Το καλοκαίρι του 2015, θα μπορούσε ίσως να χαρακτηρισθεί το πιο μαύρο, το πιο επικίνδυνο και το πιο τραγικό ολόκληρης της Μεταπολίτευσης.

Για να καταλαβαινόμαστε: ανανέωση της εικόνας του δε χρειάζεται μόνον ο Α. Τσίπρας. Αυτός αντιλήφθηκε πως για επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή χρειάζεται νέο πρόσωπο. Το προηγούμενό του, συνδεδεμένο με ήττες, έχει καεί οριστικά. Ποτέ δε δήλωσε πως αποχωρεί από την πολιτική.

Με ακρογωνιαίο λίθο τη ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής, Μερτς και Στάρμερ υπογράφουν συνθήκη συνεργασίας που δύναται να λειτουργήσει ως καταλύτης ευρύτερων πρωτοβουλιών ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στον τομέα της ασφάλειας.

Ασφαλώς και υπάρχει πολιτική ευθύνη. Πλην όμως, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και οι εκπρόσωποί του γενικώς, αυτοί που στην κυριολεξία εκμαύλισαν τον λαό, προκαλούν νέα κύματα οργής. Παριστάνουν τους μεγάλους εξυγιαντές, ενώ είναι οι πρώτοι διδάξαντες.

Για τη θλιβερή και αποφράδα 10ετή επέτειο του άθλιου, διχαστικού και αντισυνταγματικού δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου του 2015 έχουν ήδη γραφεί πολλά. Δεν έλειψαν, βέβαια, κάθε λογής αμετανόητοι με πρωταγωνιστές τους εμπνευστές του, χωρίς κάποιο ίχνος κριτικής ή συγγνώμης. Αλλά και άλλοι πρόθυμοι κονδυλοφόροι που αναμένουν την ολοκλήρωση του rebranding Τσίπρα.

Εμπνευσμένη από τον μυστηριακό Δίσκο της Φαιστού και αποτελούμενη από 112 σημεία/πιθάρια, η τοποειδική εγκατάσταση της Δ. Στράτου μας καλεί σε μία διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης.