Του Γιάννη Σιδέρη
Παράπονο βαθύ και (γ)καρδιακό εκφράζει ο Πρωθυπουργός για τα ντιμπέιτ που δεν θα γίνουν, ενώ με πόνο ψυχής αντιμετωπίζει την σκληρότητα της Φώφης, που άρχισε να λοξοκοιτά προς τη ΝΔ, όταν είδε στις δημοσκοπήσεις ότι η πλειοψηφία του κόμματός της απεχθάνεται την συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Υπό το πρόσχημα της Συνόδου Κορυφής, που θα γινόταν την προηγούμενη ημέρα, βρήκαν ευκαιρία στο Μαξίμου να ναρκοθετήσουν το debate όλων των πολιτικών αρχηγών. Ουσιαστικά ο πρωθυπουργός έστριψε διά της Συνόδου, αποδρώντας από τη δυσχερή θέση να απαριθμήσουν οι άλλοι αρχηγοί τα ατυχή πεπραγμένα του.
Όμως στο πρωθυπουργικό περιβάλλον έχει κολλήσει η βελόνα σαν τα παλιά γραμμόφωνα: Ζητάει debate με τον Μητσοτάκη, παρότι κάποτε ο κ. Τσίπρας θεωρούσε προσβολή προς τη δημοκρατία το debate μόνο μεταξύ των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων.
Αφενός είναι παράδοξο που ακόμη ο Πρωθυπουργός είναι πεπεισμένος ότι «τον έχει» όταν: εδώ και πολύ καιρό ο αρχηγός της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις φέρεται ως καταλληλότερος για Πρωθυπουργός. Όταν επίσης πρόσφατα υπέστη το στραπατσάρισμα στις ευρωεκλογές, ενώ οι δημοσκοπήσεις προαναγγέλλουν παρόμοιο στις εθνικές εκλογές.
Φυσικά ο κ. Τσίπρας έχει κάτι υπέρ του. Την αδίστακτη διαστρέβλωση των θέσεων του αντιπάλου. Ενας τέτοιος αρχηγός χωρίς σταθερότητα πολιτικών θέσεων, όταν συνοδεύει τον λόγο του και από τερατολογίες (το πρόγραμμα της ΝΔ στάζει αίμα και μυρίζει ανθρώπινο κρέας), είναι ασυναγώνιστος.
Το πρόβλημά του είναι ότι το έχει κατανοήσει και ο λαός και έχει άρει την εμπιστοσύνη του. Οι δε διαβεβαιώσεις του όπως προχθές στο STAR ότι δεν πιστεύει «ούτε μία στο εκατομμύριο» πως θα χάσει τις εθνικές εκλογές - κάτι που έλεγε και για τις ευρωεκλογές αλλά και για τη δεκτικότητα της καγκελαρίου Μέρκελ, στη δραματική και κοστοβόρα διαπραγμάτευση – δημιουργούν απορία για το κατά πόσο η ευθυκρισία του πρωθυπουργού έμεινε αλώβητη από το άγχος της παρελθούσης αλλά και της επερχόμενης ήττας.
Απορία δημιουργεί και η εμμονή του στην «απεύθυνση» προς το ΚΙΝΑΛ. Ο,τι ήταν να λάβει το έλαβε. Πολιτικά στελέχη δεύτερης κυρίως γραμμής στο ΠΑΣΟΚ, πολιτικοί αριβίστες, κατέκτησαν πρωτεύουσες και προβεβλημένες θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι λίγοι που έμειναν στο ΠΑΣΟΚ, νυν ΚΙΝΑΛ, δεν πρόκειται να συνταχθούν μαζί του, αφού δεν συντάχθηκαν στους καιρούς της μεγάλης οργής. Αν απιστήσουν στο ΚΙΝΑΛ θα είναι για να λοξοδρομήσουν προς τη ΝΔ.
Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο σοσιαλδημοκρατικό κομμάτι που απελευθέρωσε η απομάκρυνση Βενιζέλου. Αναφερόμαστε σε πούρους, «ορκισμένους» Πασόκους, που έζησαν στο πετσί τους τις προσβολές περί Γερμανοτσολιάδων και Προδοτών ,κατά την… επαναστατική φάση του ΣΥΡΙΖΑ.
Διακατεχόμενοι ακόμη οι του Μαξίμου από την ψευδαίσθηση ότι είναι ντυμένοι με την λάμψη της Αριστεράς (αυτή τη λάμψη με την οποία η ιστορία και η λαϊκή μυθοπλασία τους ενέδυσε, δικαίως ή όχι ), δεν κατανοούν πόσο μισητοί είναι στους Πασόκους. Το ρήγμα που άνοιξε η ρητορική του μίσους δεν θα γεμίσει με άνθη συντροφικότητας, τουλάχιστον σε τούτη την τετραετία.
Οπότε διερωτάται κανείς αν έχει συναίσθηση σε ποιους απευθύνεται ο κ. Τσίπρας, ποιους φιλοδοξεί να προσελκύσει όταν… (γ)καρδιακά απευθύνεται «στην ψυχή του απλού κόσμου του ΠΑΣΟΚ που έζησε με τη μνήμη για το τι σημαίνει Δεξιά που θέλει να ξανακυβερνήσει», και όταν αναρωτιέται παραπονούμενος «αν αυτός ο κόσμος θα κάνει τη χάρη στην κα Γεννηματά να δει ένα κόμμα που ίδρυσε ο Α. Παπανδρέου να γίνεται υποστύλωμα αυτής της Δεξιάς».
Απαιτείται θράσος να το λες αυτό, όταν πρώτο το κόμμα σου συγκυβέρνησε με τη Δεξιά κατά του Αντρέα (αλλά ας πούμε αυτό ήταν ιστορική αναγκαιότητα… κάθαρσης, και όχι ανοίκεια πρόθεση διάλυσης του ΠΑΣΟΚ). Απαιτεί περισσότερο θράσος να έχεις κυβερνήσει με τον Καμμένο και να καταγγέλλεις τη Φώφη ότι θα γίνει υποστύλωμα της Δεξιάς.
Ο κ. Τσίπρας έχει ηλικιωμένους - και κάποιους διαβασμένους, όχι πολλούς - στο επιτελείο του, να του εξηγήσουν ότι το σύνθημα του λαού που δεν ξεχνά τη Δεξιά, υιοθετήθηκε σε μια άλλη εποχή πριν τέσσερις δεκαετίες, και σε άμεση συνάφεια με την ατμόσφαιρα της εποχής. Πλέον ούτε στο ΠΑΣΟΚ δεν το θυμούνται.
Γιατί επιμένει; Γιατί δεν έχει κάτι άλλο να πει. Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι vintage. Αναμασά συνθήματα τεσσαρακονταετίας και παρακαλεί εκβιαστικά το ΚΙΝΑΛ να τον υποστυλώσει.
