Γιατί το 87,27% των ιδιοκτητών ακινήτων δηλώνουν εισοδήματα μέχρι 10.000 ευρώ τον χρόνο; Γιατί, με βάση τα αρχεία της εφορίας, υπάρχουν μόλις 1436 landlords που εισπράττουν πάνω από 100.000 ευρώ τον χρόνο έκαστος; Γιατί υποστηρίζουν από το υπουργείο Οικονομικών ότι το μέσο δηλωθέν ενοίκιο είναι 255 ευρώ και γιατί τα εισοδήματα από ενοίκια που δηλώνουν στην εφορία -αθροιστικά- οι 1,75 εκατομμύρια ιδιοκτήτες δεν ξεπερνούν τα 8,5 δισ. ευρώ τον χρόνο, λιγότερα ακόμη και από τα εισοδήματα από μερίσματα;
Πολύ απλά διότι το κίνητρο της φοροδιαφυγής στον συγκεκριμένο τομέα είναι τεράστιο. Κάθε ιδιοκτήτης έχει τον… νού του το ετήσιο εισόδημα από ενοίκια να μην ξεπεράσει τα 1000 ευρώ τον μήνα ή τα 12.000 ευρώ τον χρόνο διότι αν αυτό συμβεί, το επιπλέον εισόδημα, αντί να φορολογηθεί με συντελεστή 15%, θα φτάσει στο 35% ή και στο 45%.
Αν λοιπόν αναρωτιέται κανείς που εμφανίζονται όλα αυτά τα ενοίκια των 1000 και 1500 ευρώ τον μήνα για τη διάθεση μεγάλων διαμερισμάτων στα βόρεια και στα νότια προάστια, στα νησιά και αλλού, η απάντηση είναι… πουθενά. Η άτυπη συμφωνία είναι ο κανόνας.
Ο ιδιοκτήτης κάνει μια «έκπτωση» στον ενοικιαστή, εισπράττει μεγαλύτερο ενοίκιο από αυτό που αναγράφει στο μισθωτήριο, προεισπράττει και τα μαύρα για να έχει το κεφάλι του ήσυχο και μένουν όλοι ευχαριστημένοι πλην φυσικά του δημοσίου (δηλαδή ημών των φορολογουμένων) το οποίο στερείται φορολογικά έσοδα και στρέφεται αλλού για την αναζήτησή τους.
Κάπου εδώ λοιπόν ανοίγει η συζήτηση για την ανάγκη τροποποίησης της κλίμακας φορολογίας εισοδήματος από ενοίκια. Η έντονη κριτική -και δικαιολογημένη σε έναν βαθμό- αφορά στην τεράστια απόσταση που χωρίζει τον πρώτο από τον δεύτερο φορολογικό συντελεστή.
Από το 15% που ισχύει για ετήσια εισοδήματα έως 12.000 ευρώ τον χρόνο, πηγαίνουμε στο 35% για ετήσια εισοδήματα από 12.001 ευρώ μέχρι και 35.000 ευρώ. Και από εκεί και πάνω εφαρμόζεται το δημευτικό 45% που καθιστά το κράτος «συνιδιοκτήτη». Οι εκπρόσωποι των ιδιοκτητών εκτιμούν ότι η φορολογία είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ακίνητα διατηρούνται ακόμη και κλειστά. Το κίνητρο για μια ενοικίαση είναι το καθαρό εισόδημα.
Ρίσκο υπάρχει πάντοτε: να γίνουν φθορές, να μην καταβληθεί το ενοίκιο κλπ. Αν μπει στην εξίσωση και ο συντελεστής του 35% ή του 45%, η απόφαση για την ενοικίαση λαμβάνεται ακόμη πιο δύσκολα.
Η αλλαγή της κλίμακας φορολογίας ενοικίων είναι ένα από τα ρεαλιστικά σενάρια για τα μέτρα στήριξης που θα ενσωματωθούν στο πακέτο της ΔΕΘ. Ουσιαστικά, αναζητείται μια λύση αντίστοιχη με την επιτυχημένη -όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια- απόφαση να μειωθεί ο συντελεστής φορολογίας στα μερίσματα.
Μπορεί η κυβέρνηση να δέχτηκε κριτική για αυτή την απόφαση όμως οι δηλώσεις έδειξαν εκτόξευση των εισοδημάτων. Πλέον τα μερίσματα είναι περισσότερα από τα εισοδήματα από ενοίκια.
Ποιο είναι λοιπόν το ζητούμενο; Να μειωθεί ο φορολογικός συντελεστής για το τμήμα των εισοδημάτων από 12.000 έως 20.000 ευρώ και αυτό να οδηγήσει σε αύξηση της φορολογητέας ύλης. Αυτή θα προέλθει ή από τη μίσθωση κλειστών ακινήτων, ή από την εμφάνιση αδήλωτων ενοικίων καθώς πλέον το κίνητρο για τη φοροδιαφυγή δεν θα είναι τόσο ισχυρό (σ.σ πλέον θα πιέζει και ο ενοικιαστής καθώς έχει το κίνητρο της επιστροφής ενός ενοικίου).
Ο σωστός σχεδιασμός της κλίμακας, μπορεί να φέρει και δημοσιονομικό όφελος. Και ο λόγος; Και εδώ που είμαστε σήμερα, ελάχιστοι είναι αυτοί που δηλώνουν ετήσια εισοδήματα από ενοίκια άνω των 15.000 ευρώ. Μόλις το 6,41% του συνόλου σε έναν πληθυσμό 1,75 εκατομμυρίων πολιτών…
