Αν δεν κάνω λάθος, ούτε στο Σύνταγμα, ούτε στους νόμους του κράτους, προβλέπονται άβατα, στα οποία δεν ισχύουν οι κανόνες κοινωνικής συμβίωσης και λειτουργούν με βάση το νόμο της αγελαίας ισχύος.
Με βάση την παραδοχή αυτή, αδυνατώ να αντιληφθώ το πώς και το γιατί, τα μέλη αριστερής συμμορίας φοιτητών, τα οποία κράτησαν όμηρο μία καθηγήτρια στο Α.Π.Θ. υβρίζοντας, απειλώντας και προπηλακίζοντάς την, επειδή δεν έβαλε προβιβάσιμο βαθμό σε έναν μεγάλο αριθμό φοιτητών, παραμένουν ακόμη μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας και δεν τους έχει αφαιρεθεί η φοιτητική ιδιότητα.
Δεν έχει υποπέσει κάτι στην αντίληψή μου που να δείχνει ότι του θέματος έχουν επιληφθεί οι πανεπιστημιακές αρχές, η εισαγγελία και η αστυνομία, λόγω αρμοδιότητας για μία τέτοια εγκληματική συμπεριφορά. Φαντάζομαι πως αν ασχοληθεί κάποιος νομομαθής, θα βρει πλήθος άρθρων του Ποινικού Κώδικα που έχουν παραβιαστεί.
Υποθέτω πως τα μέλη της εν λόγω συμμορίας, τα οποία αυτοαποκαλούνται «συλλογικότητα», έχουν κληρονομήσει από τον πατέρα τους τον χώρο και φέρονται ως ιδιοκτήτες του πανεπιστημιακού χώρου, επιβάλλοντας δια της βίας τις απόψεις τους, όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε εκπαιδευτικό.
Υπό μία έννοια, η ανομία στα ελληνικά πανεπιστήμια, άλλαξε πίστα. Μέχρι τώρα, οι εν λόγω «συλλογικότητες»,- αν και το ορθό είναι συμμορίες,- επέβαλαν τις απόψεις τους για διάφορα «πολιτικά» ζητήματα, εκδήλωναν την «αλληλεγγύη» τους προς τους αδικημένους του κόσμου τούτου και άλλα παρόμοια και διασκεδαστικά. Τώρα, βλέπω πως θέλουν να έχουν λόγο και στον τρόπο βαθμολόγησης, ενώ αύριο, δεν αποκλείεται να θελήσουν να ελέγξουν και την οικογενειακή ζωή, εκείνων που θα βάζουν στο στόχαστρό τους.
Αλλά έτσι συμβαίνει πάντα, όταν η οργανωμένη κοινωνία, αφήνει χώρο σε αγέλες, αντί να τις περιορίσει ή να τις εξοστρακίσει. Εξάλλου, η λαϊκή θυμοσοφία το περιγράφει με ακρίβεια όταν λέει: δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι. Κοντολογίς, βρίσκουν και κάνουν «τα παιδιά», γνωρίζοντας πως ό,τι κι αν κάνουν δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου αν έκαναν κάτι τέτοιο, μέσα σε μισή ώρα θα είχαν χάσει τη φοιτητική ιδιότητα και θα καθόταν στο παγκάκι του κρατητηρίου περιμένοντας να δικαστούν και να πάρουν την άγουσα για τη φυλακή. Όχι, όμως, εδώ, σε τούτη τη γωνιά της βαλκανικής χερσονήσου.
Θα μου πείτε: κι εκείνη η έρμη πανεπιστημιακά αστυνομία πού ήταν;
Ας αφήσουμε τα αστεία. Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ούτε πανεπιστημιακή αστυνομία, ούτε πραγματική τάξη στα ελληνικά Α.Ε.Ι. όσο υπάρχει το πολύπλοκο σύστημα δικτύων συμφερόντων, το γνωστό «Βαθύ πανεπιστήμιο» το οποίο αντιδρά σε κάθε πραγματική μεταρρύθμιση, αφού έτσι θα θιγούν τα ζωτικά του συμφέροντα. Συμφέροντα, όχι πάντα ευδιάκριτα στο φως της νομιμότητας ή της αξιοκρατίας.
