Του Βασίλη Δρακονταειδή
Από τις πιο ενδιαφέρουσες πολιτικές έρευνες που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, είναι η πιο πρόσφατη της Διανέοσις (Τι θέλουν οι Έλληνες 2018) (https://www.dianeosis.org/research/tpe-2018/).
Και αυτό όχι τόσο για την σημασία αυτών καθεαυτών των ευρημάτων της, όσο για τη εντυπωσιακή μεταβολή των ευρημάτων αυτών στη τριετία 2015 - 2018, περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Αυτό θα γίνει αντιληπτό συγκρίνοντας (μεταξύ των δύο περιόδων) τα πιο χαρακτηριστικά σημεία του πολιτικο-οικονομικού τμήματος(**) της έρευνας:
-Διατήρηση της εξαιρετικά υψηλής θετικής άποψης (68%) για τη συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. με ταυτόχρονη αύξηση όσων πιστεύουν ότι η χώρα ωφελήθηκε σε θέματα οργάνωσης Κράτους και Δημόσιας Διοίκησης (35% από 26%).
-Σημαντική αύξηση όσων πιστεύουν ότι η χώρα σε 10 χρόνια θα εξακολουθεί να είναι μέλος τόσο της Ε.Ε. (84% από 59%) όσο και της Ευρωζώνης αντίστοιχα (81% από 58%).
-Σημαντική μείωση όσων πιστεύουν ότι τα συμφέροντα μας διασφαλίζονται καλύτερα με τη Ρωσία και όχι με τη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη (24% από 30%).
-Ο χαρακτηρισμός που ταιριάζει περισσότερο στους ερωτώμενους, είναι στην πρώτη θέση μακράν ο Φιλελευθερισμός του οποίου το ποσοστό αυξήθηκε οριακά (19% από 18%) από τη δεύτερη όμως πλέον Σοσιαλδημοκρατία, τα ποσοστά της οποίας μειώθηκαν σημαντικά (13% από 20%).
-Αντίστοιχα συντριπτική πτώση υπήρξε στο ποσοστό όσων πιστεύουν ότι είναι καλές οι έννοιες Αριστερά (33% από 53%) και Ριζοσπαστισμός (22% από 34%), ενώ αντίστοιχα οι έννοιες της Δεξιάς και του Καπιταλισμού έμειναν σχεδόν αμετάβλητες (32% και 23% αντίστοιχα).
-Υπάρχει μια συντριπτική πλειοψηφία πολιτών (80%) που πείστηκαν ότι με τα μνημόνια υποχρεωθήκαμε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις που δεν θα κάναμε μόνοι μας.
-Η πλειοψηφία των ερωτώμενων θεωρεί ότι για να βγει η χώρα από την κρίση προτιμά τη λύση ενός πολιτικού ήγέτη ικανού και ισχυρού (48%) και λιγότερο τις κυβερνήσεις συνεργασίας (42%).
-Την ίδια περίοδο όμως έχει καταρρεύσει η αξιοπιστία του θεσμού τόσο του ΠΘ (56% από 71%) όσο και της κυβέρνησης (51% από 63%).
-Η συντριπτική πλειοψηφία (70%) θεωρεί ότι η κρίση οφείλεται στις δικές μας κυρίως αδυναμίες και όχι στους ξένους.
-Καταγράφεται σημαντική μείωση σε όσους ρίχνουν ευθύνη για την κρίση στον Διεθνή παράγοντα (60% από 77%), ή στην Ευρωζώνη (38% από 47%).
-Υπάρχει αύξηση όσων πιστεύουν ότι είναι αρνητικός ο κρατικός παρεμβατισμός στην ιδιωτική οικονομία (62% από 54%).
-Σημειώνεται σημαντική αύξηση όσων επιθυμούν χαμηλή φορολογία με αντίστοιχη μείωση του κράτους πρόνοιας (64% από 39%) και αντίστοιχη πτώση σε όσους υποστηρίζουν το αντίθετο (31% από 42%).
-Η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι οι ξένες επενδύσεις φέρνουν νέα τεχνολογία (87%) και δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας (91%).
