Μια ιστορική υπενθύμιση για τους ανιστόρητους και για τους ρωσόφιλους υπερπατριώτες. Στην τελική φάση των συνομιλιών της Γενεύης (10-14 Αυγούστου 1974) ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Τουράν Γκιουνές υπέβαλε τους χάρτες του επί του εδαφικού στον Γλαύκο Κληρίδη και στο Γεώργιο Μαύρο, υπό μορφή τελεσιγράφου. Ή τους αποδέχεστε ή προχωρούμε αμέσως στη δεύτερη φάση των στρατιωτικών επιχειρήσεων.
Ο Γλαύκος Κληρίδης αρνήθηκε με την υπογραφή του να παραδώσει το 34% της πατρίδας του στην Τουρκία, όπως δήλωσε στη συνέχεια. Έτσι σήμερα μπορούμε να μιλούμε για εισβολή και κατοχή, με μια Κυπριακή Δημοκρατία μέλος της Ε.Ε.και της ευρωζώνης. Διαφορετικά το Κυπριακό θα είχε λυθεί οριστικά και αμετάκλητα τότε στη Γενεύη και με ένα νόθο κρατικό μόρφωμα στη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Σήμερα οι υπερπατριώτες ζητούν από τον Ζελένσκι να κάνει αυτό που δεν έκανε ο Γλαύκος.
Κληρίδης. Να παραδώσει εδάφη της πατρίδας του με τη δική του υπογραφή. Σε τέτοιες ιστορικές στιγμές οι ηγέτες βλέπουν όχι το επόμενο βήμα, αλλά τα επόμενα που θα ακολουθήσουν. Και η Ιστορία έχει αποδείξει πως ο κατευνασμός εξαχρειώνει το θηρίο. Το θηρίο σήμερα είναι η Ρωσία του Πούτιν ο οποίος, ως γνωστόν, με δημόσιες δηλώσεις του θεωρεί τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ένα ιστορικό λάθος. Συνεπώς, στον βαθμό που οι εξελίξεις του το επιτρέψουν, θα επιδιώξει τη διόρθωση αυτού του λάθους. Οι ηγέτες αυτοκρατοριών, διότι και η ΕΣΣΔ ήταν μια αυτοκρατορία διάδοχος της τσαρικής αυτοκρατορίας, σχεδιάζουν με βάθος χρόνου.
Προφανώς και έχει ενδιαφέρον το πώς συντάχθηκαν αυτές οι 28 προτάσεις, ο ρόλος του Ντμιτριέφ και άλλων Ρώσων που πηγαινοερχόταν στις ΗΠΑ, όπως και ο ρόλος του Στέιτ Ντιπάρντμεντ, αν είχε ρόλο ο Ρούμπιο. Πάντως, από τις αποκαλύψεις του Reuters, ο Γουίτκοφ μόνον ψυχίατρο δε χρειάζεται. Το σχέδιο στου οποίου την εκπόνηση συμμετείχε, εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των ΗΠΑ, υπό το πνεύμα Τραμπ. Και αν παρακάμφθηκαν οι θεσμικές διαδικασίες, αυτό είναι ένα σύνηθες φαινόμενο της νέας εποχής. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αν αντιμετωπίζουν με ψυχιατρικούς όρους τον Αμερικάνο «διαπραγματευτή», αυτό σημαίνει πως δεν πήραν χαμπάρι τι πάει να παιχθεί στην Ουκρανία.
Έβαλα τη λέξη «διαπραγματευτής» σε εισαγωγικά, διότι δεν αποτελεί διαπραγμάτευση ένα σχέδιο το οποίο εκφράζει 100% τις θέσεις της μιας πλευράς. Να υποθέσω πως ο Τραμπ, ως επιχειρηματίας, δε θα δεχόταν προς συζήτηση σχέδιο που θα εξέφραζε μόνον τις θέσεις του αντισυμβαλλόμενου. Τώρα ζητά από τον Ζελένσκι να κάνει αυτό που ο ίδιος δε θα έκανε ποτέ.
Χωρίς να δραματοποιώ την κατάσταση, την προσεχή εβδομάδα θα φανεί αν η Ευρώπη μας μπορεί να αρθρώσει τον δικό της λόγο απέναντι στο σχέδιο Πούτιν, δια χειρός Τραμπ. Βέβαια, επειδή ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι άτομο sui generis, δεν αποκλείεται η όλη κατάσταση να θυμίσει στο τέλος τη φαιδρότητα του δασμολογικού πολέμου.
