Αποτελεί ίσως παγκόσμιο φαινόμενο το κατόρθωμα σύσσωμης της ελληνικής αντιπολίτευσης τα γκολ που δέχεται να είναι περισσότερα από τα αυτογκόλ της κυβέρνησης. Προχθές ήμουν φιλοξενούμενος στην εξαιρετική εκπομπή του Σταμάτη Ζαχαρού στον τηλεοπτικό σταθμό ΟΝΕ. Είπα πως η αντιπολίτευση μού θυμίζει τερματοφύλακα πριν από την εκτέλεση πέναλτι. Ως γνωστόν οι περισσότεροι τερματοφύλακες διαλέγουν μια γωνία και πέφτουν. Αν διαλέξουν τη σωστή γωνία ενδέχεται να αποκρούσουν το πέναλτι. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, δεξιάς και αριστερής, μονίμως διαλέγουν λάθος γωνία και δέχονται αλλεπάλληλα γκολ.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ενώ η κυβέρνηση βρίσκεται στο μέσο της δεύτερης κυβερνητικής της θητείας προηγείται με 15 μονάδες από το δεύτερο κόμμα. Σήμερα ουδείς διερωτάται ποιος θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Το ερώτημα είναι αν θα έχει αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία ή όχι. Αυτό ούτε ο πιο φανατικός εχθρός του Μητσοτάκη δεν μπορεί να το αρνηθεί. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε, υποθέτω, πως οι δημοσκόποι δε θέτουν το ερώτημα για την παράσταση νίκης. Τζάμπα κόπος.
Ως εκ τούτου, μετά την αποτυχημένη απόπειρα ανατροπής του με την τραγωδία των Τεμπών και την απόπειρα εξαπάτησης των πολιτών, ο σχεδιασμός των παράκεντρων της οικονομικής εξουσίας έχει αλλάξει. Στόχος είναι να μην αποκτήσει την αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία ούτε στις δεύτερες εκλογές. Επάνω σε αυτή τη βάση εκπονούνται σενάρια και γίνονται μετρήσεις για το πώς θα επιτευχθεί αυτό.
Επανέρχομαι στα γκολ που δέχεται η αντιπολίτευση. Το τελευταίο που δέχθηκε αφορούσε την τραγωδία των Τεμπών και τον νεκρό γιο της εισαγγελέως της Λάρισας. Αποδείχθηκε πως πέθανε από παθολογικά αίτια, γκρεμίζοντας ακόμα ένα παραμύθι του αντιπολιτευτικού λόγου.
Το πρόβλημα με την αντιπολίτευση συνολικά βρίσκεται στην αδυναμία της να αρθρώσει ένα συνεκτικό πολιτικό λόγο. Να κάνει προτάσεις που να μαρτυρούν πως υπάρχει μια εναλλακτική έστω υπό διαμόρφωση. Με καταγγελίες, με ψευδείς ειδήσεις, με λαϊκιστικές κραυγές και με αναφορές σε λύσεις της δεκαετίας του 1980, πάντα η Νέα Δημοκρατία, όσα αυτογκόλ και να βάλει, θα προηγείται.
Διότι η αδυναμία διατύπωσης πολιτικής πρότασης οδηγεί κατευθείαν στην υιοθέτηση κάθε συνωμοσιολογικής θεωρίας, η οποία μετά από λίγο καταρρέει. Αυτή η κατάσταση προδίδει, πέραν όλων των άλλων, και μια απόγνωση που προκαλεί απογοήτευση στους φίλους αυτών των κομμάτων. Και ένας στρατός χωρίς ηθικό βαδίζει προς τη βέβαιη ήττα.
Είναι αδιανόητο κοινοβουλευτικά κόμματα να συμπεριφέρονται σαν τα τρολ του Διαδικτύου, καθώς χάνουν την επαφή τους με τους σκεπτόμενους πολίτες και οδηγούνται στο πολιτικό περιθώριο. Δεν είναι τυχαίο που κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν πλησιάζει καν την περιοχή του 20%, κάτι πρωτοφανές για τα μεταπολιτευτικά μας χρονικά, αν εξαιρέσουμε τις εκλογές του Μαΐου 2012. Και όχι μόνον αυτό. Όλες οι μέχρι στιγμής ενδείξεις φανερώνουν ότι κάτι τέτοιο πολύ δύσκολα θα συμβεί.
Τούτων δοθέντων, ας αναλογιστούν οι πολίτες που αντιπολιτεύονται τη Νέα Δημοκρατία πώς θα ήταν διαμορφωμένη η κατάσταση αν η κυβέρνηση δεν έβαζε τόσα αυτογκόλ!
