Κάποτε «τεχνουργήματα» σαν το περιώνυμο του Μιθριδάτη που ξεσήκωσε τόση χλαπαταγή, ήταν από ενσυναίσθηση συμπαθή. Εξέπεμπαν την απόγνωση, την οργισμένη στάση ζωής των ριγμένων, των απόκληρων, των αφανών, των εικονοκλαστών. Κατήγγειλαν την δύναμη των επικυρίαρχων, την ενσωμάτωση των επαναπαυμένων, την αδιαφορία των βολεμένων.
Απηχούσαν το περιθώριο, την «ιερή αλητεία», την οργή προς όλους και σε όλα.
Μόνο στη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας οι στίχοι ενός δημιουργήματος έμμελε να γίνονταν πολιτική προθήκη. Δεν κρίνουμε το δημιουργό. Στις αστικές δημοκρατίες ο καθείς είναι ελεύθερος να ορίζει τους αντιπάλους του, να τους επικρίνει, και να καταγγέλλει αυτά που τον ενοχλούν. Ούτε κρίνουμε την ποιότητα του καλλιτεχνικού δημιουργήματος. Κάθε δημιούργημα ο πολίτης είτε το αποδέχεται υπό το πρίσμα του δικού του αισθητηρίου, είτε το απορρίπτει και το προσπερνά. Ως εκεί όμως.
Είναι πολιτική ελαφρότης οι - εκ της θέσεώς τους βολεμένοι πλέον - βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να εντάσσουν στο πολιτικό τους οπλοστάσιο και ως επιχείρημα μια άναρθρη καταγγελτική κραυγή (την οποία δικαιούται πάντως να εκφράζει ο δημιουργός).
Και όμως! Ο Τσίπρας κατά την ομιλία του στην Κ.Ο. του κόμματος στη Βουλή, για να ισχυροποιήσει το επιχείρημά του κατά του Μητσοτάκη, που «αλλοιώνει τους συνταγματικούς θεσμούς» (αλλοίωση θεσμών επειδή η υγειονομική επιτροπή της Βουλής συνιστά μικρή παρουσία βουλευτών), χρησιμοποίησε όπως είπε «τους στίχους του τραγουδιού ενός γνωστού ράπερ: «Το Σύνταγμα μετατρέπεται απλά στο όνομα μιας πλατείας».
Και αν ο Τσίπρας το θεώρησε ευφυές εύρημα, και είναι ο ίδιος υπεύθυνος της αισθητικής των ευρημάτων του, ο Νίκος Φίλης το ανήγαγε σε… κίνημα νεολαίας.
Σε δήλωσή του ανέφερε: «Όταν η ογκούμενη δυσαρέσκεια γίνεται διαδήλωση αλλά και τραγούδι, τότε αρχίζουν να ακούγονται πιο δυνατά τα όργανα της αμφισβήτησης και της απόρριψης για την κυβέρνηση. Οι ήχοι και οι στίχοι από τη μουσική δημιουργία του ράπερ Μιθριδάτη, ακούγονται παντού. Τον ακούσει άραγε η κυβέρνηση;» (σ.σ. Να υποθέσουμε ότι πλέον η επαναστατική θέρμη των κινημάτων θα καταμετράται με θερμόμετρο τα views στο YouTube - και να υπενθυμίσουμε ότι ο Φίλης θεωρείται εκ των σοβαρών της αξιωματικής αντιπολίτευσης).
Κάποτε τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ (τότε ευτυχώς όχι οι βουλευτές, τα βαριά στελέχη και ο Πρόεδρός του), κατακρεουργούσαν με χυδαιότητα και μίσος τον συμπαθή δημιουργό Νίκο Πορτοκάλογλου, για ένα τραγούδι που εξέπεμπε την παρηγόρια/ευχή/ πρόβλεψη, και είχε τον στίχο «θα περάσει κι αυτό».
Το τραγούδι αναφερόταν στα δύστηνα χρόνια των μνημονίων, αλλά οι συριζαίοι το εξέλαβαν ότι αφορούσε την κυβέρνησή τους!
Δεν είναι μόνο η ελαφρότης και η αλλόφρων απελπισία του ΣΥΡΙΖΑ, που περιπεπλεγμένος στην δημοσκοπική ακινησία, πιάνεται από το ελάχιστο και το μεγιστοποιεί προκειμένου να πλήξει τον αντίπαλο. Είναι και η κληρονομημένη κουλτούρα της Αριστεράς ότι η τέχνη πρέπει να είναι στρατευμένη. Να υπηρετεί τον λαό (ουσιαστικά να προπαγανδίζει το κόμμα και την ιδεολογία του). Μόνο τότε δικαιώνει την ύπαρξή της.
Και αφού τέτοια αντίληψη έχουν για την τέχνη, κάνουν αντίστοιχη αυθαίρετη προβολή και στα κίνητρα των αντιπάλων τους. Ο Πορτοκάλογλου ήταν μεταξύ των 58 προσωπικοτήτων της «Πρωτοβουλίας» για την ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς. Άρα στρατευμένος, άρα δεν μπορεί παρά τα τραγούδια που γράφει να στοχεύουν στο να χτυπήσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ! Τέτοια ευρύνοια οι σύντροφοι!
Φυσικά μια τέτοια τέχνη, όταν είναι αυτόβουλη μπορεί να παραγάγει απαράμιλλα έργα (π.χ. περιπτώσεις Μαγιακόσφσκι, Ρίτσου). Συχνά όμως ήταν επιβεβλημένη από τα καθεστώτα στο πλαίσιο του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», και παρήγαγε τερατουργήματα.
Στην όξυνση που έφερε στο συριζαίικο μπλοκ ο ράπερ, άρχισε από τους χρήστες των social η ανθρωποφαγία και των «δικών» τους καλλιτεχνών. Ξαφνικά ο ράπερ έγινε «μελωδικός» (λέμε τώρα) κήρυκας της αντίστασης κατά του Μητσοτάκη, και ο ενθουσιώδης λαός του διαδικτύου διερωτάτο: «Που είναι ολλλοι;»
Οπου «οι άλλοι» είναι κάποιοι σοβαροί καλλιτέχνες που πρόσκεινται στην Αριστερά αλλά παραγάγουν πολιτισμό, και δεν μετατρέπουν την τέχνη τους σε κραυγαλέα και αντιαισθητική συνθηματολογία. Αλλά αφού δεν μετέχουν στο αλύχτισμα των σκυλιών, αντιμετωπίζονται ως προδότες και τους ρίχνουν σε αυτά!
Πάντως δεν τους χρειάζονται πλέον. Υπάρχει ο πρωτοπόρος ράπερ Μιθριδάτης, και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ελπίζει: Ράπερ ενωμένοι ποτέ νικημένοι. Η εξουσία έρχεται.
