Μια ανάρτηση αριστερής εφημερίδας στα κοινωνικά δίκτυα για το παιχνίδι της Εθνικής μπάσκετ με το Ισραήλ δεν είναι απλώς υπερβολική· είναι μνημείο ιδεοληψίας. Να χαρακτηρίζεται ένα αθλητικό γεγονός «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» επειδή κάποιοι παίκτες της ισραηλινής ομάδας υπηρέτησαν στις IDF, αποδεικνύει πώς η τυφλή πολιτικοποίηση μετατρέπει τον αθλητισμό σε πεδίο μισαλλοδοξίας και πολιτικού φανατισμού.
Η Αριστερά δεν ενοχλείται από τα εγκλήματα και τις αναγνωρισμένες γενοκτονίες των Τούρκων, ούτε από την κατοχή της Βόρειας Κύπρου που κρατάει μισό αιώνα. Την ενοχλεί μόνο η επιχείρηση εξάλειψης της Χαμάς, την οποία βαφτίζει «γενοκτονία» για λόγους προπαγάνδας, λες και η τρομοκρατική οργάνωση είναι φιλειρηνικό σωματείο.
Ο αθλητισμός ιστορικά υπήρξε πεδίο συμφιλίωσης. Έφερνε κοντά λαούς, άνοιγε γέφυρες ειρηνικής αντιπαράθεσης. Στην Αρχαία Ελλάδα οι πόλεμοι σταματούσαν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Στον Ψυχρό Πόλεμο, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ αντάλλασσαν τάπες και καρφώματα στο παρκέ αντί για ρουκέτες και βόμβες. Ο αθλητισμός ήταν πάντα μια πολιτισμένη υποκατάσταση του πολέμου, ένας τρόπος να εκτονωθεί το ένστικτο επιβίωσης που η φύση και η εξέλιξη έδωσαν στον άνθρωπο.
Οι «κόκκινοι homo erectus» όμως επιμένουν στην αντίθετη πορεία: να αποπολιτισμούν τον αθλητισμό, να τον γυρίζουν πίσω σε πεδίο φανατισμού. Στην Ελλάδα, οι ίδιοι αμετανόητοι αριστεριστές θέλουν να μετατρέπουν κάθε γεγονός – από ένα παιχνίδι μέχρι μια συναυλία – σε ευκαιρία καταγγελίας. Η κερκίδα πρέπει να γίνει προέκταση της ΚΝΕ ή του Ρουβίκωνα, και το γήπεδο σκηνικό προπαγάνδας.
Η λογική τους είναι απλή και επικίνδυνη: ό,τι δεν ταιριάζει στο «κόκκινο» κοσμοείδωλο πρέπει να δαιμονοποιείται. Έτσι, οι Ισραηλινοί παίκτες δεν είναι αθλητές αλλά «εγκληματίες πολέμου». Ο αγώνας δεν είναι μπάσκετ, αλλά «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας». Ο λόγος τους γεμάτος υπερβολές δεν ενώνει· διχάζει. Δεν χτίζει γέφυρες· τις γκρεμίζει.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το πραγματικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν είναι ένας αγώνας μπάσκετ, αλλά η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η μετατροπή της λογικής σε εργαλείο μίσους και η δηλητηρίαση της κοινωνίας με ιδεολογικές ψευδαισθήσεις.
Ο Σπανούλης και οι παίκτες του μιλούν με ιδρώτα, προσπάθεια και αξιοπρέπεια. Οι «βαμμένοι κόκκινοι εγκέφαλοι» μιλούν με συνθήματα, κραυγές και καταγγελίες. Και το κοινό ξέρει να κρίνει ποιοι τελικά αξίζουν το χειροκρότημα.
📌 Ο αθλητισμός δεν είναι έγκλημα. Ο φανατισμός, όμως, είναι.
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
1)Κυβέρνηση, μέτρα στεγαστική κρίση, υπογεννητικότητα = υπαρξιακό πρόβλημα
Αγαπητέ κύριε Στούπα,
Θα ήθελα να πω δυο λόγια για τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης και την ουσία των πραγματικών προβλημάτων, που θεωρώ ότι δεν έχει αντιμετωπίσει ακόμη.
