Μετά τον Στέφανο Κασσελάκη και τον Χάρη Δούκα οι οποίοι δηλώνουν ότι διαθέτουν το προφίλ για τη διεκδίκηση της αρχηγίας του χώρου της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, ένας νέος πολιτικός εμφανίζεται επίσης ως διεκδικητής αυτής της σπουδαίας αρχηγικής θέσης.
Ένας φρέσκος πολιτικός χωρίς προϊστορία, δίχως ένοχο πολιτικό παρελθόν και πολιτικά βάρη. Ένας πολιτικός με ανοικτό μυαλό που επιθυμεί να προσφέρει στον τόπο. Ποιος είναι αυτός ο νέος πολιτικός; Ο Αλέξης Τσίπρας.
Διότι ως τέτοιος αυτοπαρουσιάζεται. Μετά από μια βαθιά προσπάθεια rebranding, η οποία συμπεριλάμβανε σε περίοπτη θέση ακόμα και τη λέξη «Harvard». Έτσι με μια λέξη σχεδόν απαγορευμένη στη συριζαϊκή διάλεκτο, η rebranded έκδοση Αλέξης Τσίπρας 2.0, λανσάρεται πλέον στην αγορά.
Πότε απαιτείται η διαδικασία αναδημιουργίας της ταυτότητας και της εικόνας ενός πολιτικού; Όταν η εικόνα του πολιτικού έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά. Όταν η εικόνα είναι τόσο παλιά που δεν εκφράζει τα θέλω και δεν λύνει τα προβλήματα κανενός. Όταν οι ψηφοφόροι αναζητούν λύσεις με εντελώς διαφορετικές θέσεις και συνθήματα. Όταν ο πολιτικός επιθυμεί να απευθυνθεί σε διαφορετικό κοινό από αυτό που απευθυνόταν μέχρι σήμερα. Όταν ο πολιτικός επιθυμεί να διαφοροποιηθεί στο μυαλό των ψηφοφόρων από τους ανταγωνιστές του.
Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, η εικόνα είναι παλιά και έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά, οι πολίτες αναζητούν εντελώς διαφορετικές λύσεις, το κοινό του παραμένει το ίδιο και το rebranding προσπαθεί να διαφοροποιήσει με απεγνωσμένο τρόπο τον πρώην πρωθυπουργό από τους ανταγωνιστές του στο μυαλό των ψηφοφόρων.
Ωστόσο, παρ’ όλο που ο Αλέξης Τσίπρας επιθυμεί πλέον το όνομα του να είναι συνδεδεμένο όχι με τις καταλήψεις και τις μολότοφ, αλλά με το Πανεπιστήμιο των ηγετών της πολιτικής και της επιχειρηματικότητας, απομακρυνόμενος με αυτόν τον τρόπο από τη νοοτροπία του πολιτικού χώρου του οποίου ηγείτο, το βάρος της αποτυχημένης και καταστροφικής διακυβέρνησης του από το 2015 έως το 2019 είναι ασήκωτο. Το βάρος αυτό σε συνδυασμό με την τοξική εχθροπάθεια της αντιπολιτευτικής περιόδου 2019 - 2023, έχει αφήσει επώδυνα αποτυπώματα, που δύσκολα ξεχνιούνται.
Και τα ερωτήματα που τίθενται σχετικά με την πιθανότητα επιτυχούς επιστροφής του στα πολιτικά πράγματα της χώρας που θα τον οδηγήσουν εκ νέου στην πρωθυπουργία, είναι βασικά δυο. Το πρώτο σχετίζεται με τη δυνατότητα διείσδυσης που έχει η νέα έκδοση «Αλέξης Τσίπρας 2.0» στον χώρο της Κεντροαριστεράς και το δεύτερο σχετίζεται με τη συμπεριφορά των σημερινών αρχηγών των κομματιών του παζλ που συνθέτουν την Κεντροαριστερά, απέναντι του.
Η αλήθεια είναι ότι ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα 2.0 κάθε άλλο παρά αριστερός είναι πλέον. Είναι ένας ήπιος λόγος που αγγίζει πραγματικά προβλήματα που αφορούν την κοινωνία. Εντάσσει στο λεξιλόγιο του την έννοια του «παραγωγικού μοντέλου» και της αναγκαίας αλλαγής του, διαγράφοντας με μια μονοκονδυλιά τις λυσσαλέες αντιδράσεις του απέναντι στην Επιτροπή Πισσαρίδη, που πρώτη είχε θέσει στο δημόσιο διάλογο, τη συγκεκριμένη αναγκαιότητα.
Στην προσπάθεια του να φανεί δημιουργικός και θετικός, ενέταξε στην επιχειρηματολογία του τα 4 «Α», δηλαδή την Ανάπτυξη, την Αναδιανομή, την Ανθεκτικότητα και την Ασφάλεια, πάνω στα οποία θα πρέπει να δομηθεί η ελληνική οικονομία για να μην «πέσει ξανά στα βράχια». Λέξεις που δεν υπήρχαν μέχρι πρότινος, ούτε στο δικό του λεξιλόγιο, ούτε στο λεξιλόγιο του κόμματος του. Εύηχες λέξεις που περισσότερο όμως μοιάζουν με νέα συνθήματα και ευχολόγια, παρά με καλοδουλεμένες προτάσεις.
