Συζητάμε συχνά τον τελευταίο καιρό για την τραγική έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού σε κάθε είδους χειρωνακτική εργασία. Όπως μου έλεγε ένας φίλος ελεύθερος επαγγελματίας, «δεν είναι ότι ψάχνουμε φτηνή εργασία και δεν βρίσκουμε. Ψάχνουμε για καλοπληρωμένη ποιοτική εργασία και δεν βρίσκουμε».
Τα επαγγέλματα στα οποία παρουσιάζεται αυτή η έλλειψη θα μπορούσαμε να τα κατατάξουμε στη γενικότερη έννοια “Τεχνική Εκπαίδευση”.
Να σας πω μερικά παραδείγματα καλοπληρωμένης χειρωνακτικής εργασίας στα οποία υπάρχει έλλειψη; ο κηπουρός που θα έλθει με τον γερανό του και θα ανέβει στα δέκα μέτρα για να κόψει ένα γέρικο, άρρωστο δέντρο. Ο χειριστής CNC μηχανημάτων («τορναδόρους» του λένε ακόμη στην πιάτσα!) που θα προγραμματίσει σωστά το μηχάνημα του ώστε να βγάλει το μεταλλικό κομμάτι με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις και με την ελάχιστη σπατάλη υλικού.
Ο μάστορας που θα έλθει για μια μικρού μεγέθους επισκευή και θα μπορέσει να γκρεμίσει, να χτίσει, να βάψει, να πετάξει τα μπάζα, να φτιάξει τα υδραυλικά & τα ηλεκτρικά και να περάσει και τα πλακάκια. Και φεύγοντας να αφήσει τον χώρο πεντακάθαρο και περιποιημένο – όπως θα είναι και ο ίδιος. Ο επαγγελματίας που θα αναλάβει να καθαρίζει τα τζάμια ενός καταστήματος και θα το κάνει κάθε μέρα με συνέπεια, χαμόγελο και αξιοπιστία. Η καθαρίστρια ή οικιακή νοσοκόμα που αγαπάει αυτό που κάνει και που εργάζεται χωρίς να «κοροϊδεύει» ή να δυσανασχετεί. Ο μηχανικός που θα ειδικευτεί στα κλασικά αυτοκίνητα και θα αντιμετωπίζει αυτά και τους ιδιοκτήτες τους με σεβασμό και αγάπη. Και η λίστα δεν έχει τέλος.
Ήδη φαντάζομαι κάποιον γονέα να διαβάζει τα παραπάνω και να λέει σαρκαστικά: «τι λες ρε, τορναδόρο θα κάνω το παιδί μου;». Μάλλον δεν γνωρίζει ότι ένας καλός τορναδόρος που αγαπάει πραγματικά την δουλειά του μπορεί να βγάλει δύο ή και τρία χιλιάρικα τον μήνα, αν δουλεύει σε μηχανουργείο με μεγάλη παραγωγή. Και να επιστρέφει το βράδυ στο σπίτι του χαρούμενος, διότι έχει ξοδέψει τη μέρα του σε κάτι που τον γεμίζει και τον ικανοποιεί.
Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν με την τεχνική εκπαίδευση είναι η απαξίωση που έχει γνωρίσει στην ελληνική κοινωνία, τα τελευταία 30-40 χρόνια. Όλοι ψάχνουμε για καλούς τεχνίτες, κανείς μας όμως δεν είναι διατεθειμένος να δώσει στο παιδί του τη δυνατότητα να γίνει καλός τεχνίτης. Προπαντός διότι δεν γίνεται σωστά η προώθηση και η επικοινωνία των τεχνικών επαγγελμάτων προς την κοινωνία και τα παιδιά που ψάχνουν να βρουν τον δρόμο τους, τις περισσότερες φορές δεν έχουν ιδέα για τις εναλλακτικές δυνατότητες που τους προσφέρονται.
Θα πρέπει λοιπόν να γίνει μία στοχευμένη προσπάθεια για την ανάδειξη των τεχνικών επαγγελμάτων. Αν ήταν στο χέρι μου, θα οργάνωνα ένα εθνικό πρόγραμμα ώστε επαγγελματίες από κάθε κλάδο να επισκέπτονται τα σχολεία και να μιλάνε στα παιδιά για τη δουλειά τους. Καλοί επαγγελματίες, επιτυχημένοι στον χώρο τους, με πάθος για αυτό που κάνουν και με μάτι που γυαλίζει.
Δεν θα βαρεθώ άλλωστε να γράφω πόσο λείπει από το ελληνικό σχολείο η συστηματική επαφή με καλές ιστορίες από τον πραγματικό κόσμο. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να εμπνευσθούν από σπουδαίους ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν και που το κάνουν άριστα - είτε λέγεται πυρηνική φυσική, είτε καθαρισμός των πεζοδρομίων.
Η ελληνική κοινωνία θα αρχίσει πραγματικά να αλλάζει όταν αλλάξει και το όνειρο του μέσου Έλληνα. Αντί για διορισμός στο δημόσιο και σύνταξη στα πενήντα, όνειρο και στόχος κάθε νέου παιδιού να γίνει η δίψα για ατομική δημιουργία και για αρίστευση στη ζωή.
* Ο Γιάννης Γιαννούδης είναι συνιδρυτής & διευθυντής του σχολείου για πολύ μικρά παιδιά Dorothy Snot preschool & kindergarten.
