Οι αντιδράσεις πολλών απέναντι στην ανακολουθία που χαρακτηρίζει τους κυβερνητικούς προσανατολισμούς ως προς την ενεργειακή στρατηγική της χώρας είναι εύλογες.
Μόλις πριν από 3-4 χρόνια κορυφαίοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έκαναν δηλώσεις που χαρακτήριζαν τους υδρογονάνθρακες ως βαρβαρικό κατάλοιπο του παρελθόντος, ενώ τώρα θεωρούν μεγάλη επιτυχία το γεγονός ότι η χώρα ξεκινά γεωτρήσεις.
Τον Απρίλιο του 2021 ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας είχε δηλώσει:
«Η Ελλάδα πιστεύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας… δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου για να βρει αέριο και πετρέλαιο… Από οικονομικής άποψης δεν οραματίζομαι την Ελλάδα να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου. Το Αιγαίο… είναι παράδεισος, δεν σκοπεύουμε να το μετατρέψουμε σε Κόλπο του Μεξικού».
Ένα χρόνο περίπου αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2022, είχε αναφέρει:
«Ακόμα και αν ξεκινήσουμε τώρα, θα χρειαστούν 20 χρόνια για να ωριμάσουν [τα έργα] και πιστεύουμε ότι μέχρι τότε θα είναι αδιάφορα» (αναφερόμενος στην εκμετάλλευση υδρογονανθράκων).
Τι έχει αλλάξει από τότε;
Τα πάντα. Η στρατηγική της ΕΕ για ενεργειακή μετάβαση, που στηριζόταν ως γέφυρα στο ρωσικό φυσικό αέριο, έχει ανατραπεί. Μετά την εισβολή στην Ουκρανία, η Ευρώπη απομακρύνεται από την ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία.
Η κακοσχεδιασμένη ενεργειακή μετάβαση από τα «πράσινα» και «κόκκινα» επιτελεία γραφειοκρατών της ΕΕ έχει εκτινάξει τις τιμές και απειλεί με στραγγαλισμό την παραγωγική βάση και τα νοικοκυριά.
Η Γερμανία του Μερτς, μετά τις κυβερνήσεις Μέρκελ - Πρασίνων, Μέρκελ - Σοσιαλδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών–Πρασίνων, σχεδιάζει την επάνοδο της πυρηνικής ενέργειας.
Ανάλογες είναι οι εξελίξεις και στις ΗΠΑ μετά την εκλογή του προέδρου Τραμπ, που βάζει στον πάγο όλα τα μεγαλεπήβολα «πράσινα» σχέδια των Δημοκρατικών.
Αυτό που αλλάζει διεθνώς στη Δύση είναι ότι η πλήρης εξάλειψη της καύσης υδρογονανθράκων, στο πλαίσιο της πρόληψης της κλιματικής αλλαγής, ως χρονικός ορίζοντας θα επιμηκυνθεί στο μέλλον.
Με το προηγούμενο όριο, περί το 2050, η μείωση της χρήσης υδρογονανθράκων θα ήταν δραστική. Με αυτόν τον χρονικό ορίζοντα, οι περισσότερες έρευνες θα έπρεπε να σταματήσουν. Πολλές μεγάλες εταιρείες έρευνας και εξόρυξης σταμάτησαν να επενδύουν, φοβούμενες ότι θα μείνουν με χρέη στις τράπεζες και τα κοιτάσματα ανεκμετάλλευτα λόγω πτώσης της ζήτησης.
Τα τελευταία χρόνια αλλάζει η προσέγγιση ως προς τον ορίζοντα της ενεργειακής μετάβασης. Οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες επανέρχονται και ξεκινούν σχέδια που είχαν εγκαταλείψει.
Έτσι εξηγούνται οι αλλαγές πλεύσης.
