Τα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015 απασχολούσαν εντόνως τα ΜΜΕ και τα social media. Το τελευταίο που ολοκληρώθηκε χθες πέρασε εν πλήρη αδιαφορία. Και αν υποτεθεί ότι τα ΜΜΕ έλαβαν εντολή από τα αφεντικά τους να πνίξουν το συνέδριο, όπως ισχυρίστηκαν κάποιοι σύνεδροι, θα πρέπει να τους προβληματίσει η αφωνία των social media.
Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε στις εργασιακές του ρυθμίσεις. Ένα μικρό κόμμα που η συγκυρία και ένας χαρισματικός και αδίστακτος ηγέτης που ενοχοποίησε τους πάντες, το έφεραν σε κυβερνητική θέση. Το κόμμα εξακολουθεί τη μεγαλοστομία χωρίς να έχει συναίσθηση του μεγέθους και του ελλιπούς ειδικού του βάρους.
Δε φταίει ο Φάμελλος για τη σμίκρυνση. Αυτή άρχισε επί Αλέξη, όπως έδειξε ο κατωφερής δείκτης των εκλογικών αποτελεσμάτων από το 2019 και μετά. Απλώς ο Αλέξης διαθέτει πολιτικό ένστικτο και έφυγε πριν τα ποσοστά τον καταπλακώσουν ολοκληρωτικά.
Και τώρα παρουσιάζεται ως ο περιούσιος που θα αναβιώσει τη διασπασμένη Κεντροαριστερά. Εξ ου και με τον πολιτικό μεταμορφισμό που τον διακρίνει, ανακάλυψε τα καλά του καπιταλισμού, κάνοντας άλμα προς το φιλελεύθερο Κέντρο και δηλώνοντας στους NYT: «Πρέπει να αγωνιστούμε όχι για έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό, αλλά για έναν δημοκρατικό καπιταλισμό». Ο δημοκρατικός καπιταλισμός βρήκε τον ηγέτη του.
Το ίδιο το συνέδριο ήταν αρκούντως βαρετό, με εκατοντάδες συνέδρους να επαναλαμβάνουν τα ίδια. Αγάπη στο κόμμα, ανάγκη ενότητας, καταδίκη του Ισραήλ, συμπαράσταση στη Γάζα, καταδίκη της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Ένας εκ των συνέδρων απέδωσε στον Μητσοτάκη την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας σύμφωνα με την οποία ο νόμος που επιτρέπει τη σύσταση μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων δεν παραβιάζει το άρθρο 16 του Συντάγματος. Και αυτό ήταν το λιγότερο. Συνέκρινε την απόφαση του ΣτΕ με τη δράση «των μετεμφυλιακών δικαστηρίων που κυνηγούσαν αγωνιστές».
Γενικώς οι σύντροφοι ζουν σε μια απόκλιση από τη νοοτροπία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Κάποιοι δε, θεωρούν εαυτούς όχι μόνο ως απογόνους του ΕΑΜ αλλά και της… Παρισινής Κομμούνας του 1871 (ναι, ακούστηκε και αυτό).
Βρέθηκε ένας, μόνο ένας, νουνεχής σύνεδρος, ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Δ. Στούμπος, που προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι για τους αριστερούς η καταδίκη της διεθνούς τάξης καταπιεστών πρέπει να συμπεριλάβει και τους Μουλάδες. Άδικος κόπος, όπως άδικος κόπος ήταν όταν τους εξηγούσε ότι η σημερινή Δεξιά δεν είναι η Δεξιά του 1970 ούτε καν αυτή του 2000, και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι «η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης».
Ερμηνεύοντάς τον, τους έλεγε ότι όσο ακολουθούν αυτή την τακτική, την οποία μόνο οι ίδιοι συμμερίζονται, μακράν της εντύπωσης που έχει ο λαός όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, τόσο παραμένουν αποξενωμένοι και δεν πείθουν τον λαό για τις απόψεις τους.
Viral έγινε ο σύνεδρος που πρότεινε να θεσμοθετηθεί κατώτατος μισθός 3.500 ευρώ. Αλλά όπως είπε «δεν το λέει κανείς. Φοβόμαστε να πούμε τις αλήθειες. Λες και φοβόμαστε τα αστικά αφεντικά μας».