Μακριά από το «με ένα νόμο και ένα άρθρο», τα «go back», το «ευρώ δεν είναι φετίχ» και τις υπόλοιπες καταστροφικές ιδεοληψίες και εμμονές, με τις οποίες ο ίδιες κατάστρεψε τη χώρα, προσπαθεί να δώσει ένα διαφορετικό στίγμα.
Ωστόσο δεν μπορεί. Πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα 2.0 βρίσκεται ο original, ο αυθεντικός Αλέξης Τσίπρας και αυτό δεν μπορεί ο ίδιος να το κρύψει.
Έτσι η αναφορές του μέσω πρόσφατων παρεμβάσεων του στη «λαϊκή απονομιμοποίηση», στη «βαλκανοποιήση», στην απώλεια της «εθνικής ακεραιότητας», στην «καταστροφική εξωτερική πολιτική», στους «σοβαρούς εθνικούς κινδύνους», δείχνουν ότι το rebranding δεν έπιασε. Ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν απέκτησε ούτε την πολιτική στόφα που απαιτείται, ούτε την πολιτική αντίληψη που χρειάζεται ο τόπος.
Συναγελάζεται ακόμα με τις πλατείες, δεν μελετά τα οικονομικά και στατιστικά δεδομένα της χώρας και προσπαθεί να πυροδοτήσει ανησυχίες περί των εθνικών θεμάτων.
Ποιος; Αυτός που συγκρούσθηκε με όλους τους εταίρους και συμμάχους της Ελλάδα. Αυτός που αναζητούσε λύσεις στη Μόσχα, στο Πεκίνο, στην Τεχεράνη, στην Αβάνα και το Καράκας. Κι έτσι μιλώντας για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου, αδυνατεί να υποστηρίξει το προφίλ του ήπιου και σοφού κεντρώου πολιτικού, που με τόση προσπάθεια το επιτελείο του προσπαθεί να κτίσει.
Διότι η «κανονικότητα» στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα 2.0, δεν θα αποτελεί ποτέ, μα ποτέ ευκαιρία. Ευκαιρία, στο μυαλό του, ήταν η αναμπουμπούλα. Και σαν αναμπουμπούλα παρουσιάζει τη σημερινή πολιτική, κοινωνική και οικονομική εικόνα της Ελλάδας.
Ας δεχθούμε όμως σαν υπόθεση εργασίας, ότι το νέο πολιτικό στίγμα του Αλέξη Τσίπρα 2.0, κατορθώνει να συγκινήσει τον κόσμο της Κεντροαριστεράς και ότι το μόνο εμπόδιο του είναι η επανατοποθέτηση του στον αρχηγικό χάρτη του χώρου.
Εκτιμά μήπως ότι θα βρει κενό στον χώρο του ΠΑΣΟΚ; Ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης που κρατιέται με δυσκολία στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ θα παραμερίσει; Ή ότι θα παραμερίσουν οι Παύλος Γερουλάνος και Χάρης Δούκας που βρίσκονται στην αίθουσα παραμονής της διαδοχής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Μήπως θα τον υποδεχθεί με χαρά ο πρόεδρος του Σύριζα, μετά από τόσες συγκρούσεις που έδωσε για να βρεθεί στον προεδρικό θώκο; Μήπως θα ταχθεί στο πλευρό του η ομάδα Τσακαλώτου – Αχτσιόγλου, στους οποίους ο Αλέξης Τσίπρας έχει χρεώσει όλα τα εγκληματικά λάθη και τις επιλογές της πρωθυπουργίας του;
Φεύγοντας από το στενό πυρήνα του Σύριζα του 2023 και κοιτώντας προς τους υπόλοιπους πρώην κυβερνητικούς εταίρους του 2015, υπάρχει άραγε εκεί ένα παράθυρο ευκαιρίας;
Ο Πάνος Καμένος δεν είναι πολιτικά ενεργός για τον στηρίξει. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε το δικό της κόμμα με φιλόδοξες προοπτικές και σίγουρα δεν θα μετατραπεί σε Ιφιγένεια στην προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα 2.0 να κατακτήσει την Τροία.
Ο Γιάννης Βαρουφάκης, το πάλαι ποτέ μεγάλο asset της κυβέρνησης Τσίπρα –Καμένου, έχει το δικό του διεθνοποιημένο προφίλ, «πουλώντας» στα βιβλία του και στις ομιλίες του, ως επιτυχία την πολιτική του πρώτου εξαμήνου 2015. Οπότε ούτε αυτός, έχει κάποιο λόγο να προσφέρει χείρα βοηθείας στον Αλέξη Τσίπρα.
