Για να καταλαβαινόμαστε: ανανέωση της εικόνας του δε χρειάζεται μόνον ο Α. Τσίπρας. Αυτός αντιλήφθηκε πως για επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή χρειάζεται νέο πρόσωπο. Το προηγούμενό του, συνδεδεμένο με ήττες, έχει καεί οριστικά. Συνεπώς, καλώς κάνει ό,τι κάνει, διότι έχει ένα ξεκάθαρο στόχο. Ποτέ δε δήλωσε πως αποχωρεί από την πολιτική. Και όταν έκανε μια προσπάθεια να λειτουργήσει μέσω «μπροστινού» από το παρασκήνιο, τσαλακώθηκε. Σε δεύτερο χρόνο αντιλήφθηκε πως μόνον αν μπει ο ίδιος μπροστά θα διεκδικήσει την επιστροφή του.
Για να είμαι δίκαιος και αυτός και ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως και ο Αντώνης Σαμαράς,* είχαν να διαχειριστούν ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις. Τα ζήσαμε, να μην τα επαναλαμβάνω. Οι ευθύνες των δύο πρώτων ήταν σημαντικές για ό,τι επακολούθησε, κάτι το οποίο ουδείς λογικός άνθρωπος θα το αμφισβητήσει. Όμως και οι δύο υπερασπίστηκαν και εξακολουθούν να υπερασπίζονται το έργο τους. Δεν κρύφτηκαν, δε σιώπησαν, δε δήλωσαν καπνοπαραγωγοί. Αμφότεροι παραμένουν πολιτικά ενεργοί.
Έκανα όλον αυτόν τον πρόλογο για να συγκρίνω συμπεριφορές. Από τη μια αυτοί που μιλούν, έστω για να υπερασπιστούν ένα έργο που είχε αρνητική κατάληξη, αλλά με ελαφρυντικά, και από την άλλη αυτός που επί δώδεκα χρόνια σιωπούσε και άρχισε να κελαηδά όταν η δική του παράταξη ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Και κάθε φορά που μιλούσε άφηνε αιχμές και υπονοούμενα σε βάρος του πρωθυπουργού.
Θα όφειλε μια εξήγηση πώς τα κατάφερε να παραλάβει μια χώρα σε ανάπτυξη και να την οδηγήσει, μέσα σε πέντε χρόνια, στη χρεοκοπία. Πρόκειται περί «άθλου». Θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε την άποψή του από τον ίδιο και όχι μέσω «κύκλων» του και παρατρεχάμενων. Στο κάτω - κάτω ήταν δις εκλεγμένος πρωθυπουργός. Η λογοδοσία είναι μέρος των δημοκρατικών καθηκόντων του. Ας βγει μπροστά ο ίδιος να υπερασπιστεί το έργο του, όπως κάνουν όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί. Προχθές, ο Γ. Α. Παπανδρέου απάντησε στην Α. Μέρκελ, η οποία άμεσα τον κατηγόρησε για απραξία.
Το να μιλά σε παρουσιάσεις βιβλίων με λόγο πολιτικό, ενώ επισήμως έχει αποσυρθεί από την πολιτική, και μάλιστα με λόγο αντιπολιτευτικό προς την παράταξη που υπηρέτησε και τον ανέδειξε, γκριζάρει και άλλο την εικόνα του. Προφανώς, πιστεύει πως είναι ο θεματοφύλακας των ιερών και των οσίων της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία βεβηλώνει ο νυν πρωθυπουργός. Αν και αυτός έχει το σύνδρομο του Κιγκινάτου, θα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του φίλου του Αλέξη. Rebranding.
Με ένα γερό λίφτινγκ, να αφήσει τις παρουσιάσεις των βιβλίων και ας ζητήσει την ψήφο των πολιτών. Όχι μόνον δεν είναι κακό. Είναι και επιβεβλημένο, στον βαθμό που έχει τόσο σημαντικές διαφωνίες με τον Μητσοτάκη.
*Είναι κοινώς αποδεκτό το έργο των Σαμαρά - Βενιζέλου. Παρέλαβαν χάος, παρέδωσαν κράτος.