Κάποιοι θα αναρωτηθούν: «Μα δεν μπορούσαν να προβλέψουν αυτές τις εξελίξεις;»
Ακόμη και αν το έκανε κάποιος, μόνο να ζημιωθεί μπορούσε. Θα χάναμε τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις για την ενεργειακή μετάβαση και τη βιωσιμότητα, χωρίς να εξασφαλίσουμε κάποιο πλεονέκτημα.
Ακόμη και αν η Ελλάδα ήθελε να προχωρήσει κόντρα στο ρεύμα, στην εξερεύνηση και ανάπτυξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, δεν έβρισκε εταιρείες να το κάνουν. Για την ακρίβεια, ήταν οι ίδιες οι μεγάλες εταιρείες που ανέβαλαν ή εγκατέλειψαν τα σχέδια για γεωτρήσεις.
Τώρα είναι εκείνες που επανέρχονται, καθώς αλλάζει η διεθνής προσέγγιση. Η εκλογή Τραμπ, παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την αλλαγή, όπως καθοριστικό ρόλο ενδέχεται να παίξει και για την ΕΕ η άνοδος στην εξουσία ηγετών όπως η Λεπέν στη Γαλλία και το AfD στη Γερμανία.
Κάποιοι θα αναρωτηθούν: «Και με την κλιματική αλλαγή τι θα γίνει;»
Μάλλον ό,τι ήταν να γίνει, θα γίνει. Ακόμη και αν η Ευρώπη κατάφερνε να μειώσει το μερίδιό της σε εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από το 8% στο 4% των παγκόσμιων εκπομπών, η επίδραση θα ήταν μηδαμινή.
Ο υπόλοιπος κόσμος συνεχίζει να καίει φθηνό, ρυπογόνο άνθρακα, αποσπώντας την παραγωγική βάση της Δύσης. Ο «ευαίσθητος» δυτικός άνθρωπος επέβαλε αυστηρούς κανόνες στις δικές του επιχειρήσεις με πέναλτι ρύπων, χωρίς να μειώσει την καταναλωτική του βουλιμία και άνεση. Η παραγωγή μεταφέρθηκε στις αναπτυσσόμενες χώρες και μαζί με αυτήν οι ρύποι στην ατμόσφαιρα πολλαπλασιάστηκαν, καθώς εκεί δεν υπάρχουν καθόλου κανόνες.
Η άνοδος της γεωπολιτικής έντασης καταδεικνύει τώρα τους κινδύνους της απουσίας στοιχειώδους παραγωγικής αυτάρκειας. Οι προσανατολισμοί και οι κανόνες αλλάζουν πάλι.
Αυτοί είναι οι λόγοι που αλλάζουν και οι προσανατολισμοί της Ελλάδας. Από μόνη της είναι πολύ μικρή για να επιβάλει κατευθύνσεις. Οι αποφάσεις λαμβάνονται αλλού. Σε εμάς απομένει η ταχύτητα της προσαρμογής.
Οι εξελίξεις αυτές δεν σημαίνουν πως η ενεργειακή μετάβαση ακυρώνεται και τα δεκάδες δισ. που έχουν επενδυθεί σε ΑΠΕ θα γίνουν στάχτη. Ο χρόνος προσαρμογής και μετάβασης απλώς επιμηκύνεται.
Υ.Γ.: Ο υπογράφων είχα επισημάνει αρκετά χρόνια πριν, από το 2021, το άλμα στο κενό που επιχειρούσε η Ευρώπη με την κακώς σχεδιασμένη ενεργειακή μετάβαση. Είχα θέσει μάλιστα το παράγοντα της πυρηνικής ενέργειας ως μιας από τις εναλλακτικές μορφές. Παρά τις ενοχλήσεις από συνδικαλιστικούς φορείς των ΑΠΕ τότε, συνέχισα να θίγω το θέμα. Στην ιστοσελίδα κάποιου συνδικαλιστικού φορέα πρέπει να υπάρχει ακόμη αναρτημένη κάποια καταγγελτική απάντηση (του φορέα). Να λοιπόν που έφτασε η ώρα τις αναθεώρησης των βασικών στρατηγικών σε διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, μοιάζει θέμα χρόνου να τεθεί στο τραπέζι και η πυρηνική ενέργεια ως επιλογή, ακόμη και στην Ελλάδα.
