Η αναπηρία της δημοκρατίας μας δεν είναι ότι έχουμε πάρα πολλά κόμματα -ορισμένα εξ αυτών γραφικά, άλλα που λειτουργούν μόνο ως διαχειριστές ή παραγωγοί μίσους- τα οποία δεν χρειαζόμαστε.
Η αναπηρία της Δημοκρατίας μας συνίσταται στο ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΜΟΝΟ ΚΟΜΜΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ, αυτό που θα αναδείκνυε, θα πρόβαλλε, θα υποστήριζε με επιχειρήματα και δράση τη ζωή των ειλώτων του ιδιωτικού τομέα.
Τόσο των μικρομεσαίων εργοδοτών (που συχνά χωρίς ωράριο προσπαθούν να βιοποριστούν με μύριες ανασφάλειες, παλεύοντας κόντρα στις δυσκολίες του επαγγέλματος, αλλά και στα εμπόδια που τους θέτει το αδηφάγο τέρας της κρατικής γραφειοκρατίας…)
Όσο, φυσικά και πολύ περισσότερο, των μισθωτών του εν λόγω τομέα, οι οποίοι -αυτοί με τι ανασφάλεια…- υφίστανται και τη ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ 13ωρης αδιάλειπτης εργασίας, που πρόσφατα θεσμοθέτησε η κυβέρνηση: σε άλλον εργοδότη κάνεις υπερωρίες ΑΝ ΘΕΣ, στον δικό σου είναι πρακτικά αδύνατον να αρνηθείς, αν δεν θες να βρεθείς σε «υπερορία εργασίας»… (Το επιχείρημα πως η μείωση της ανεργίας αυξάνει τη διαπραγματευτική δύναμη του μισθωτού ακούγεται αστείο: Άντε αυτός που νοίκιασε σπίτι και βρήκε σχολείο για το παιδί του στον Άλιμο να πάει να εργασθεί στο Μαρούσι…)
Δεν υπάρχει, δε, κόμμα εκπροσώπησης των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, επειδή οι δυνάμεις της δεινοσαυρικής αριστεράς (και το ΠΑΣΟΚ) ισχυρίζονται πως δεν πρέπει να διασπαστεί το ενιαίο μέτωπο αγοροδίαιτων και κρατικοδίαιτων εργαζόμενων∙ επιχείρημα, στην πραγματικότητα, υπέρ σύζευξης νερού και φωτιάς: Οι μεν είναι τα υποζύγια, οι δε οι εκμεταλλευόμενοι των μόχθο τους, σωρεύοντας προνόμια. Πράγματι…
Με κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις (πρωτίστως των εξοργιστικά υποαμειβόμενων λειτουργών υγείας του ΕΣΥ, που όμως φεύγουν όλο και περισσότερο στο εξωτερικό ή αναγκάζονται να αποδέχονται, ενίοτε και να απαιτούν με υψηλό προσωπικό κίνδυνο, «εγχρήματη ευχαριστία», καθώς και -λόγω των συνθηκών εργασίας τους- και των πυροσβεστών) οι κρατικοδίαιτοι έχουν συνθήκες και όρους εργασίας, που ο πιο «προνομιούχος» αγοροδίαιτος δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί…
Ας συγκρίνουμε, πρώτα απ’ όλα, τα ποσοστά «επαπειλούμενων κυήσεων» μεταξύ γυναικών που εργάζονται στον ένα ή τον άλλο τομέα…
Ας δούμε, επίσης, τις συνθήκες εργασίας στον ιδιωτικό τομέα: Πόσοι εργαζόμενοι π.χ. στη Νόβα, την Cosmote, το Άττικα και άλλους μικρότερους εργοδότες -μολονότι αυτό δεν επιβάλλεται από τη φύση της δουλειάς τους- δεν υποχρεώνονται σε άπειρες ώρες ορθοστασίας, με δραματικές για την υγεία τους μεσοπρόθεσμες συνέπειες (π.χ. κιρσούς επικίνδυνους κατά τις εγκυμοσύνες κ.λπ.);
Αντίθετα…
Ξέρει κανείς τις πραγματικές απολαβές των δικαστών; (Και ας αφήσουμε όσα το κακόφημο «μισθοδικείο» τους επιδικάζει…): Ένας διοικητικός πρωτοδίκης, ενίοτε πρώην ειρηνοδίκης, λίγο άνω των 30, που ανεβαίνει έδρα το πολύ μια φορά τον μήνα, έχει καθαρό μισθό περί τις 2.800. Αυτό το ποσό, σχεδόν πάντα, αυξάνεται σημαντικότατα επειδή προεδρεύει σε κάποιο πειθαρχικό όργανο, π.χ. για τους γιατρούς. Ένας δε διοικητικός εφέτης μπορεί να δει τις περίπου 4.500 του μισθού του σχεδόν να διπλασιάζονται, επειδή μετέχει σε μια επιτροπή εξέτασης αιτήσεων ασύλου…
Ξέρει κανείς επίσης ποια είναι η μέση ηλικία συνταξιοδότησης στρατιωτικών, αστυνομικών λιμενικών (ακόμη και των μη μάχιμων, διοικητικών, οικονομικών κ.λπ.); Ή ότι πρακτικά όλοι, μέσω δικαστικών προσφυγών, γίνονται μετά τη συνταξιοδότηση στρατηγοί, ναύαρχοι κ.λπ.;
Είναι άραγε γνωστό τι ποσοστό πανεπιστημιακών -ειδικά στις κοινωνικές επιστήμες με ελάχιστες ώρες εβδομαδιαίας παρουσίας στον φυσικό εργασιακό χώρο τους- δεν έχει και παράλληλη απασχόληση; (Αν και ο συγκεκριμένος κλάδος στις συντάξεις δεν είναι ευνοημένος…)
Πόσοι γνωρίζουν πως οι διπλωμάτες διεκδίκησαν το αφορολόγητο του -υψηλότατου- επιδόματος αλλοδαπής; Και όταν η τότε ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη -για να μη θεωρηθεί το αφορολόγητο προκλητικό κοινωνικά- τους πρότεινε να τους δώσει ισότοπη αύξηση, το δέχτηκαν ασμένως, για να προσφύγουν στη συνέχεια στα διοικητικά δικαστήρια, παίρνοντας αναδρομικά και έντοκα ΚΑΙ το αφορολόγητο; Ενώ η κυβέρνηση Μητσοτάκη τούς προσέφερε πρόσφατα και πρόσθετες αυξήσεις…
Κ.ο.κ… Για να μη μιλήσουμε για τους κρατικοδίαιτους των οποίων οι θέσεις προσφέρονται για κρυφό πλουτισμό… Π.χ. τελωνειακοί, υπάλληλοι της πολεοδομίας, αστυνομικοί κ.λπ. (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και πάλλευκοι τέτοιοι…)
Συμπέρασμα…
Αδικίες, ανισότητες, διαφορές υπάρχουν πάμπολλες…
Δεν υπάρχει όμως το πολιτικό κόμμα που θα τις αναδείκνυε, εκφράζοντας τους αδικημένους. Και αυτό συνιστά αναπηρία του δημοκρατικού πολιτεύματος…
*Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του έργου «Οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης: Μια περίοδος, 10 πρωθυπουργοί, 11 πρωθυπουργίες», που κυκλοφορεί σύντομα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
