Γουρλίδικη η Αθήνα για τους Ευρωπαίους. Οι κεντρικοί τραπεζίτες άφησαν στη Φρανκφούρτη τις ανησυχίες τους. Αν και όχι ακριβώς, αλλά πάντως δεν πάτησαν γκάζι και δεν ακρίβυναν ξανά το χρήμα με το οποίο στηρίζουν τις οικονομίες της ευρωζώνης. Βεβαίως, από το μηδέν στο 4,5%, με από 10 διαδοχικά σκαλοπάτια, η διαφορά είναι ήδη πολύ μεγάλη.
Αυτό το τελευταίο είναι που τους συγκράτησε. Γιατί οι μεγάλες οικονομίες της Ευρώπης μοιάζουν διστακτικέ στα επόμενα βήματά τους. Σίγουρα δεν πρόκειται να πάνε καλύτερα τα πράγματα στους αμέσως επόμενους μήνες. Η ύφεση είναι πίσω από την πόρτα. Κυρίως όμως βαραίνουν οι μεγάλοι γεωπολιτικοί κίνδυνοι.
Με την Ευρώπη παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο πολεμικές συγκρούσεις όταν σε καμία από τις δύο δεν διαθέτει βαρύτητα πέραν της συμπαράστασης, είναι λογικό οι συνάδελφοι της κυρίας Λαγκάρντ να αφήνουν ένα κάποιο περιθώριο για τις χειρότερες μέρες που είναι πιθανόν να εμφανιστούν στις αγορές, αν κάτι πάει (ακόμη) χειρότερα.
Μη το βλέπετε με τα μάτια του Έλληνα επιχειρηματία ή νοικοκυριού, που κοιτάζει τα δάνεια χρήματα με το κυάλι. Στις μεγάλες οικονομίες δεν ξεκινούν καμία νέα δουλειά αν δεν μπορούν με άνεση να καλύψουν από τα κέρδη τους το κόστος του χρήματος. Βοηθά ο πληθωρισμός, αλλά η ισορροπία μεταξύ πωλήσεων και κόστους είναι ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι.
Με αυτή την έννοια, το (προσωρινό) STOP στο ακριβότερο χρήμα ήταν μια ευκαιρία για τους τραπεζίτες του ευρώ να μας πουν μια καλή ιστορία για το πόσο καλή δουλειά κάνουν στην έδρα τους και να αφήσουν την ελπίδα ζωντανή. Πρέπει άλλωστε να πείσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη πως κάτι καταφέρνουν με τη νομισματική τους πολιτική ώστε να μη χαθεί η πίστη μας στα προτερήματα του κοινού νομίσματος.
Ύστερα, υπάρχει και το δολάριο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είδαν, χθες μάλιστα, εξαιρετικά στοιχεία ανάνηψης της οικονομίας τους. Με την απασχόληση πάντα στην τσίτα. Αυτάρκεις καθώς είναι στην ενέργεια, με τα λεφτά που βγάζουν με τις πολεμικές επιχειρήσεις και με τις εκλογές (κρισιμότατες)που έχουν μπροστά τους, είναι λογικό οι Ευρωπαίοι να νοιώθουν μειονεκτικά με όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μα. Όπως και πριν εκατό χρόνια η Αμερική είναι πολύ μακριά από τις συγκρούσεις.
Πάλι καλά που μπορούμε να της εμπιστευόμαστε τα βασικά ζητήματα της άμυνάς μας. Σκεφτείτε για μια στιγμή τη σημερινή κατάσταση χωρίς τα δύο carriers στα ανοιχτά του Κρητικού Πελάγους και τα δεκάδες αεροπλάνα στην κλειστή Σούδα. Μόνον οι αρρωστημένοι πουτινιστές δυσφορούν.
Η Κα Λαγκάρντ ήταν σαφής. Το μόνο όπλο που έχουν απέναντι στον πληθωρισμό είναι τα επιτόκια. Είναι βεβαίως αλήθεια ότι έχουν κι ένα άλλο, να ρουφήξουν δηλαδή ταχύτερα τη ρευστότητα που έριξαν τα πολλά προηγούμενα χρόνια. Νεότερες οικονομολογικές συζητήσεις όμως έχουν δείξει ότι αυτό το φάρμακο έχει περισσότερες παρενέργειες από όσες νομίζαμε. Εξάλλου, όπως σημείωσε, η μάζα του χρήματος σε κυκλοφορία κινήθηκε αρνητικά, για πρώτη φορά από την ίδρυση του ευρώ.
Με δύο λόγια, τα νέα σε αυτό το μέτωπο ήταν καλά στην Αθήνα. Ό,τι ακριβώς σας γράφαμε τις προηγούμενες μέρες. Κατανοητή η χαρά των κκ. Μητσοτάκη και Στουρνάρα (που επαινέθηκε και ως οικοδεσπότης και ως τραπεζίτης και ως υπουργός) για τα καλά λόγια που ασυγκράτητα διατυπώθηκαν ιδιωτικώς. Αλλά εξίσου σαφή και ξεκάθαρα ήσαν και τα δημοσίως κατατεθέντα συγχαρητήρια.
«Εκπληκτική (phenomenal) η μετά Covid ανάκαμψη» της ελληνικής οικονομίας, υπογράμμισε η πρόεδρος της ΕΚΤ. «Η Ελλάδα συγκρίνεται άψογα με τα άλλα κράτη» της Ζώνης προσέθεσε.
Το κρισιμότερο όμως ήταν η επιμονή της σιδηράς κυρίας της ΕΚΤ να θυμίσει στους δημοσιογράφους ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται πλέον το καθεστώς εξαίρεσης (waiver). Που σημαίνει, πρακτικά, ότι η χώρα μας έχει βγει, επιτέλους, από την εντατική. “Είμαστε πλέον και τα είκοσι κράτη του ευρώ στο ίδιο επίπεδο νομισματικής αξιοπιστίας”, σημείωσε, χωρίς να κρύψει τη χαρά της.
Μετά τα όσα τράβηξαν οι Trichet, Παπαδήμος και Draghi με τις ατασθαλίες και τις τρέλες μας, αλλά και η ίδια η Lagarde από την κεφαλή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, λογικό είναι να χαίρεται με το πόσο καλή μαθήτρια έγινε η χώρα μας.
