Το πρόσφατο συνέδριο του Σύριζα, ήταν υποτίθεται ένα «συνέδριο επανεκκίνησης».
Στην πραγματικότητα βεβαίως θύμιζε μνημόσυνο. Τα παξιμάδια, ο καφές και το κονιάκ έλειπαν για να συμπληρώσουν το σκηνικό.
Πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη δεν μίλησαν καν, ούτε κατέβηκαν υποψήφιοι για τα κομματικά όργανα. Άλλοι αποχώρησαν από το κόμμα ήδη πριν το συνέδριο. Και μερικοί και αμέσως μετά.
Ο Σύριζα είναι πλέον ένα πολιτικό νεκροβίωμα.
Αλλά ο Σύριζα δεν πέθανε τώρα. Πέθανε στην πραγματικότητα κατά τη διάρκεια της τετραετίας 2019-2023.
Όταν δηλαδή μετήλθε μια άθλια αντιπολίτευση με τα «μετά θα λογαριαστούμε» στην πανδημία και με τα ελεεινά «Μητσοτάκη γαμ@σαι».
Και εκτός της πολιτικής αλητείας που υπηρέτησε πιστά, πέθανε όταν οι συγκρίσεις της δικής του κυβέρνησης με την κυβέρνηση Μητσοτάκη έγιναν πια καταλυτικές.
Η ληξιαρχική πράξη θανάτου εκδόθηκε στις εκλογές του 2023. Όταν από το 32% του 2019, πήγε πρώτα στο 20% και μετά στο 17%. Και όταν στο τέλος «παραμέρισε» ο Τσίπρας.
Όταν ανέλαβε ο Κασσελάκης ήταν πια αργά. Αλλά και αργά να μην ήταν, η επιλογή του ήταν επιλογή απελπισίας. Η πορεία ήταν ήδη μη αναστρέψιμη και ο Σύριζα είχε ήδη μπει για τα καλά σε ένα θανάσιμο σπιράλ πολιτικού θανάτου και σήψης.
Ο Σύριζα ήταν προϊόν των μνημονίων και της ευρείας κοινωνικής δυσαρέσκειας που αυτά γέννησαν και που ο Τσίπρας εκμεταλλεύτηκε αριστοτεχνικά.
Όταν η χώρα επανήλθε στην κανονικότητα, εξέλιπαν και οι λόγοι ύπαρξής του και έκλεισε έτσι τον βιοϊστορικό του κύκλο.
Ο Σύριζα λοιπόν όπως τον ξέραμε, πέθανε.
Παραδόξως όμως δεν πέθανε εντελώς. Αλλά ζει ακόμα εδώ, ανάμεσά μας. Ως δότης των ζωτικών του οργάνων σε λήπτες.
Ήδη από το 2015, και με τις πολλαπλές διασπάσεις, είχαμε τα πρώτα μεταστατικά του παράγωγα.
Στην αρχή τη Λαϊκή Ενότητα του Λαφαζάνη, μετά το ΜΕΡΑ 25 του Βαρουφάκη, μετά την Πλεύση Ελευθερίας της Κωνσταντοπούλου και στις μέρες μας τη Νέα Αριστερά των Χαριτσηδων και Αχτσιογλου, το Κόσμος του Κόκκαλη και τελευταία το Κίνημα Δημοκρατίας του Κασσελάκη.
Έξι πολιτικά κόμματα παρακαλώ με κοινή προέλευση και μήτρα, αυτή του Σύριζα. Και αφήνουμε κατά μέρος και το κόμμα που λέγεται ότι ετοιμάζει και ο Τσίπρας μετά το περίφημο rebranding.
Και έξι κόμματα που με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν πολιτεύονται ούτε αυτά με λιγότερη τοξικότητα. Λες και κάποιοι δεν διδάχθηκαν τίποτα από την Ιστορία ή έστω τα βάσανα του πολιτικού τους γεννήτορα, του Σύριζα.
Η Φυσική διδάσκει ότι ύλη και μάζα δεν χάνονται. Αλλά συνήθως μετατρέπονται σε ενέργεια.
Έτσι και το 36% που πήρε ο Σύριζα στις πρώτες εκλογές του 2015 η το 32% που πήρε το 2019, αποκλείεται να εξαϋλωθούν.
Ο Σύριζα απέτυχε οικτρά σε όλα εκτός από ένα.
Όλα αυτά τα χρόνια διάπλασε ένα καθόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της κοινωνίας, κατά τρόπο ώστε να αποδέχεται τη μοχθηρία, την τοξικότητα, τα ψέματα, τις συκοφαντίες και τη δαιμονοποίηση του αντιπάλου, ως κάτι σχεδόν φυσιολογικό.
Και αυτό θα πάρει χρόνο να θεραπευτεί.
Ο Σύριζα λοιπόν δεν πέθανε αλλά εξακολουθεί να ζει μέσα από τα πολιτικά του αποπαίδια. Που είναι όμως εξίσου τοξικά με τον ίδιο.
Και όταν κάποτε αυτό αλλάξει, τότε θα σημαίνει ότι η Ελλάδα θα έχει γυρίσει σελίδα.