Η λογική των μειώσεων φόρων στη μεσαία τάξη ήταν σωστή με την έννοια ότι είναι η κοινωνική ομάδα που αποτελεί την παραγωγική τάξη, που πλήρωνε τους περισσότερους φόρους, και δέχθηκε το μεγαλύτερο μέρος της υπερφορολόγησης κατά τη διάρκεια των μνημονίων. Έπρεπε να τους δώσει μια ιδιαίτερη έμφαση σε αυτήν τη ΔΕΘ. Όσο για τα χαμηλότερα εισοδήματα μέχρι 10 με 12 χιλιάδες ευρώ, δεν υπάρχει λόγος να προσφέρεις μειώσεις φόρων σε κοινωνικές ομάδες που έτσι και αλλιώς δεν πληρώνουν φόρους και συνεισφέρουν ελάχιστα στα κρατικά έσοδα.
Επίσης, βρίσκω σωστό το μέτρο την αύξηση αφορολόγητου στους νέους έως 25 ετών από 8.600 ευρώ στα 22.000 ευρώ., καθώς και μειωμένη κράτηση φόρων σε νέους έως 30 ετών που βγάζουν τον βασικό μέχρι τα 1.500 ευρώ. Αυτό δίνει επιπλέον κίνητρο στους νέους να εργαστούν, με την κυβέρνηση να στοχεύει να μειώσει όσο το δυνατόν γίνεται την ανεργία των νέων που βρίσκεται ακόμη αρκετά υψηλά.
Όσο για τα ενοίκια, η κυβέρνηση προσπαθεί να «γλύψει» τόσο τους ενοικιαστές όσο και τους ιδιοκτήτες. Στους κατόχους ακινήτων τους μείωσε τον φόρο ενοικίου, με την προσθήκη της νέας ενδιάμεσης κλίμακας 25% για το εισόδημα από ενοίκια από 12.000 ευρώ μέχρι 35.000 ευρώ. Στους ενοικιαστές έδωσε το επίδομα ενοικίου ύψους 255 ευρώ, με τη λογική να φανερωθούν τα μαύρα λεφτά από τα ενοίκια, ώστε να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα από τη φορολόγηση ενοικίων. Ουσιαστικά, είναι ένα μέτρο κατά της φοροδιαφυγής των ενοικίων, που είναι σωστό στη βάση του, αλλά δεν έχει σχέση με την καταπολέμηση της στεγαστικής κρίσης.
Πολύ θετικά και τα μέτρα για μειωμένους συντελεστές φορολογίας σε όσους έχουν παιδιά σε όλες τις κατηγορίες εισοδημάτων από 20.000 ευρώ, 30.000 ευρώ και 40-60 χιλιάδες ευρώ.
Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει πάρει δραστικά μέτρα κατά της στεγαστικής κρίσης και της υπογεννητικότητας. Όσο ευνοϊκό και να κάνεις το φορολογικό κλίμα για όσους έχουν παιδιά, οι νέοι δεν πρόκειται να κάνουν παιδιά, όταν έχουν το μεγαλύτερο κόστος ζωής και τη χαμηλότερη αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη. Η στεγαστική κρίση είναι η νούμερο ένα αιτία για την αύξηση του κόστους ζωής, αφού τα στοιχεία δείχνουν ότι ο μέσος Έλληνας δίνει πάνω από το 50% του μισθού του σε ενοίκια χωρίς να υπολογίζουμε άλλα βασικά αγαθά. Ο μόνος τρόπος για να λυθεί η στεγαστική κρίση είναι μόνο μέσω της αύξησης της προσφοράς.
