Ο πάντα υφέρπων αντισημιτισμός

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει στέλεχος δίπλα στον Κασσελάκη, που θα ενέκρινε ένα ψήφισμα καταδίκης των Εβραίων. Θέλω να ελπίζω ότι δεν υπάρχει ούτε ένα. Γιατί όμως τότε, χρησιμοποίησε, το συγκεκριμένο κόμμα, τη βαριά έκφραση «είναι ντροπή» για να κριτικάρει την Ελλάδα επειδή κράτησε τις αποστάσεις της (αυτό δηλώνει το «παρών») από ένα ψευδεπίγραφο ψήφισμα του ΟΗΕ; Έχει μήπως να απολογηθεί η Αθήνα για τις θέσεις της εναντίον παραβιάσεων του δικαίου του πολέμου που γίνονται και από τον Ισραηλινό Στρατό;

Είμαστε μήπως υποχρεωμένοι, χωρίς να σκεφτόμαστε τις διπλωματικές διαστάσεις, να συμφωνούμε με την εκάστοτε «γραμμή» της μεγάλης ομάδας των μουσουλμανικών κρατών; Αυθορμήτως όχι. Θα μπορούσαν, οι συγκεκριμένοι εισηγητές του ψηφίσματος, να δεχτούν την προσθήκη Καναδά που έλεγε το αυτονόητο: να συμπεριληφθεί μια καταδίκη της δολοφονικής πράξης της Χαμάς.

Όταν η Ελλάδα έχει, ως κράτος, επιμείνει σε όλους τους τόνους ότι πρέπει το ψήφισμα να είναι ισορροπημένο μπροστά στο απερίγραπτο έγκλημα της τρομοκρατίας και το ανθρωπιστικό αδιέξοδο των πολεμικών επιχειρήσεων, είναι σωστό να υποχωρείς φοβούμενος μήπως σε πούνε «άκαρδο»;

Και, τέλος, γιατί έπρεπε να συνταχθούμε με όσους Ευρωπαίους (τους λιγότερους άλλωστε…) υπερψήφισαν (ή με εκείνους που καταψήφισαν) και όχι με όσους κράτησαν τις αποστάσεις τους από το μονόπατο ψήφισμα (Γερμανία, Ιταλία, Κύπρος, Σουηδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Δανία, Ολλανδία, Φινλανδία, Εσθονία, Πολωνία, Σλοβακία, Βουλγαρία) και προφανώς τον Καναδά;

Απαντήστε μία-μία τις παραπάνω ερωτήσεις και θα φτάσετε στο ίδιο με εμένα λογικό συμπέρασμα. Προσθέστε ακολούθως ότι η Ελλάδα είναι πράγματι υποχρεωμένη να προσέχει ξεχωριστά τις τοποθετήσεις της Τουρκίας, σε όλα τα μεγάλα ζητήματα αλλά ειδικά στο θέμα αυτό.

Οφείλει να στέλνει το δικό της ξεχωριστό μήνυμα στους συμμάχους μας, ειδικά σε τούτη την αποτρόπαια σύγκρουση και ειδικότερα προς όσους μπορεί να χρειαστούμε σε μια δύσκολη στιγμή. Όπως βεβαίως οφείλει -και αυτό επιδιώκει- να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, sτην εγγύηση δρόμων διαφυγής για τους αμάχους, όπως ρητώς έχει δεσμευτεί να πράξει. Σε τελευταία ανάλυση η πράξη μετρά πολύ περισσότερο από τα όποια ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένα (σχεδόν) από τα μουσουλμανικά κράτη που στήριξαν, μάλλον υποκριτικά, το ψήφισμα δεν δείχνει διατεθειμένο να κάνει κάτι χειροπιαστό για τους αδελφούς Παλαιστίνιους που τους χρησιμοποιεί στην τρομοκρατική τα δράση η Χαμάς. Το φωνάζουν σε όλους τους τόνους τα ίδια τα θύματα των βομβαρδισμών.

Είναι βεβαίως σωστό να σταματήσει το γρηγορότερο ο πόλεμος. Αν η Χαμάς το ήθελε θα είχε παραδώσει τους ομήρους στις οικογένειές τους. Θα είχε σταματήσει τον βομβαρδισμό αμάχων στο Ισραήλ. Δεν είναι δικαιολογία ότι θύματα υπάρχουν μόνον στην παλαιστινιακή πλευρά επειδή ο μηχανισμός άμυνας, το iron dome, προστατεύει τους αμάχους της ισραηλινής πλευράς. Ούτε ότι τα καταφύγια που έφτιαξε το Ισραήλ είναι ανοικτά για να προστατεύουν όλους τους πολίτες του, ενώ στις σήρραγγες της Χαμάς κρύβονται μόνον οι «μαχητές» της;

Υπάρχει ένας πραγματικός αν και υφέρπων κίνδυνος στις κοινωνίες μας: ο αντισημητισμός. Σε όλη την Ευρώπη διαπιστώνεται τις τελευταίες μέρες η επιστροφή τοποθετήσεων που οδήγησαν στο πιο αποτρόπαιο έγκλημα που έζησε η πλευρά μας. Ο αντισημητισμός, ειδικά όταν εκδηλώνεται ως μίσος εναντίον όλων των Εβραίων, ακόμη κι αν καλύπτεται κάτω από τις σημαίες της Παλαιστίνης αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για τον πολιτισμό μας και δύσκολα κρύβεται πίσω από προσωπεία κάποιας δήθεν «ανθρωπιστικής ιδεολογίας».

Και για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στους ανθρώπους που ζουν υπό την απειλή της τρομοκρατίας, μέσα στο Ισραήλ αλλά και όπου υπάρχουν και διαπρέπουν Ισραηλίτες δεν περνά απαρατήρητο πόσο συχνά είναι τα ψηφίσματα εναντίον τους: το 2022, σημειώνουν, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καταδίκασε 15 φορές το Ισραήλ, έναντι 13 φορών όλα τα άλλα κράτη μαζί, έξι από τις οποίες τη Ρωσία που εισέβαλε στην Ουκρανία, ενώ από ένα ψήφισμα εκδόθηκε για Βόρεια Κορέα των μηδενικών δικαιωμάτων, Αφγανιστάν των ταλιμπάν, Μυανμάρ, Συρία, Ιράν και, βεβαίως, ΗΠΑ. Καμία καταδίκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπήρξε για κράτη όπως Σαουδική Αραβία, Κίνα, Κατάρ ή Τουρκία.