Αυτό το «Βαθύ πανεπιστήμιο» είναι εκείνο που αφήνει ζωτικό χώρο για την ανεμπόδιστη δράση αυτών των «συλλογικοτήτων» στο όνομα της «ελεύθερης διακίνησης ιδεών». Εννοείται πως κανείς δεν θα είχε αντίρρηση στη διοργάνωση συνεδρίων, σεμιναρίων κ.λπ με την παρουσία ανθρώπων με διαφορετικές προσεγγίσεις σε διάφορα επιστημονικά ή και πολιτικά ζητήματα.
Εξ όσων, όμως, θυμάμαι, τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια, κάθε φορά που προσκαλούνταν κάποιος μη αρεστός στις εν λόγω «συλλογικότητες», τα μέλη τους μπούκαραν μέσα και ματαίωναν τις εκδηλώσεις, ακύρωναν παρουσιάσεις βιβλίων, - τα οποία ενίοτε έκαιγαν,- και προβολές ταινιών. Δεν θα σας αδικήσω αν μου πείτε πως μόνο αυτές οι «συλλογικότητες» γνωρίζουν την αλήθεια, το ηθικό, το δίκαιο και την αλληλεγγύη, ως μία πεφωτισμένη πρωτοπορία σε μία κοινωνία «σάπια κι άδικη», όπως μας λένε και οι άλλοι αδικημένοι της εποχής, κάποιοι καλλιτέχνες.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις αφίσες που κολλούν τα μέλη αυτών των «συλλογικοτήτων» εντός και πέριξ των πανεπιστημίων με τις φωτογραφίες καθηγητών, πρυτάνεων κ.λπ ως «καταζητούμενους» για διάφορα, κατά τη γνώμη τους «εγκλήματα» αν και η αλήθεια είναι πως στοχοποιούν και τρομοκρατούν, για να συνεχίσουν ασύδοτοι τη δράση τους, ελέγχοντας συλλόγους - σφραγίδες, αντιδρώντας στον εκσυγχρονισμό των προγραμμάτων σπουδών, στην εξωστρέφεια, στη σύνδεση με την αγορά εργασίας, υπονομεύοντας κάθε προσπάθεια για προκοπή εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών που προσπαθούν με κόπο και ειλικρίνεια στις σπουδές τους, υβριζοντας, προπηλακίζοντας και κρατώντας όμηρους καθηγητές, όταν δεν τους χτίζουν τις πόρτες των γραφείων τους.
Η κατάσταση είναι γνωστή στο πολιτικό σύστημα, στην κοινωνία, στα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Προφανώς, δεν υπάρχουν ισχυρά αντισώματα απέναντι στο καρκίνωμα του «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος», όπως είπε και ένας πρώην υπουργός Παιδείας, αλήστου μνήμης.
Οι ελπίδες για «αυτορρύθμιση» είναι φρούδες και απατηλές. Ορισμένοι, έχουν κάνει την επιλογή να τραβήξουν στα άκρα την κατάσταση και οι υπόλοιποι απλά υπνοβατούν, ελπίζοντας πως θα ξυπνήσουν κάποτε και όλα αυτά θα αποδειχτούν ένα κακό όνειρο. Δυστυχώς, η πραγματικότητα και θα τους διαψεύσει και θα τους απογοητεύσει.
Το εν λόγω περιστατικό, απασχόλησε τον Τύπο για λίγο, τις Σελίδες Κοινωνικής Δικτύωσης για περισσότερο, «σκεπάστηκε», όμως, από άλλες ειδήσεις της επικαιρότητας. Σε λίγο θα ξεχαστεί. Μέχρι να συμβεί κάποιο άλλο, ίσως χειρότερο. Και τότε πολλοί, για άλλη μια φορά, θα κλαίνε πάνω από την κατσαρόλα με το χυμένο γάλα.