Το έχω πει τόσες φορές και θα το ξαναπώ. Η κυβέρνηση έπρεπε να φτιάξει ένα νέο πρόγραμμα τύπου «Ανακαινίζω – Νοικιάζω» με τεράστιο, όμως, Προϋπολογισμό που θα έφτανε τα 600-700 εκατομμύρια ετησίως από τα 50 εκατ. που είναι σήμερα. Η μέγιστη επιδότηση θα πρέπει να αυξηθεί στα 17.000 ευρώ από τα 8.000 ευρώ που είναι σήμερα. Με τέτοιες μεγάλες επιδοτήσεις, ένας ιδιοκτήτης θα έχει ουσιαστικά σχεδόν μηδενικό κόστος επένδυσης με λεφτά που θα πρέπει να βάλει από την τσέπη του, αφού το κράτος θα του καλύψει το μεγαλύτερος μέρος, με τον ιδιοκτήτη να βγαίνει ουσιαστικά κερδισμένος από το πρώτο ευρώ, μόλις διαθέσει το ακίνητο στην αγορά για ενοικίαση.
Με Προϋπολογισμό 700 εκατ. και μέγιστη επιδότηση 17.000 ευρώ, η κυβέρνηση θα μπορούσε να στοχεύει στο άνοιγμα τουλάχιστον 40.000 ακινήτων ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ, με σκοπό τη ραγδαία αύξηση της προσφοράς, που θα μεταφραζόταν μείωση τιμών ενοικίων και ακινήτων.
Η πρόσφατη μελέτη της Τράπεζας Πειραιώς αναφέρει ρητά ότι χρειάζονται 180.000 ακίνητα να πέσουν στην αγορά για να καλυφθεί η ζήτηση. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να λύσει το θέμα μέσα σε μια πενταετία με ένα ετήσιο άνοιγμα 40.000 ακινήτων ετησίως, ενώ θα μπορούσε να πετύχει και νωρίτερα τα επιθυμητά αποτελέσματα, άμα συμπεριλάβουμε και τα πρόσθετα ακίνητα από τους servicers και τα ακίνητα του δημοσίου που μπορούν να διατεθούν στην αγορά.
Το όλο στοίχημα για την Ελλάδα, όσο και για τη Δύση, είναι να ξαναφτιάξουν πάλι "family-oriented" κοινωνίες τόσο σε επίπεδο αξιών, όσο και σε οικονομικό επίπεδο.
Με εκτίμηση,
Ε.Κ
2) Περί συμπλέγματος της αριστεράς
Αγαπητέ κ. Στούπα,
Θα ήθελα να σας συγχαρώ για το εξαιρετικό τελευταίο άρθρο σας σχετικά με την Αριστερά ως σύμπλεγμα.
Ο καπιταλισμός και συνολικά η Δύση, ως φιλοσοφία και κουλτούρα ευθύνης, είναι ο πραγματικός εχθρός για τους αριστερούς που ονειρεύονται το «τέλος της ιστορίας», όπου όλα θα είναι καλά και ο καθένας θα λαμβάνει ό,τι νομίζει ότι του αξίζει· δηλαδή ο αριστερός εαυτός τα πάντα, αβασάνιστα.
Στην πορεία προς αυτό το ιστορικό (νευτώνειο) τέλος, οι ισλαμικές κοινωνίες, όπως και κάθε τριτοκοσμική «λαϊκή δημοκρατία», θεωρούνται από αυτούς εύκολο υλικό προς μετασχηματισμό. Σε αντίθεση με τους Εβραίους, που διαχρονικά παραμένουν ένα ερωτηματικό στο ζήτημα της αφομοίωσης· εξ ου και οι σχετικές πραγματείες περί του “Jewish question” από τον Μαρξ και άλλους φιλοσόφους.
Εν τέλει, η Αριστερά σημαίνει άρνηση ενηλικίωσης και αποδοχής του πανδαμάτορα χρόνου. Γι’ αυτό και στις προηγμένες δυτικές κοινωνίες οι πληθυσμοί διακρίνονται από χαρακτηριστικά συνέπειας χρόνου (τυπικότητα στα ραντεβού, έγκαιρη αποχώρηση από την πατρική εστία κ.ά.), ενώ όσο πιο υπανάπτυκτη είναι μια κοινωνία, τόσο χειρότερη η σχέση της με τον χρόνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο αξιοθρήνητος δικτάτορας Πούτιν, που φέρεται να ονειρεύεται – όπως διάβαζα με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή του στην Κίνα – να ζήσει ως τα 150 ή και για πάντα. Από τον Λένιν και την ταρίχευσή του, στην πραγματικότητα, τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Ν.Π.
