Ε όχι και τον Τζουμάκα! Δεν είχα καμία αμφιβολία πως ο «άλλος Στέφανος» είναι killer (extremely successful, impressive, exciting person) όσο και ruthless (deliberately causing pain without pity) δηλαδή άπαιχτος και αδίστακτος. Δεν περίμενα όμως να στοχεύσει βάναυσα μια συμπαθέστατη φυσιογνωμία της μη κομμουνιστικής αριστεράς.
Σε μια αφήγησή του στον Στέλιο Κούλογλου την εποχή της εκπομπής «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» ο σε όλους μας αγαπητός παλιός Στέφανος διηγείται τα της αντιδικτατορικής δράσης μέσω του φοιτητικού συλλόγου Ηπειρωτών στη Νομική: «Από εκεί άρχισαν τα άγρια βασανιστήρια. Επί ώρες, επί μέρες, επί νύχτες, επί μήνες. Διήλθα όλα τα στρατιωτικά καταστήματα της ελληνικής στρατιωτικής αστυνομίας. Και μετά παραπέμφθηκα στην ασφάλεια γιατί ήμουνα από την αριστερά και υπήρχε και μια διάκριση μεταξύ αυτών που ήταν εναντίον της δικτατορίας και αυτών που ήταν από την αριστερά εναντίον της δικτατορίας».
Μπορεί βέβαια να πέφτει πολύ μακριά η δικτατορία για τον κ. Κασσελάκη αλλά θα έπρεπε να σκεφτεί ότι στην Αριστερά δεν τα βάζεις με τους Μύθους. Άλλωστε, ο Τζουμάκας κάτι πρόλαβε να κάνει στην πολιτική ζωή του: Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, Πρόεδρος της ΕΦΕΕ, Γραμματέας Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, βουλευτής Β' Αθηνών 26 χρόνια, υφυπουργός και υπουργός στις κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη, είναι ο πολιτικός που καθιέρωσε την έκφραση «ρετιρέ του δημοσίου». Του αξίζει μια κάποια προσοχή. Τουλάχιστον την προσοχή που του έδωσε, μόλις πρόσφατα, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας όταν τον προσκάλεσε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον τοποθέτησε επικεφαλής της Επιτροπής Πολιτικής Στρατηγικής και Ανάλυσης.
Είχε, εξάλλου, πολλές ευκαιρίες να κάνει τσαμπουκά ο νέος πρόεδρος. Ο Τζουμάκας τα ίδια με αυτά που είπε τις προάλλες έλεγε από την πρώτη στιγμή που φάνηκε στον ορίζοντα ο νέος Στέφανος. Όταν μίλησε για τον συνυποψήφιό του και τις επικοινωνιακότατες εμφανίσεις του στην καμπάνια επιλογής προέδρου ΣΥΡΙΖΑ είχε πει: «Είναι προσωπικές δημόσιες σχέσεις. Παρεμβαίνουν διάφοροι παραγονταραίοι, διάφοροι δημοσιοσχεσίτες, που έχουν εταιρείες».
Ακόμη και την Τεχνητή Νοημοσύνη να ρωτήσετε, αν πατήσετε τα δύο ονόματα, θα σας βγάλει πως ο παλιός Στέφανος είχε πρόσφατα σκεφτεί για τον συνυποψήφιό του πως είναι «έκφραση της παρακμής και του εκφυλισμού της πολιτικής» που «έχει πέραση σε κόσμο UFO». Αλλά και μετά την εκλογή του πολύφερνου (με την έννοια του προικισμένου…) είχε εξηγήσει τι εννοεί: «Ο Κασσελάκης, δεν ήρθε μόνος του, τον έφεραν, ήρθε από την Αμερική. Έπαιζε στα χρηματιστήρια. Ετσι θα μπει στην πολιτική, ως τζογαδόρος; Όλη η χώρα γελάει με αυτήν την κατάσταση». Δεν προσέθεσε επομένως τίποτε καινούργιο ο κ. Τζουμάκας αντιπροχθές λέγοντας: «Ορισμένοι θέλουν διάσπαση και όχι μόνο μέσα από το κόμμα, και από έξω. Η ολιγαρχία και η διαπλοκή εγκαταστάθηκαν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ». Τι ακριβώς θύμωσε, τώρα, τον κ. Κασσελάκη;
Μάλλον έχουν δίκιο όσοι λένε ότι το κυνηγητό του φρέσκου Στέφανου εναντίον της παλαιάς φιγούρας της κεντροαριστεράς είναι απολύτως σταλινικό, αφού τα ίδια έκανε ο πατερούλης, μόλις πέθανε ο Λένιν. Να διαγράφεις έναν πολιτικό σου αντίπαλο μεταξύ δυο ποτών στο πολύβουο wine bar του Paul Grieco στην Tribeca της N.Y., λέγοντας «πάντως εγώ κέρδισα…» ούτε όμορφο είναι, ούτε δημοκρατικό ακούγεται. Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση των καλών ανθρώπων της Επιτροπής Δεοντολογίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Τέτοια σκληρότητα δεν την περίμενα. Ο κάποτε πολυγραφότατος υπέρ μάλλον αντιπαθητικών για αριστερούς απόψεων, για τις οποίες το μόνο που βρήκε να πει είναι ένα «δεν θυμάμαι ποιος ήμουν 24 χρονών» μπορούσε, τουλάχιστον, να περιμένει να γυρίσει από το Αμέρικα. Άλλωστε και ο Τζουμάκας όταν «τις έτρωγε» από την Ασφάλεια της Χούντας στην ίδια ηλικία ήταν, και μάλλον δεν τα έχει ξεχάσει. Κι ότι ήμουν πρόθυμος να συγχωρήσω την αντιπάθεια που είχα νοιώσει με τις δακρύβρεχτες αφηγήσεις Κασσελάκη για τις «δύσκολες μέρες στην υποχρεωτική εξορία» και να μην πάρω καθόλου στα σοβαρά όσα έγραφε στον «Εθνικό Κήρυκα» μετά μάλιστα τη δήλωσή του πως τα έγραφε επειδή ήταν «σε μια σχέση με μια κοπέλα και δεν (ήταν) χαρούμενος».
Ούτε την παράδοση, που θέλει στις χαρές σου να 'σαι καλός και να χαρίζεσαι ακόμη και στους εχθρούς σου, δεν ετήρησε. Κρίμα!