-Αυξήθηκαν σημαντικά όσοι θεωρούν καλές τις έννοιες Ανταγωνιστικότητα (90% από 84%), Αγορές (77% από 63%) και Πολυεθνικές (45% από 28%), με αντίστοιχη μείωση στην έννοια Συνδικαλισμός (43% από 50%).
-Αυξήθηκε σημαντικά το ποσοστό όσων πολιτών αυτοχαρακτηρίζονται Κεντρώοι, Κεντροδεξιοί, Δεξιοί και Ακροδεξιοί (59% από 51%) με αντίστοιχη μείωση όσων αυτοχαρακτηρίζονται από Αριστεροί έως ακροαριστεροί (22% από 30%).
Φαίνεται λοιπόν από τα συμπεράσματα των παραπάνω ευρημάτων, ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα μείνει στην σύγχρονη πολιτική ιστορία, ως ο ηγέτης μιας χώρας και μιας παράταξης που κατάφερε μέσα σε 3 μόνο χρόνια μιας αντιφατικής διακυβέρνησης και πολιτικών αποφάσεων να πετύχει το ακατόρθωτο. Να αποδομήσει ο ίδιος, όσα συνθήματα, έννοιες και ιδεολογίες υποστήριζε με θέρμη στη θεωρία, και να υιοθετήσει στην πράξη όσα αντίστοιχα στηλίτευε, κατηγορούσε και απαξίωνε με εμπάθεια.
Και το πιο σημαντικό; Να πείσει απ'' ό,τι φαίνεται και τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ότι ορθά είναι όσα δεν πίστευε!
Η στάση του αυτή όμως πλήττοντας καίρια και την προσωπική του αξιοπιστία, κατά πάσα πιθανότητα θα υπονομεύσει καταλυτικά και ίσως ανεπιστρεπτί την μελλοντική πολιτική του πορεία. Γιατί η ακεραιότητα είναι το συστατικό στοιχείο της ηγεσίας και δημιουργεί την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ του ηγέτη και των ακολούθων του.
Από την άλλη μπορεί αυτή τελικά να αποδειχθεί και η μεγαλύτερη προσφορά και πολιτική του παρακαταθήκη για το μέλλον.
Ότι η εύκολη έως και αφελής υιοθέτηση ανέξοδων και ανεύθυνων συνθημάτων και υποσχέσεων έχει τεράστιο κόστος.
Το κόστος αυτό μπορεί να είναι τα δίδακτρα για να μάθουμε το μάθημα. Θα μου πείτε είναι πολλά. Ποιός ορίζει όμως ποιό είναι το ύψος των διδάκτρων για να μάθει κάποιος να λειτουργεί ως υπεύθυνος πολίτης σε ένα σύγχρονο Δημοκρατικό κράτος;
Ίσως τέλος άθελά του να σκιαγράφησε το προφίλ του επόμενου πρωθυπουργού: Ενός αυθεντικού φιλελεύθερου Ευρωπαϊστή, που φιλοδοξεί να επιτύχει την ανάπτυξη μέσα από αποτελεσματικές μεταρρυθμίσεις, μειώνοντας τη φορολογία και τον κρατικό παρεμβατισμό, με επενδύσεις στην πραγματική οικονομία για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, και ο οποίος χρειάζεται μια ισχυρή εντολή προκειμένου με ένα νέο ύφος εξουσίας να δώσει και πάλι κύρος στο θεσμό του ΠΘ και της κυβέρνησης που αποτελούν τον καθρέφτη της χώρας εντός και εκτός συνόρων.
(**) Η εν λόγω έρευνα έχει και άλλες ενότητες, όπως κοινωνικά και θρησκευτικά θέματα, Παιδεία κλπ.
*Ο κ. Βασίλης Δρακονταειδής είναι στέλεχος Επιχειρήσεων με μακροχρόνια εμπειρία σε θέματα Επικοινωνίας και Μάρκετινγκ καθώς και στην Διοίκηση, Επιλογή, Εκπαίδευση, Αξιολόγηση και Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού.
