Του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου*
Δυστυχώς πρέπει να κατανοήσουμε, ότι η κατάσταση στα «ελληνοτουρκικά», είναι τελικά πιο δύσκολη απ' όσο φαίνεται. Η Τουρκία μετά και την Συμφωνία (δεν είναι απλό Μνημόνιο Αμοιβαίας Κατανόησης – MοU) που συνήψε με την λεγόμενη Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης που ως διεθνώς αναγνωρισμένη έχει και διεθνή υπόσταση, άνοιξε και άλλο τις «δαγκάνες της» απέναντι στην χώρα μας και αρχίζει πλέον να τις «σφίγγει».
Αυτό επιβεβαιώνεται τόσο από όσα είπε ο Τούρκος Πρόεδρος στην τελευταία του συνέντευξη την 9 Δεκεμβρίου στο κρατικό TRT, όσο και από όλα αυτά τα απειλητικά που εξεστόμισε χθες ο κ. Τσαβούσογλου στο A-Haber, προσθέτοντας στο τέλος «Μπορούμε να καθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουμε». Και οι δύο τους απευθύνθηκαν πρωτίστως προς την Ελλάδα και την Διεθνή Κοινότητα στα πλαίσια άσκησης Δημόσιας Διπλωματίας και δευτερευόντως προς την Τουρκική Κοινή Γνώμη. Είναι πασιφανές ότι με την απειλή χρήσεως στρατιωτικής ισχύος δηλαδή με μία εξαναγκαστική πολιτική (coercive policy) η Τουρκία επιδιώκει να μας «σύρει» σε διαπραγματεύσεις με τους δικούς της όρους που συνίστανται στην αρχή … «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου πάλι δικά μου».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά και όσοι ήταν μαζί του στην συνάντηση με τον Πρόεδρο της Τουρκίας στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο κατάλαβαν ένα πράγμα. Η Τουρκία πέρασε στο επόμενο στάδιο και άρχισε να υλοποιεί τους στρατηγικούς της στόχους απέναντι στην Ελλάδα, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνον μείζονα εθνικά συμφέροντα αλλά και συμφέροντα που αφορούν στην εθνική μας επιβίωση.
Η Κυβέρνηση καταβάλει τις τελευταίες ημέρες μία συντονισμένη και εργώδη προσπάθεια στο διπλωματικό πεδίο για να εξουδετερώσει τόσο σε νομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο τις παράνομες μεθοδεύσεις της Άγκυρας στα νότια της Κρήτης.
Αυτή η προσπάθεια βέβαια, για να λέμε και τα πράγματα όπως είναι, θα έφερνε γρήγορα και επιθυμητά αποτελέσματα αν καταβαλλόταν πριν από την υπογραφή της Τουρκο-Λιβυκής Συμφωνίας (εμμένω στον όρο Συμφωνία) που δυστυχώς δεν αξιολογήθηκε όπως έπρεπε το ως ενδεχόμενο. Θέλω να ελπίζω ότι αυτός ο διπλωματικός μαραθώνιος, υποστηρίζεται και από ανάλογη στρατιωτική προετοιμασία. Σε αυτό το στάδιο των διπλωματικών διεργασιών κανείς εχέφρων δεν υποστηρίζει το «να βγάλουμε τον Στόλο μας στο Αιγαίο», αλλά θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο Στόλος μας θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να είναι επιχειρησιακά έτοιμος και να βγει στο Αιγαίο αν χρειαστεί όπως και όλες οι Ένοπλες Δυνάμεις μας που χωρίς αυτές δεν μπορεί να αποδώσει καμία διπλωματική προσπάθεια.
Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες απαιτείται σοβαρότητα και συντονισμός. Κατ' αρχήν όσοι έχουμε δημόσιο λόγο, πρωτίστως οι πολιτικοί αλλά και οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές ας προσέχουμε τι λέμε. Ούτε υπερτίμηση της Τουρκίας, αλλά ούτε και στρουθοκαμηλισμός με ευφραντικά αφηγήματα περί διεθνούς απομόνωσης και άλλων παρομοίων. Την αντιμετωπίζουμε όπως ακριβώς είναι. Στο χθεσινό Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής φάνηκε ότι άρχισε να δομείται κοινό εθνικό μέτωπο αλλά απέχει ακόμα πολύ από το να γίνει αρραγές. Ο τελευταίος που θα δικαιούταν να επικρίνει την Κυβέρνηση για απραξία και κατευνασμό είναι ο κ. Τσίπρας καθόσον για τέσσερα και πλέον χρόνια παρακολουθούσαν το ξεδίπλωμα της τουρκικής επιθετικότητας κατευναστικά και με παραλυτική αμηχανία κάτι άνοιξε την όρεξη της Άγκυρας.
