Η προφανής απάντηση είναι «όχι». Δεν είναι εύκολο, ειδικά στην παράταξη της οποίας υπήρξε πρόεδρος, να δικαιολογηθεί παρόμοια πρωτοβουλία. Αν και, όταν το είχε ξαναδοκιμάσει, πριν 32 χρόνια, δεν είχε, ούτε τότε, αφορμή γενικής πολιτικής διαφοροποίησης. Μονοθεματική ήταν, η ονομασία των Σκοπίων, το οποίο τελικά θα μπορούσε να έχει λυθεί τότε και μάλλον καλύτερα.
Είναι όμως προφανές το ενδιαφέρον του Αντώνη Σαμαρά να δοκιμάσει την τύχη του. Σε τελευταία ανάλυση, αν ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ δεν τον συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο Μεσσηνίας, δεν θα του απομένει παρά να διεκδικήσει με δικά του μέσα, την δικαιωματική, όπως πιστεύει ο ίδιος, παρουσία του στην επόμενη Βουλή.
Εφόσον ο σχηματισμός που θα δημιουργήσει ο Σαμαράς, προσπεράσει το όριο του 3%, κάτι που δεν φαίνεται τόσο δύσκολο όσο ήταν το 1996, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλο εμπόδιο. Αντιθέτως...
Στην εκείθεν πλευρά του κυβερνώντος κόμματος υπάρχουν ευκαιρίες αναδιάταξης των πολιτικών δυνάμεων. Τουλάχιστον τέσσερα κόμματα σιτίζονται από όσους και όσες δεν «χωνεύουν» τον Μητσοτάκη και επικρίνουν ζωηρά τον τρόπο που οδηγεί τον παραδοσιακό χώρο της κεντροδεξιάς. Για να είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι από όσους, δημοσκοπικά αλλά και στις ευρωεκλογές, στηρίζουν Βελόπουλο, Νατσιό, Λατινοπούλου και άλλους παρόμοιους δεν θα απορρίψουν βιαστικά την προοπτική ενός μιας υπερδεξιάς Ένωσης. Αν δεν το κάνει ο Σαμαράς, κάποιος άλλος πρέπει να το κάνει, συζητούν μεταξύ τους.
Αν στην πλευρά εκείνη υπάρχει ένα 17% (μετρημένο) και προοπτικά ένα 20% του εκλογικού σώματος, τότε η ευκαιρία υπάρχει και κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τον κ. Σαμαρά, μετά μάλιστα την διαγραφή του από τον πρόεδρο της ΝΔ, να καταλάβει τον «ελεύθερο» χώρο.
Στη μέτρηση της MRB/OpenTV το 16% θα εξέταζε το ενδεχόμενο να ψηφίσει ένα νέο κόμμα με αρχηγό Σαμαρά: ένα 3,3% λέει ότι θα το έκανε σίγουρα και ένα 13% δείχνει ισχυρή προτίμηση. Άρα, δεξαμενή υπάρχει.
Σε τελευταία ανάλυση καλύτερα ο Σαμαράς παρά το πάνθεον των τυχαίων, που είδαν την ευκαιρία και καβάλησαν το τρένο του ασύδοτου λαϊκισμού εφόλης της ύλης, της κρυπτορώσικης εξάρτησης και, τελικά, την ταύτιση με τους κινηματίες της «αριστεράς» στην τραγική υπόθεση των Τεμπών. Από άλλη άποψη, μπορεί να είναι καλύτερα και για τον κ. Μητσοτάκη αφού ευκολότερα θα τηρηθεί η τάξη εντός της δικής του παράταξης. «Τάξη» που είναι απαραίτητη για να κερδηθούν εκλογές. Ειδικότερα αυτές που έχουμε μπροστά μας.
Φωνές που κάθε τόσο αμφισβητούν την κυβέρνηση (όσο «κομψά» κι αν συμβαίνει αυτό σίγουρα συνδέεται με προσωπικό πολιτικό όφελος) και μάλιστα στον τόσο ευαίσθητο τομέα που είναι η άσκηση ενιαίας εθνικής διπλωματίας, ασκούν όχι απλώς «ενοχλητική», αλλά απαράδεκτη πίεση στην ελευθερία κινήσεων του πρωθυπουργού. Αν ο λύκος φτάσει έξω από τη στάνη, οι φωνές αυτές είτε θα σιγήσουν, είτε θα κάνουν το απονενοημένο διάβημα εξόδου.
Γιατί, μόνος του ο κ. Σαμαράς δεν θα έχει τις ίδιες ευκαιρίες να γοητεύσει τους ψηφοφόρους, που δυσανασχετούν από τότε, το 2016, που εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η συμπόρευσή του με κάποια άλλη προσωπικότητα υψηλού προφίλ θα πρόσθετε πιθανότητες ευπρεπούς σκορ και θα κατοχύρωνε πραγματιστικό κύρος. Κυρίως μάλιστα θα του έδινε την ευκαιρία να ελέγχει στενότερα τις πράξεις του κ. Μητσοτάκη.
Είναι επίσης αλήθεια πως όσο περισσότερο η επίκληση της απαραίτητης για τον τόπο σταθερότητας πιάνει τόπο στο μυαλό των πολιτών, τόσο περισσότερο θα διευκολύνεται η ανάδειξη μιας πολιτικής δύναμης που θα ελέγχει με σωφροσύνη και μέτρο την πολιτική Μητσοτάκη. Δεν είναι λανθασμένη η εκτίμηση πολλών μέσα στη Νέα Δημοκρατία ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με υπερβολική «ευαισθησία» τις ακραίες αριστερές επιθέσεις αλλά με καταδικαστέα «αυστηρότητα» τις υπερδεξιές «παρατηρήσεις».
Ατζέντα υπάρχει για τον κ. Σαμαρά. Το 56% των πολιτών απορρίπτει κάθετα τη συμμετοχή της Τουρκίας στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας (Pulse/Skai) ενώ στον χώρο μεταξύ κεντροδεξιάς και υπερδεξιάς το ποσοστό όσων κρίνουν ανεπαρκή ακόμη και την ανάκληση του casus belli εκ μέρους της Τουρκίας κινείται στο 20% των πολιτών.
Προφανώς η μερίδα που τείνουν ευήκοον ους στις κάθετες αντιρρήσεις του κ. Σαμαρά στα νέα δικαιώματα ομόφυλων ζευγαριών ή εκείνων που συντάσσονται μαζί του όταν βιαστικά καταγγέλλει αβελτηρία για τη Μονή στο Σινά είναι πολύ ευρύτερη.
Πιο δύσκολο για τον πρώην πρωθυπουργό, αν και είμαι σίγουρος ότι θα μας εκπλήξει όταν (και εφόσον...) το αποφασίσει, θα είναι να δημιουργήσει μια ρεαλιστική βάση αντιρρήσεων στα ζητήματα οικονομικής πολιτικής, ιδίως μάλιστα της ακρίβειας και των ανεπαρκών εισοδημάτων. Αλλά, όπως είπαμε, κάθε πράγμα στην ώρα του...
