Φουρτούνα εν ποτηρίω χθες στην Κ.Ε του ΚΙΝΑΛ. Φωνές και αντεγκλήσεις, για ένα θέμα που αναμενόταν, και ένα δεύτερο που προέκυψε από το στρατόπεδο της Φώφης.
Το προκύψαν είναι ότι ο Γραμματέας της Κ.Ο. Βασίλης Κεγκέρογλου, του κλίματος Φώφης, θέλοντας προφανώς να ψαλιδίσει την υποψηφιότητα Ανδρουλάκη, κατήγγειλε ότι οι ευρωβουλευτές του κόμματος (δύο είναι, Ανδρουλάκης και Καϊλή) χρωστούν στο κόμμα συνδρομές 80 μηνών. Ητοι περί τις 58.000 ευρώ έκαστος.
Του απάντησαν ότι αυτό απαγορεύεται από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο καθώς εκλαμβάνεται ως παράνομη χρηματοδότηση κόμματος, και του έφεραν ως παράδειγμα τη Λεπέν η οποία μετήλθε της ίδιας χρηματοδότησης από τους ευρωβουλευτές της, και εκλήθη να πληρώσει πρόστιμο εκατοντάδων χιλιάδψν ευρώ.
Η μεγαλύτερος ωστόσο «χαμός» («θολούρα και φωνές» μας είπε μέλος τη Κ.Ε.) έγινε για τον τρόπο κατοχύρωσης της υποψηφιότητας του κάθε υποψηφίου.
Βάσει καταστατικού τον υποψήφιο πρέπει να προτείνουν πέντε χιλιάδες μέλη. Ο Καστανίδης, που φέρεται και ως ο ασθενέστερος ως προς αυτό, ήγειρε ένσταση με το επιχείρημα πως πρέπει τους υποψηφίους να τους κυρώσει η Κ.Ε, καθώς… δεν υπάρχουν 5.000 μέλη στο ΚΙΝΑΛ!
Όπως είπε μόνο 3.000 έχουν εκπληρώσει τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, άρα δικαιούνται τον τίτλο του μέλους (Από την ηγεσία μέλη θεωρούνται οι 130.000 σύνεδροι που εξέλεξαν τους εκπροσώπους για το συνέδριο του 2019).
Τελικά αποφασίστηκε να ισχύσει το μέτρο των 5.000 μελών που θα υπογράψουν για κάθε υποψήφιο. Θα μπορούν ωστόσο να μην είναι οργανωμένα μέλη του ΚΙΝΑΛ, να προέρχονται από την κοινωνία, αλλά αφού θα υπογράψουν για την υποψηφιότητα Προέδρου κόμματος, θα πρέπει να γίνουν μέλη (λογικό ακούγεται. Δεν μπορείς να υποδεικνύεις Πρόεδρο κόμματος και να μην είσαι μέλος του).
Για το πόσοι όμως κατανόησαν την απόφαση μέσα στον «χαμό», ενώ κάποια μέλη της Κ.Ε. είχαν ήδη αποχωρήσει, ουδείς είναι βέβαιος…
Το πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ πάντως δεν είναι αυτές οι διαμάχες. Προσωπικά δεν δίνουμε σημασία. Κάθε συνέδριο που… σέβεται τον εαυτό του τις έχει (κάποτε ο Τσίπρας έβαλε τους συνέδρους να ξαναψηφίσουν για να αλλάξουν ειλημμένη απόφασή τους, γιατί δεν του άρεσε!).
Το μέγιστο πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ είναι ότι οι διαδικασίες για την εκλογή αρχηγού εξελίσσονται μέσα στη «φοβερή ερημία του πλήθους», που θα έλεγε ο ποιητής. Στο κόμμα παραμένουν ως άλλοι Ιώβ οι πιστοί του, θα προσέλθουν στις κάλπες προκειμένου να αναδείξουν αρχηγό της αρεσκείας τους, αλλά ως εκεί.
Δεν συγκρίνουμε με την εποχή που το ΠΑΣΟΚ συνήρπαζε, που είχε φανατικούς οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς. Ετσι κι αλλιώς αυτές οι εποχές πέρασαν. Συνέβαλαν και η απογοήτευση που έφεραν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αλέξης Τσίπρας. Με την θητεία του ο καθένας κονιορτοποίησε ελπίδες – ασχέτως αν ήταν φρούδες, ήταν κινητήριες.
Παρόλα αυτά στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ έχει μείνει κάποια μαχητικότητα. Μπορεί να είναι εχθροπαθής, επιθετική, αλλά υπάρχει. Το βλέπεις στις αναρτήσεις στα social media επιφανών στελεχών των δύο κομμάτων.
Κάθε ανάρτηση στελέχους των δύο, ακολουθείται από δεκάδες ή εκατοντάδες σχόλια οργής, απαξίας, μίσους. Όμως όλο αυτό δείχνει ότι τα δύο κόμματα υπάρχουν ως διακριτές οντότητες στο πολιτικό στερέωμα.
Την ίδια στιγμή κάνουν ανάρτηση τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ, και ουδείς «συγκινείται», ουδείς ερεθίζεται να αντιδράσει. Περνούν οι αναρτήσεις ως μη υπάρχουσες.
(Το ίδιο και τα κείμενα, άρθρα ή ρεπορτάζ, που αναφέρονται στο ΚΙΝΑΛ. Έχουν τη μικρότερη αναγνωσιμότητα)!
Κάπως κινούν το ενδιαφέρον πρόσκαιρα τίτλοι όπως «βγήκαν τα μαχαίρια στο ΚΙΝΑΛ» που αναφέρονται στις αντιπαραθέσεις των υποψηφίων, οι οποίες είναι ωστόσο αναμενόμενες και φυσιολογικές, σε μια ανταγωνιστική διαδικασία εκλογής. Αν ομονοούσαν όλοι εν θα υπήρχε λόγος να κατατεθούν διαφορετικές υποψηφιότητες.
Αν ο νέος Πρόεδρος δεν κατορθώσει να βάλει το ΚΙΝΑΛ στην κοινωνία, το κόμμα δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.
Πάντως, χώρος υπάρχει. Με τον ΣΥΡΙΖΑ σε διαρκή καθήλωση, με τη ΝΔ κραταιή μεν αλλά ως κυβερνητικό κόμμα να υφίσταται τις αμυχές της διακυβέρνησης, είναι ευκαιρία τους, ίσως η τελευταία. Τους βοηθά και η ανάκαμψη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη, καθώς οι ευρωπαϊκοί λαοί απέρριψαν τον αντισυστημισμό των τελευταίων χρόνων.
Αυτή η ανυπαρξία του ΚΙΝΑΛ είναι το μεγάλο πολιτικό πρόβλημά του - και ίσως είναι και της πολιτικής ζωής. Απουσιάζει στην αντιπολίτευση ένα λελογισμένο κόμμα.
