Τη διακοπή της συνεργασίας της με ελληνικό πανεπιστήμιο καταγγέλλει με ανάρτησή της στο Facebook η δρ. Άννα Μαρία Δρουμπούκη, λόγω ενός έργου που ετοιμάζει για τον σύγχρονο αντισημιτισμό στην Ελλάδα, με αφορμή τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου.
Όπως αναφέρει η κ. Δρουμπούκη «επιλέγω να μιλήσω δημόσια για μια εμπειρία που αγγίζει πλέον τα όρια της επαγγελματικής, ακαδημαϊκής και ανθρώπινης απαξίωσης. Και επιλέγω να μιλήσω όχι μόνο για μένα, αλλά για κάθε γυναίκα, κάθε ιστορικό, κάθε ελεύθερη φωνή που δέχεται πιέσεις, υπαινιγμούς ή απειλές όταν δεν συμμορφώνεται με το "πρέπει" των καιρών».
Σύμφωνα με τα όσα καταγγέλλει, η επιστημονική αυτή πρωτοβουλία αυτή προκάλεσε συντονισμένες και χυδαίες αντιδράσεις - κυρίως στα social media. «Εμφανίστηκαν υβριστικά, απειλητικά και ενίοτε ρατσιστικά σχόλια, πολλά από τα οποία φιλοξενήθηκαν ή δεν καταδικάστηκαν σε αναρτήσεις πανεπιστημιακών δασκάλων, μεταξύ των οποίων και ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης. Απέναντι σ’ αυτόν τον οργανωμένο όχλο, αναγκάστηκα να απευθυνθώ ήδη σε νομική σύμβουλο».
«Ωστόσο, το πιο σοβαρό πλήγμα δεν ήταν το διαδικτυακό λιντσάρισμα. Ήταν η διακοπή της συνεργασίας μου με πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, από καθηγητή ο οποίος θεωρούσε, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ότι ήμουν η πλέον κατάλληλη να αναλάβω, στο μέλλον, τη θέση του μετά την αφυπηρέτησή του και να συνεργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση, κάτι που φυσικά είδα θετικά. Ανέλαβα αναθέσεις διδασκαλίας και αυτό θα είχε μια διάρκεια.
Επέστρεψα συνειδητά στην Ελλάδα, έπειτα από δέκα χρόνια διαμονής και έρευνας στη Γερμανία, γιατί πίστεψα πως μπορώ να χτίσω ξανά επαγγελματικές και ανθρώπινες σχέσεις σε μια χώρα που αγαπώ. Ξεκίνησα να διδάσκω το προηγούμενο εξάμηνο, με εμπιστοσύνη, ενθουσιασμό και όραμα. Δούλεψα με φοιτητές και φοιτήτριες που έδειξαν σοβαρότητα και ευαισθησία, πάνω σε θέματα μνήμης, Ολοκαυτώματος, δύσκολης κληρονομιάς. Και πίστεψα πως κάτι γεννιέται ξανά.
Δεν υποστηρίζω την πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ. Δεν σιωπώ μπροστά στα εγκλήματα πολέμου. Αλλά αρνούμαι να επιτρέψω να σιωπήσουμε για τον αντισημιτισμό στο όνομα του θυμού.
Δεν θεωρώ ότι ένα κράτος είναι ταυτόσημο με έναν λαό. Δεν δέχομαι ότι για να μιλήσεις για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων πρέπει να φιμώσεις τους Εβραίους. Δεν πιστεύω ότι η μνήμη είναι ανταγωνιστικό πεδίο. Και δεν θα δεχτώ να μετατραπεί ο ακαδημαϊκός χώρος σε χώρο συμμόρφωσης και έμμεσης λογοκρισίας.
Γύρισα στην Ελλάδα για να προσφέρω. Για να μείνω. Για να συνεργαστώ με ανθρώπους που εκτιμώ. Αν τελικά χρειαστεί να φύγω ξανά, θα φύγω με ήσυχη συνείδηση. Είμαι αυτή που είμαι. Δεν θα απολογηθώ. Δεν θα μετανοήσω. Δεν θα γίνω αρεστή για να γίνω ανεκτή.
Αυτό που ζω αυτές τις μέρες είναι απόπειρα φίμωσης. Και είναι αντισημιτική συμπεριφορά μεταμφιεσμένη σε πολιτική ορθότητα. Γι’ αυτό μιλώ. Όχι ως παραίτηση, αλλά ως αντίσταση και μαρτυρία. Γιατί το χρωστάω όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε όσους προσπαθώ να υπερασπιστώ.
Δεν σιωπώ.»