Ιδού μια σειρά άρθρων εκείνης της περιόδου:
To επερχόμενο ενεργειακό Βατερλώ...
Οι Γερμανοί ξανάρχονται και η Ευρώπη αυτοκτονεί...
Το επερχόμενο ενεργειακό Βατερλώ 2...
Το επερχόμενο ενεργειακό Βατερλώ 3...
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
Δημογραφικό...
Αγαπητέ κ.Στούπα,
Αφορμή για να σας γράψω στάθηκε μια ίωση της κόρης μου.
Η κόρη μου 19 μήνων αρχισε το βρεφικό σταθμό φέτος καθώς και οι δυο μας εργαζόμαστε, ο ένας στον δημόσιο τομέα και ο άλλος στον ιδιωτικό.
Στον δημόσιο τομέα σε περίπτωση ασθένειας του τέκνου ο υπάλληλος δικαιούται με βάση τον υπαλληλικό κώδικα 4 ημέρες το έτος με αποδοχές.
Δεν είχε χρειαστεί ποτέ να αναλογιστώ τι γίνεται με τα παιδιά των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα καθώς ο ίδιος παιδί δυο δημοσίων υπαλλήλων απλά απολάμβανα την φροντίδα των γονιών μου όταν ήμουν άρρωστος.
Αναζητώ λοιπόν τον νέο νόμο που διέπει τα εργασιακά τον 4808/2021 μετά και τις τελευταίες τροποποιήσεις του 5239/2025.
Βρίσκω λοιπόν το κεφάλαιο Β ΑΔΕΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ωραίος τίτλος σε προδιαθέτει για τα καλύτερα που έρχονται.
Άρθρο 42 λοιπόν 1. Οι εργαζόμενοι γονείς, κατά την έννοια του άρθρου 33, έχουν ατομικό και αμεταβίβαστο δικαίωμα, ανεξάρτητα από δικαιώματα που παρέχονται από άλλες διατάξεις, να λαμβάνουν, κατόπιν αιτήσεως τους, ΑΔΕΙΑ ΑΝΕΥ ΑΠΟΔΟΧΩΝ, που δεν υπερβαίνει τις έξι (6) εργάσιμες ημέρες κάθε ημερολογιακό έτος, σε περίπτωση ασθένειας εξαρτώμενων παιδιών ή άλλων μελών της οικογένειας, όπως αυτά προσδιορίζονται στην παρ.
Μετά από σχετική ερώτηση στο τμήμα ανθρώπινου δυναμικού παίρνω και την σχετική επιβεβαίωση .
Προφανώς, υπάρχει και η κανονική άδεια αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός της καθώς και δυο μονοήμερες με βεβαίωση γιατρού.
Ανακεφαλαιόνοντας :Την πρώτη χρονιά που ένα παιδί θα πάει σε παιδικό σταθμό θα αρρωστήσει πάρα πολλές φορές, δεν γνωρίζω αν υπάρχουν σχετικά στατιστικά πολύ αμφιβάλλω αλλά από την έναρξη της σχολικής χρονιάς (2 μήνες) η κόρη μας έχει αρρωστήσει 5 φορές. Στο ίδιο διάστημα είχαμε 3 απεργιακές κινητοποιήσεις επομένως περί τα μέσα Νοέμβρη συνολικά 12-14 ημέρες κάπως / κάποιος πρέπει να προσέχει ένα βρέφος.
Για κάτι λοιπόν τόσο φυσιολογικό τις παιδικές αρρώστιες που ειδικά τα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού είναι πολλές πόσο διευκολύνει το κράτος την γονεϊκότητα; Κάνουμε τελικά ότι χρειάζεται για να μπορεί να κάνει ο κόσμος παιδιά;
Κ.Σ
