Ξάφνιασε ευχάριστα η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στη συνήθη επιθετική και μισάνθρωπη ανάρτηση του Παύλου Πολάκη για ένα σκίτσο στην Καθημερινή που τον παρουσίαζε ως σκύλο.
Έγραψε ο Πολάκης, δημοσιεύοντας όχι το σκίτσο αλλά τη φωτογραφία του σκιτσογράφου: «Εκτός από τα σιχάματα της «δημοσιογραφίας» υπάρχουν και τα βοθρολύματα της «γελοιογραφίας». Μάλλον ζητάει αύξηση και δείχνει χαρακτήρα εναντίον μου αυτό το βδέλυγμα ! Ηλιας Μακρης γελοιογράφος, λέει, της «σοβαρής» Καθημερινής! Τράβα στο Μακελειό λυξόνταρμα, εκεί θα έχεις πέραση!
Υ.Γ.1: Δεν δημοσιεύω τα σκίτσα σου, μόνο τη φάτσα σου που καταλαβαίνει κανείς πολλά… Θα σου ταχυδρομήσω δυο δίευρα για τις δυο «Γελοιογραφίες» σου που μου έστειλαν και με αφορούν… Τόσο αξίζει η τέχνη σου … Τώρα που ασχολήθηκα ίσως σου δώσουν κι αύξηση».
Μακρά ιστορία οι επιθέσεις του Πολάκη σε όσους δημοσιογράφους δεν λιβάνιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως όμως εξαπέλυε εμέσματα εναντίον τους όταν του έκαναν προσωπική κριτική, όπως δικαιούται να του κάνουν αφού είναι δημόσιο πρόσωπο. Όλοι ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, όλοι υπάκουοι εντολοδόχοι των αφεντικών εντολέων τους, μίσθαρνοι, υποταγμένοι και διεφθαρμένοι. Μόνοι ακέραιοι όσοι έγλειφαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλές φορές η επίθεση Πολάκη κατά των δημοσιογράφων έφτανε σε δολοφονία χαρακτήρα, και λειτουργούσε τόσο εκφοβιστικά που απέτρεπε περαιτέρω κριτική του. Επί Τσίπρα ο εν λόγω ξεσάλωνε χωρίς ποτέ να του γίνει παρατήρηση. Και ασχέτως του συγκεκραμένου σκίτσου που τον παρουσιάζει ως σκύλο, όντως ο Πολάκης ήταν ο Κέρβερος που αλυχτούσε και δάγκωνε όποιον έκανε κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ ή τον Αλέξη.
Γι’ αυτό και ξάφνιασε ευχάριστα η αντίδραση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Στέφανο. Σε ανακοίνωσή του αναφέρει ότι «Επουδενί εκφράζουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τέτοιες αντιδράσεις ακόμη κι αν έρχονται ως απάντηση σε προσβλητικές αναφορές ή περιγραφές του Τύπου».
Φαίνεται ότι για τον Πολάκη ήρθε το τέλος μιας εποχής ασυδοσίας στην έκφραση. Εάν αυτό θα έχει αντανάκλαση και στη γενικότερη θέση του στους αρμούς του κόμματος, μένει να φανεί. Πάντως, στο απύλωτο στόμα του για πρώτη φορά εδώ και περίπου μια δεκαετία, υπήρξε αποδοκιμασία από το κόμμα του.
Όμως την ίδια στιγμή το κόμμα αναγνωρίζει στους ανθρώπους του τύπου το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και κριτικής, το απαγορεύει στους δικού του, τους δημοσιογράφους του κομματικού ραδιοφώνου.
Αίσθηση προκάλεσαν οι καταγγελίες των εργαζομένων στον ραδιοσταθμό «στο Κόκκινο». Η συνέλευση, και όχι κάποιοι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι, κάνουν λόγο για διαρκές κλίμα τοξικότητας, «εντολών», απειλών για μειώσεις και ρεβανσισμού απέναντι σε εργαζόμενους του σταθμού.
Ζητούν να αφεθούν να κάνουν ανεπηρέαστα τη δουλειά τους, καθώς αυτοί κουβάλησαν τον σταθμό στις πλάτες τους συχνά σε αντίξοες συνθήκες ως τώρα.
Παράλληλα απαιτούν να σταματήσει η διεύθυνση να εγκαλεί τους εργαζόμενους στις προσωπικές συναντήσεις μαζί τους, για τις αποφάσεις που πήρε η συνέλευση.
Παράλληλα ζητούν να μην υπάρχουν περιορισμοί στην επιλογή καλεσμένων στο ραδιόφωνο, ειδικά μεταξύ των συναδέλφων δημοσιογράφων. Οι αποκλεισμοί, ειδικά συναδέλφων που όποτε κλήθηκαν στον σταθμό μίλησαν με αξιοπρέπεια και απόλυτη συναίσθηση των ιδιαιτεροτήτων του Μέσου, οδηγεί σε συρρίκνωση τη δουλειά τους και τελικά τον ίδιο τον σταθμό.
Είναι εντυπωσιακό. Ένα κόμμα που κατά τα άλλα υπεραμύνεται της ελευθερίας της έκφρασης, που καταγγέλλει τα υπόλοιπα «αστικά ΜΜΕ» για μονομερή πληροφόρηση και φίμωση των διαφορετικών φωνών, φέρεται με τον τρόπο που καταγγέλλει, σε μη κομματικούς δημοσιογράφους, οι οποίοι όποτε εκλήθησαν «μίλησαν με αξιοπρέπεια και απόλυτη συναίσθηση των ιδιαιτεροτήτων του Μέσου».
Σαφώς ένα κομματικό ραδιόφωνο έχει περιορισμούς. Αλλά αυτούς τους γνωρίζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που παράγουν έργο και όχι οι εντεταλμένοι ινστρούχτορες.
