Το 2025 που οσονούπω μας εγκαταλείπει λειτούργησε ως διηθητήρας κομμάτων και προσώπων. Έσπρωξε στα πρόθυρα εξαφανίσεως κάποια, ενώ προδιέγραψε την ανατολή νέων το 2026. Πόσο λαμπρή θα είναι όμως η ανατολή τους;
Ο Στέφανος Κασσελάκης, ευειδής, λαμπερός και άσχετος με την ελληνική πραγματικότητα, χαϊδεμένος κυρίως των εκπομπών κοινωνικής ελαφρότητας, είδε το άστρο του να χλομιάζει έως εκλείψεως.
Ειδικά μετά το σταλινογενούς τεχνογνωσίας πραξικόπημα του μπουζουξίδικου, στο οποίο προέβη η κομματική νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, απώλεσε το ειδικό βάρος που του πρόσθετε η αρχηγία ενός πρώην κυβερνητικού κόμματος.
Τώρα προσπαθεί να μαζέψει τα ράκη της υποτυπώδους κομματικής οργάνωσής του και να παρατείνει τη μοιραία κατάρρευση, ενώ στις συνεντεύξεις και δηλώσεις του αρχίζει να δείχνει εαυτόν: Έναν καθαρά φιλελεύθερο, όμως γεμάτο οίηση, τυχοδιωκτική ροπή και άγνοια κινδύνου. Βρέθηκε σε λάθος κόμμα, με το οποίο δεν είχε καμία ιδεολογική ώσμωση.
Ο Δημήτρης Νατσιός της «Νίκης», με προσωπικότητα, ιδέες και λόγο Γυμνασιάρχη της δεκαετίας των 60s. Με επίπεδη ρητορική και με μια φονταμενταλιστική χροιά στην αντιμετώπιση των κοινωνικών θεμάτων του 21ου αι.
Χαρακτηριστική η στάση του στο θέμα των αμβλώσεων, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των γυναικών στο σώμα τους, όπως και η άρνηση στο δικαίωμα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στον γάμο. Τελικά, ούτε αυτή η στάση του προσέδωσε ποσοστά, ίσως γιατί η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο ανεκτική ή αρκετά αδιάφορη, από ότι οι απόψεις της Διάπλασης των Παίδων, στο «κατηχητικό σχολείο» της Νίκης.
Παράλληλα εργαλειοποιεί την θρησκεία για άντληση ψήφων, ως εκλεκτός «Γερόντων», του Αγίου Όρους και παραεκκλησιαστικών οργανώσεων.
Αλλά σε αυτό έχει αριστοτέχνη αντίπαλο, τον κομιστή των επιστολών του Ιησού. Ο αρχηγός της Ελληνικής Λύσης, κάθε άλλο παρά είναι ασύνδετος με ρωσόφιλους «Γερόντους», παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, και κατά πως λέγεται, οργανώσεις παλαιοημερολογιτών.
Ενώ οι δύο πρώτοι αργοσβήνουν, ο Βελόπουλος παραμένει αειθαλής (όχι και τα μαλλιά του παρότι πουλάει κηραλοιφές για τη φαλάκρα), και θα παραμείνει σταθερός παράγοντας της υπερσυντηρητικής, φοβικής Δεξιάς. Αυτά του τα χαρακτηριστικά, του αφαιρούν τη δυνατότητα να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας της ΝΔ.
Έτερα «χλωμά πρόσωπα» του πολιτικού σκηνικού είναι οι δύο κύριες διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η Νέα Αριστερά, παρέα επιφανών κοινοβουλευτικών στελεχών χωρίς κρίσιμη μάζα οπαδών, επωάζει τη διάσπασή της, σε αυτούς (Χαρίτσης, Αχτσιόγλου κ.α.) που θέλουν τη συνεργασία με το πατρώο κόμμα, και τελική κατάληξη να τεθούν υπό τις φτερούγες του Τσίπρα.
