Οι καυτοί καλοκαιρινοί μήνες μας υπενθυμίζουν όλο και πιο συχνά την κλιματική αλλαγή και την αύξηση της έντασης των καιρικών φαινομένων. Η εμφάνιση ακραίων καταστάσεων με καταστροφικές συνέπειες τείνει να γίνει κανονικότητα και οι εμπλεκόμενες εταιρίες και κλάδοι της οικονομίας ολοένα και αυξάνονται.
Εμμέσως δεν υπάρχει οικονομικός κλάδος που να μην πλήττεται ή να μην επηρεάζεται επομένως ο συγκεκριμένος παράγοντας αποκτά διαρκώς αυξανόμενη βαρύτητα στην επιλογή μετοχών.
Ένα χαρτοφυλάκιο μετοχών με θέμα την κλιματική αλλαγή πρέπει να είναι στρατηγικά σχεδιασμένο ώστε να εκμεταλλεύεται τις μακροπρόθεσμες τάσεις της μετάβασης προς μια πιο βιώσιμη, «πράσινη» οικονομία.
Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί μόνο η αποφυγή των ρυπογόνων εταιρειών, η επένδυση πρέπει να αφορά τις εταιρίες εκείνες που οδηγούν τη λύση.
Εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε ανανεώσιμες μορφές ενέργειας (Ηλιακή ενέργεια, Αιολική ενέργεια, Υδροηλεκτρική & γεωθερμική ενέργεια, βιομάζα κλπ) έχουν προφανώς τον πρώτο λόγο. Σε υψηλή θέση προτίμησης βρίσκονται εταιρείες που φτιάχνουν ή βελτιώνουν τεχνολογίες μπαταριών ή ενισχύουν τη δυναμικότητα μεταφοράς ηλεκτρικών φορτίων του δικτύου. Η ανακύκλωση και η διαχείριση σκουπιδιών επίσης είναι κλάδοι με αυξανόμενη σημασία, ειδικά σε περιοχές με αυξημένη αστικοποίηση.
Τέτοιες εταιρείες το ΧΑ έχει και μπορούν να αποτελέσουν τον κορμό ενός χαρτοφυλακίου κλιματικής αλλαγής: ΔΕΗ, Metlen, Cenergy, ΑΔΜΗΕ έχουν εμπλοκή με έργα απανθρακοποίησης ή μείωσης του ανθρακικού αποτυπώματος. Σε μικρότερες κεφαλαιοποιήσεις συναντάμε εταιρίες δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, κλειστών γεωργικών καλλιεργειών ανθεκτικές σε παρατεταμένες ξηρασίες και τέλος ο Τουρισμός.
Στον αντίποδα, πιο ευάλωτες είναι οι εταιρίες εξόρυξης ορυκτών καυσίμων (άνθρακας, πετρέλαιο, φυσικό αέριο), η βαριά βιομηχανία με υψηλό ανθρακικό αποτύπωμα και χωρίς σαφές πλάνο μετάβασης, οι ασφαλιστικές εταιρίες, λόγω της εκθετικής αύξησης των αποζημιώσεων για φυσικές καταστροφές, οι αερομεταφορές και μεταφορές γενικότερα, λόγω πιθανού κόστους άνθρακα και ρυθμιστικών φραγμών.
Η υπόθεση της κλιματικής αλλαγής δημιουργεί συνεχώς ρυθμιστικές απαιτήσεις. Και η ρύθμιση δεν είναι απλώς μια νομοθεσία προσαρμογής αλλά μια συνθήκη βιωσιμότητας στην αγορά: Κοινοτικές οδηγίες, πιστοποιήσεις και προδιαγραφές έργων δημιουργούν θέμα συμμετοχής σε διαγωνισμούς.
Για παράδειγμα, η κοινοτική οδηγία Fit for 55 (μείωση εκπομπών κατά 55% ως το 2030) δημιουργεί σημαντικές ανάγκες κεφαλαιουχικών πόρων στη βιομηχανία, στα διυλιστήρια και τις μεταφορές προκειμένου να επιτευχθούν χαμηλότερες εκπομπές ρύπων ή να ισοσκελιστούν οι υφιστάμενες.
Ακόμα και για τις χρηματοοικονομικές εταιρίες υπάρχουν υποχρεώσεις γνωστοποιήσεων σε προϊόντα, ταμεία ή επενδυτικές εταιρίες για τα χαρακτηριστικά ΕSG που έχουν στον κανονισμό τους.
Όλο αυτό το πλαίσιο κανονισμών υποχρεώνει πλέον τις εταιρίες να υιοθετήσουν στρατηγικές βιωσιμότητας, όχι μόνο για λόγους συμμόρφωσης, αλλά και για να εξασφαλίσουν πρόσβαση σε κεφάλαια, φήμη, πελάτες και αγορές. Το θεσμικό πλαίσιο γίνεται έτσι καταλύτης για τη συμμετοχή τους στη βιώσιμη ανάπτυξη.
Επομένως, την επόμενη φορά που θα μετρήσετε το ρίσκο του χαρτοφυλακίου, συνεκτιμήστε και την παράμετρο του κλίματος. Η ανθεκτικότητα μιας εταιρίας στο νέο περιβαλλοντικό και κανονιστικό πλαίσιο δεν είναι μόνο ηθική επιλογή — είναι στρατηγική επιβίωσης και ευκαιρία υπεραπόδοσης. Η κλιματική αλλαγή δεν είναι ένα μελλοντικό σενάριο. Είναι ήδη εδώ. Και πλέον, είναι και μέρος της χρηματιστηριακής ανάλυσης.
