Του Γιάννη Σιδέρη
Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ο Μητσοτάκης ενέσκηψε στην πολιτική ζωή ως κάτι διαφορετικό από τα έως τώρα πεπατημένα. Δεν γνωρίζουμε αν θα του «βγει», και τι θα του βγει, αλλά από τη μεταπολίτευση και μετά (για πριν δεν το συζητάμε), βρέθηκε ένας πρωθυπουργός, που τουλάχιστον ένα χρόνο πριν, είχε έτοιμο σχέδιο.
Δεν εκθειάζεται γι'' αυτό, απλώς συγκρίνεται. Ο Αντρέας όταν ήρθε στην εξουσία το 1981 είχε ένα σχέδιο των «100 ημερών», που ήταν τότε αρκούντως μυθολογημένο. Τελικά ήταν ένα πρωτόλειο σχέδιο έκτακτης ανάγκης και μόνο, που καλώς έγινε. Δεν ήταν πρόγραμμα διακυβέρνησης όπως ελέγετο, αλλά θα έκτακτο που θα ενεργοποιείτο – μόνο – στην περίπτωση που θα είχαμε άσχημες εξελίξεις. Η χούντα ήταν σχετικά πρόσφατη, και τα περίφημα «σταγονίδια» υπήρχαν στους αρμούς του στρατού, παρά το κάποιο ξεδόντιασμά τους από την κυβέρνηση Καραμανλή, μετά το «Πραξικόπημα της πιζάμας».
Σχέδιο διακυβέρνησης τη χώρας εν ηρεμία δεν υπήρξε τότε - αλλά δεν φάνηκε και η έλλειψή του. Η χώρα έμπαινε στα χρυσοφόρα ταμεία της ΕΟΚ, η Ψωροκώσταινα άρχιζε να τρώει ψωμάκι (από την ΕΟΚ των μονοπωλίων που μας εκμεταλλευόταν) και μάλιστα ψωμάκι πολυτελείας, ασχέτως αν το παραδέχονται οι Έλληνες. Κρατούν πάντα αρειμάνιο αντιδυτικό ύφος, αρκεί να τσεπώνουν τα λεφτά (ουσιαστικά επί Αντρέα έγινε καθεστώς το «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά»).
Παλιές ιστορίες μεν, αλλά δημιούργησαν στρεβλή κοινωνική συνείδηση. Εξελελήφθησαν ως κεκτημένα δικαιώματα του... αγωνιζόμενου λαού, και καθώς η κοινωνική συνείδηση είναι βραδείας αλλαγής, η νοοτροπία αυτή έφτασε ως τις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ, που διακήρυσσε το «μας χρωστάνε δεν τους χρωστάμε», και ότι «είναι κατακτητές» γιατί δεν μας χάριζαν λεφτά. «Τι κοινοτική αλληλεγγύη είναι αυτή;». Έλα ντε!
Η νοοτροπία αυτή έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο οποίος ήλθε, είδε και απήλθε. Η εκλογική του αποτυχία δεν είναι τυχαία. Είναι αποτυχία των κοινωνικών μυθευμάτων που τον ανέδειξαν, και τα οποία διήρκησαν για μια ολόκληρη γενιά. Τώρα αποστρατευμένος και αφοπλισμένος, βρίσκεται εν κενώ και κάνει ιστορική κατάδυση, προκειμένου να βρει αντιπολιτευτικό αφήγημα.
Κατά την αντιμνημονιακή και κυβερνητική του περίοδο, αφήγημα ήταν ο Εμφύλιος, οι προδότες και οι γερμανοτσολιάδες. Αυτή η ρητορική άρχισε να εκπνέει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ (ως ντάρλινγκ των Ευρωπαίων), υπέγραψε το τρίτο σκληρό μνημόνιό του. Αφού δεν έπιασε και έχασε την εξουσία, χρειαζόταν νέο αφήγημα. Το βρήκε στη χούντα. Δαιμονοποίησε με τα στελέχη του και τα troll του, την Δόμνα Μιχαηλίδου, για κάτι που είπε, άσχετα αν ήταν λόγια άλλου ή όχι.
Και να το ενστερνιζόταν τι έγινε; Από πότε η αστυνομία της σκέψης θα υπαγορεύει τους προβληματισμούς και τις επιφυλάξεις, τις κοινωνικές και φιλοσοφικές προσεγγίσεις μιας υπόθεσης 45 χρόνων πριν; Πολύ περισσότερο που η εν λόγω δεν αναφέρθηκε στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου όπως κακολογήθηκε, αλλά στη μετέπειτα κοινωνική μυθολογία και εκμετάλλευση (που έντυσε προς όφελος της μυθολογίας των πολλών), την αντίσταση των λίγων. Και από πότε απαγορεύονται οι εικονοκλαστικές προσεγγίσεις μιας ιστορικής εποχής;
Στην συνέχεια ήρθε το βιβλίο Λούλη, ενώ είχε προϋπάρξει το άρθρο του Στ. Καλύβα που αναγνώριζε εκ των πραγμάτων, και όχι από πρόθεση της χούντας, κάποιες κοινωνικές επιπτώσεις. Ενοχοποιήθηκαν γιατί τόλμησαν να γράψουν κάποιες σκέψεις! Στην προοδευτική Ελλάδα απαγορεύεται ο προβληματισμός, ο διάλογος, η διερεύνηση, ο αντίλογος, εκτός αν συμφωνούν με την κυρίαρχη ιδεολογία. Οι αντιδράσεις δεν ήρθαν από πανεπιστημιακούς, που στο κάτω – κάτω έχουν γνώση και λόγο. Φούντωσαν στο διαδίκτυο και κυμάνθηκαν στο μοτίβο του «ψόφα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζει ότι βρήκε αποκούμπι στην καταγγελία της χούντας. Πάλι θα ξαφνιαστεί. Ο Μητσοτάκης άρχισε να καταλαμβάνει και τον δικό του προνομιακό χώρο, αυτόν του κοινωνικού δικαιωματισμού, και θα τον αφήσει με τις αράχνες της Κομαντατούρ.
Χθες ανακοινώθηκαν οι Γενικοί Γραμματείς Προεδρίας της Κυβέρνησης. Μεταξύ αυτών είναι και στέλεχος που έχει δραστηριοποιηθεί στον χώρο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Από μια δεξιά κυβέρνηση, όπου θεωρείται θέσφατο ότι ο χώρος της συντηρητικής κοινωνικής της βάσης εμφορείται μόνο από το Πατρίς – θρησκεία - Οικογένεια, το λες και… επανάσταση!
Ο Μητσοτάκης είναι ξαφνιαστικά προετοιμασμένος και ρηξικέλευθος. Μετά τις ευρωεκλογές, τις εθνικές και τις αυτοδιοικητικές, επεκτείνει το ιμπέριουμ του στο χώρο της κοινωνικής ανεκτικότητας. Και το κάνει μετεκλογικά, που δεν χρειάζεται ψήφους!
Και η αξιωματική αντιπολίτευση μένει ανάερη, αμήχανη, να ψελλίζει περί χουντικών. Η στήλη δεν είναι σίγουρη ότι είναι καλό για τη χώρα μια τόσο αδύναμη και - χρονολογικώς - καθυστερημένη, αντιπολίτευση. Είναι καλό για τη δημοκρατία, οι αντιπολιτεύσεις να είναι ισχυρές για να νιώθει την ανάσα τους η κυβέρνηση. Αλλά πρέπει να είναι και σύγχρονες.