Δεν ξέρουμε αν φάνηκε πολύ γραφική η απαίτηση στο κοινό του συνεδρίου. Άλλωστε πρώτος διδάξας ο πρόεδρος Φάμελλος, ο οποίος μεταξύ άλλων ζήτησε:
Μείωση έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, ΕΦΚ) και τέλος στη φοροεπιδρομή (!). Τέλος στη λιτότητα, τέλος στα υπερπλεονάσματα. Αύξηση μισθών και εισοδημάτων με 13ο και 14ο μισθό στο δημόσιο, καθώς και συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα. 13η σύνταξη, κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης και κατάργηση-ενσωμάτωση της προσωπικής διαφοράς (έργο της δικής του κυβέρνησης). Τέλος, απαίτησε δημιουργία 15.000 κοινωνικών κατοικιών τον χρόνο!
Θα μπορούσε να ήταν συζητήσιμη η γαλαντομία Φάμελλου, να του αναγνωριστεί δημιουργική οικονομική φαντασία και διοικητική επάρκεια, εάν δεν υπήρχε στο συνέδριο η παρέμβαση των απλήρωτων δημοσιογράφων της Αυγής και του ραδιοφώνου «Στο Κόκκινο», τουλάχιστον επί δίμηνο.
Αιτήματά τους που συμπυκνώθηκαν σε συνθήματα ήταν «Δώστε τώρα τα δεδουλευμένα», «Απλήρωτη εργασία, χρωστούμενοι μισθοί, φέρατε τη διάλυση σε Κόκκινο κι Αυγή» κ.α. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μια ιδιωτική επιχείρηση, λάβρη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα ξεσπάθωνε κατά των ανάλγητων αφεντικών που πίνουν το αίμα των εργαζομένων.
Ασχοληθήκαμε με τα ήσσονα του συνεδρίου γιατί καταγράφουν τη νοοτροπία και γιατί δεν υπήρξαν μείζονα. Και είχε δίκιο ο Φάμελλος όταν είπε «διαψεύσαμε όσους προέβλεπαν ένα συνέδριο διχόνοιας και μαχών».
Υπήρξε η συνήθης κριτική, υπήρξαν σπόντες, και από τον Φάμελλο, για το εγχείρημα που αναμένεται να αποφασίσει ο Αλέξης Τσίπρας, υπήρξαν απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για τη δήθεν αντισυστημικότητα της Ζωής.
Παράλληλα υπήρξαν κάποιες αποστασιοποιήσεις, όπως του Γ. Βασιλειάδη και του Δ. Τεμπονέρα, που δήλωσαν ότι δε θα είναι υποψήφιοι για την Κ.Ε. Από την πλευρά του ο Νίκος Παππάς εξέφρασε τη διαφωνία του για τις καταστατικές αλλαγές που προτείνει ο Φάμελλος, ενώ ο Παύλος Πολάκης επέμενε στις προτάσεις του:
Καταστατικώς ζητούσε να μην αλλάξει ο τρόπος εκλογής αρχηγού και το μητρώο να παραμένει ανοιχτό ως την τελευταία ημέρα, ενώ πρότεινε και την ανάκτηση πλειοψηφίας μετοχών της Εθνικής Τράπεζας, όπως και επαναφορά υπό κρατικό έλεγχο των περιφερειακών αεροδρομίων και λιμανιών.
Οι προτάσεις Πολάκη τέθηκαν σε ψηφοφορία αλλά αποδοκιμάστηκαν. Οι σύντροφοι δε θέλουν να τους προκύψουν πάλι άσχετοι ψηφοφόροι. Όσο για την Εθνική, τη θέλουν στο Δημόσιο αλλά όχι με τον τρόπο του Πολάκη (αγορά μετοχών). Αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως ήττα για τον επίδοξο αρχηγό.
Γενικώς ήταν ένα αδιάφορο συνέδριο κομματικού πατριωτισμού, με εμφανή την αγωνία της κομματικής συνέχειας και με το βλέμμα στον Τσίπρα.