Για την ακολουθούμενη πολιτική μιλάει μόνον ο Πρωθυπουργός ή ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, ο ΥΠΕΞ κ. Δένδιας κατά κύριο λόγο ως καθ'' ύλη αρμόδιος Υπουργός, και για θέματα της δικής του και μόνο αρμοδιότητας ο ΥΕΘΑ κ. Παναγιωτόπουλος. Κάθε άλλη φωνή στο κυβερνητικό στρατόπεδο δημιουργεί ...κακοφωνία. Οι βουλευτές έστω και αν έχουν βαρύ όνομα και εμπειρία σε θέματα εξωτερικής πολιτικής θα πρότεινα να κρατούν τις προσωπικές τους απόψεις για τους ιδίους διότι δημιουργούν προβλήματα στην ίδια την Κυβέρνηση.
Τελευταία επανεμφανίστηκαν και οι γνώριμες «φωνές» για την αναγκαιότητα άμεσης παραπομπής του θέματος της οριοθέτησης της Υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (ΔΔΔ) του ΟΗΕ στην Χάγη. Αναντίρρητα η ενδεδειγμένη λύση σε ότι αφορά στην οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας θα μπορούσε να είναι η προσφυγή της «διαφοράς» στην Χάγη! Παραβλέπονται όμως ηθελημένα κάποια σοβαρά στοιχεία. Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ουδόλως Υφαλοκρηπίδα για Νησιά ενώ τo πρώτο πράγμα που θα ζητήσουν οι 15 Δικαστές θα είναι το εύρος των χωρικών υδάτων (αιγιαλίτιδας ζώνης). Με πόσα λοιπόν Ναυτικά Μίλια θα πάμε εμείς; Και φυσικά αποσιωπούν ότι η Τουρκία έχει θέσει ως προϋπόθεση να παραπεμφθούν στο ΔΔΔ και όλα τα άλλα ζητήματα που τα παρουσιάζει ως «διμερή ελληνοτουρκικά προβλήματα» ενώ στην ουσία είναι οι τουρκικές μονομερείς απαιτήσεις του τουρκικού αναθεωρητισμού. Έτσι οραματίζονται άραγε κάποιοι την … «κοινή θετική ατζέντα» και την συνεκμετάλλευση;
Αυτές λοιπόν οι «φωνές» υπονομεύουν την προσπάθεια του Πρωθυπουργού να πετύχει μία αυστηρή διατύπωση στο Κείμενο Συμπερασμάτων της σημερινής Συνόδου Κορυφής για τις παράνομες δραστηριότητες της Τουρκίας στην Περιοχή, που θα ξεκλειδώσει την επιβολή κυρώσεων. Η φράση «παράνομες δραστηριότητες» είναι κομβικής σημασίας γιατί θα ξεκλειδώσουν τις κυρώσεις. Το προσχέδιο που διαβάσαμε χθες δεν επιτρέπει πανηγυρισμούς. Για μία ακόμα φορά η ΕΕ δείχνει μία απογοητευτική πλαδαρότητα. Είναι άλλο η αναφορά σε «παράνομες δραστηριότητες της Τουρκίας που θέτουν σε κίνδυνο την περιφερειακή ασφάλεια» και άλλο το «παραβαίνουν τα κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων χωρών, δεν συμμορφώνονται με το Δίκαιο των Θαλασσών και δεν παράγουν έννομα αποτελέσματα σε βάρος τρίτων κρατών (αυτό το… «τρίτων κρατών» κάποιοι το ξέχασαν»). Δηλαδή για την Λιβύη και την Τουρκία …παράγουν έννομα αποτελέσματα;
Ας αφήσουμε τι αυταπάτες και ας αντιληφθούμε ότι η Τουρκία με την εξαναγκαστική πολιτική που εφαρμόζει δημιουργεί τις συνθήκες για να μας σύρει σε διαπραγματεύσεις με τους δικούς της όρους όπως προαναφέρθηκε. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Είναι σε εξέλιξη μία προσπάθεια να ενεργοποιηθεί η δυστυχώς άνευρη Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν φαίνεται να είναι και πολύ…Ένωση καθώς και άλλα σημαντικά διεθνή ερείσματα. Το Διεθνές Δίκαιο θα πρέπει να είμαστε σε θέση εμείς οι ίδιοι να κατοχυρώσουμε λαμβάνοντας υπόψη ότι Σύμμαχοι και φίλοι πλην Γαλλίας και Ισραήλ διστάζουν να σταθούν δίπλα μας. Η διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας και ότι με αίμα κερδήθηκε στους πολέμους δεν εκχωρείται σε τρίτους με outsourcing! Αυτό είναι καθήκον ολόκληρου του Έθνους με όλα τα μέσα που διαθέτει. Και το Έθνος θα πρέπει να βρίσκεται σε αυτή την κρίσιμη περίοδο δίπλα στην νόμιμη Κυβέρνηση του που θα πρέπει να καταστήσει σαφές στην Τουρκία ότι κάθε περαιτέρω επιθετική της ενέργεια θα έχει κόστος.
*Ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι επικεφαλής στο «Παρατηρητήριο Liberal»