Και σε αυτούς που δεν απεμπολούν την… πλέρια αριστεροσύνη τους και καλοβλέπουν συνεργασία με Βαρουφάκη και ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (Σακελλαρίδης, Τσακαλώτος, και η παλιά φρουρά, Σκουρλέτης, Φίλης κ.α.).
Ο κύριος όγκος του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Σωκράτη Φάμελλο καρκινοβατεί, παρότι στις τελευταίες μετρήσεις παρουσίασε μια αναιμική ανάκαμψη. Ίσως, από αντίδραση στον εξώστη που πέταξε τα επιφανή στελέχη ο Τσίπρας στην παρουσίαση του βιβλίου του.
Πάντως ο Φάμελλος δεν φαίνεται να διακατέχεται από πληγωμένο εγωισμό. Αντιθέτως, δείχνει να προσμένει νεύμα του Αλέξη προκειμένου να θέσει το κόμμα υπό την σκέπη του.
Ο τελευταίος έρχεται με το βιβλίο του (καλογραμμένο που δείχνει ότι πέραν του Μαρατζίδη συνέβαλε και η - ξεχωριστή - γραφή του Καρτερού). Το χρησιμοποιεί ως επιφανειακό καθαρτήριο, αποδίδοντας στα κυβερνητικά του στελέχη τις δυστοκίες και ατυχίες της διακυβέρνησής του. Ο ίδιος μάλλον απλώς προήδρευε.
Ο Αλέξης βλέποντας και την ακίνητη πασοκική βελόνα, φιλοδοξεί να ηγηθεί μια ενωμένης κεντοαριστεράς. Όμως το εγχείρημα δεν φαίνεται να τυγχάνει ενθουσιώδους παλλαϊκής αποδοχής.
Αφενός δεν έχει περάσει πολύς χρόνος ώστε να σβήσουν οι μνήμες από τη θητεία του τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην τραγική αξιωματική αντιπολίτευση, από την οποία απέδρασε βιώνοντας το Βατερλό του.
Αφετέρου ο λαός δεν νιώθει ότι στην πολιτική τον επαναφέρει κάποια ιστορική αναγκαιότητα (όπως π.χ. τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή - και συγγνώμη για τον παραλληλισμό), ούτε η αίσθηση αποκατάστασης της αδικίας (όπως τον Αντρέα). Επανέρχεται από προσωπική φιλοδοξία αλλά γιατί δεν έχει κάτι άλλο να κάνει!
Και πέραν του ότι δεν δείχνει ιδιαίτερη δυναμική, θα έχει να μοιραστεί ψηφοφόρους με την αναβαθμισμένη δημοσκοπικά Ζωή και το διαφαινόμενο τσουνάμι (εάν τελικώς πολιτευθεί και ασχέτως τεκμηριωμένων θέσεων) που ακούει στο όνομα Μαρία Καρυστιανού. Οι ψήφοι της «Μάνας των Τεμπών» θα αποσκιρτήσουν από την αντιπολίτευση, και δη την αντισυστημική.
Η ΝΔ μάλλον θα παραμείνει αλώβητη από την έλξη της Καρυστιανού. Πολύ περισσότερο που ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να ηγεμονεύει της πολιτικής σκηνής επί δέκα χρόνια, και παρόλα τα προβλήματα απολαμβάνει την επιδοκιμασία ως «καταλληλότερος Πρωθυπουργός».
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ που σαφώς βαρύνει την κυβέρνηση, ενδεχομένως να το ξεπεράσει με την αυστηροποίηση που επιχειρεί σε όσους παρανόμησαν. Όσο για τις αγροτικές κινητοποιήσεις κάποια στιγμή θα παρέλθουν. Και άλλωστε ποτέ δεν έριξαν κυβέρνηση, πόσο μάλλον τώρα που τα χρήματα που δόθηκαν είναι περισσότερα από κάθε άλλη φορά.
Ο μόνιμος υπονομευτής της είναι η ακρίβεια και μόνο. Εάν την τιθασεύσει οι προοπτικές που ούτως ή άλλως είναι ευοίωνες, σταθεροποιούνται. Αλλά γι’ αυτά έχουμε χρόνο.
