Ενώ η χώρα περικυκλώνεται, εμείς τραγουδάμε. Σαν να ζούμε σε άλλο σύμπαν.
Τα πογκρόμ των «ταγμάτων ασφαλείας» εναντίον Εβραίων τουριστών στους δρόμους της Αθήνας τις τελευταίες μέρες δεν μπορούν να ιδωθούν αποκομμένα από τη στάση – σχεδόν σύσσωμης – της αντιπολίτευσης κατά τη ψηφοφορία για το μεταναστευτικό. Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια διπλή πολιορκία: εξωτερική και εσωτερική.
Το εξωτερικό μέτωπο αφορά μισθοφορικές δυνάμεις και προτεκτοράτα τύπου Χάφταρ· το εσωτερικό μέτωπο περιλαμβάνει μια πανσπερμία χρήσιμων ηλιθίων, οι οποίοι νομίζουν πως κάνουν «αντίσταση», ενώ απλώς πριονίζουν το κλαδί της ελευθερίας και ευημερίας πάνω στο οποίο κάθονται.
Πριν λίγες ημέρες, τα ρωσοτουρκικά παραρτήματα της Λιβύης υπέβαλαν ρηματική διακοίνωση στον ΟΗΕ (20/6/2025), με την οποία απορρίπτουν τη μέση γραμμή οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών που όρισε η Ελλάδα, επικυρώνοντας ουσιαστικά το ανυπόστατο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Ζητούν τα όρια να φτάνουν λίγα μίλια νότια της Κρήτης.
Από τη μία, η Τουρκία διεκδικεί το μισό Αιγαίο ισχυριζόμενη ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι στην «λάθος πλευρά». Από την άλλη, τα ανδρείκελα της Άγκυρας μας λένε πως και η Γαύδος βρίσκεται σε... ξένα νερά.
Αν προσθέσει κανείς τις συστηματικές αποβάσεις παράνομων μεταναστών που βαφτίζονται αυθαίρετα «πρόσφυγες» με αιτήματα ασύλου, προκύπτει η εξής απλή διαπίστωση: η χώρα τελεί υπό υβριδική περικύκλωση και είναι θέμα χρόνου η αποσταθεροποίησή της.
Η Ελλάδα λειτουργεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στην Ανατολική Μεσόγειο. Και η περικύκλωση που επιχειρεί η Άγκυρα δεν αφορά μόνο εμάς. Αφορά ολόκληρη την Ευρώπη. Γιατί όποιος ελέγχει τα ενεργειακά και εμπορικά περάσματα, ελέγχει και την οικονομική και πολιτική συνοχή της.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, λίγες ώρες μετά την πρώτη φάση αφοπλισμού του PKK, μίλησε στην Άγκυρα και είπε επί λέξει:
«Αν οι Τούρκοι, οι Κούρδοι και οι Άραβες είναι ενωμένοι, τότε υπάρχουν. Όταν είναι χωρισμένοι, υπάρχει ήττα και ταπείνωση. Σήμερα, το πνεύμα του Μαντζικέρτ, σήμερα η συμμαχία της Ιερουσαλήμ, σήμερα ο πυρήνας του Πολέμου της Ανεξαρτησίας αναδιαμορφώνεται».
Αλήθεια, τι είναι το «πνεύμα του Μαντζικέρτ»;
Για τους Τούρκους εθνικιστές και ισλαμιστές:
Το Μαντζικέρτ (1071) συμβολίζει την αρχή της τουρκικής κυριαρχίας στη Μικρά Ασία, που κορυφώθηκε με την ίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι επίσης νίκη του Ισλάμ κατά της Χριστιανοσύνης, όταν αυτή συνδυάζεται με το αφήγημα «ιερού πολέμου» και χαλιφάτου.
Το AKP του Ερντογάν επικαλείται διαρκώς το Μαντζικέρτ, το 1453, το 1922 και φτάνει μέχρι το πραξικόπημα του 2016, υφαίνοντας έτσι ένα νήμα ιστορικής συνέχειας. Το παρελθόν γίνεται εργαλείο ηγεμονίας στο παρόν.
Για τους Έλληνες ή Βυζαντινούς ιστορικούς:
Το Μαντζικέρτ είναι το καμπανάκι της πτώσης: η αρχή της απώλειας της Μικράς Ασίας, η αποσύνθεση της στρατιωτικής και διοικητικής συνοχής, η αδιαφορία του κέντρου για τις εσχατιές.
Είναι η θλιβερή υπενθύμιση ότι ο διχασμός, η αυταρέσκεια και η πολιτική τύφλωση πληρώνονται με εδαφικές απώλειες.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό:
Θέλουμε να ξαναζήσουμε το δικό μας Μαντζικέρτ ή θα συνέλθουμε επιτέλους από τον λήθαργο;
Γιατί «της χώρας περικυκλούμενης, ημείς άδωμεν»…
