Η πρόθεση του Μακρόν να αναγνωρίσει ένα παλαιστινιακό κράτος στερείται πολιτικής ουσίας. Ούτε καν συμβολική σημασία έχει. Ο Γάλλος πρόεδρος κουβαλώντας όλο το φορτίο της ανύπαρκτης πλέον γαλλικής grandeur μπορεί να κάνει όσες θεαματικές κινήσεις θέλει. Απλώς χάνει στηρίγματα στο εσωτερικό και καταγράφει συνεχείς αποτυχίες στην εξωτερική του πολιτική.
Δεκάδες χώρες έχουν κάνει αυτό το βήμα, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Ένα πράγμα είναι σαφές: όσα κράτη και αν αναγνωρίσουν ένα παλαιστινιακό κράτος, αν δεν το αναγνωρίσει το Ισραήλ, η κατάσταση στην περιοχή δε θα μεταβληθεί. Μου θυμίζει τη διεθνή θέση της Ανατολικής Γερμανίας. Την υπόστασή της την αναγνώρισαν δεκάδες κράτη, όμως το κράτος που την ενδιέφερε, η Ομοσπονδιακή Γερμανία, την αναγνώρισε το 1972 με τη σύναψη της «Βασικής Συνθήκης». Περίμενε αυτή τη στιγμή η Α. Γερμανία δεκατρία ολόκληρα χρόνια.
Φυσικά, για να αναγνωρίσουν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ παλαιστινιακό κράτος θα πρέπει να λυθούν όλα τα μεταξύ τους προβλήματα εκ των οποίων το βασικότερο είναι η ασφάλεια των Ισραηλινών πολιτών. Τι σημαίνει αυτό; Πως η Παλαιστινιακή Αρχή θα έχει την ικανότητα και τη βούληση να αποβάλει από την επικράτειά της τις διάφορες ένοπλες ταξιαρχίες. Θα μπορέσει να το κάνει;
Ο δρόμος μέχρις αυτό το ιδεατό σημείο είναι μακρύς και περνά αυτή τη στιγμή μέσα από τη Γάζα. Ποιο θα είναι το μέλλον της; Ουδείς συζητά αυτό το θέμα και κυρίως ουδείς από τη διεθνή κοινότητα πιέζει τους τρομοκράτες της Χαμάς να παραδώσουν τους ομήρους και να εγκαταλείψουν την περιοχή. Πιέζουν όλοι το Ισραήλ για να κάνει τι; Να συμβιβαστεί με τους τρομοκράτες; Αυτό γνωρίζουν δε θα γίνει ποτέ είτε κυβερνά ο Νετανιάχου είτε ο Λαπίντ. Απλώς κάποια σοσιαλιστικά απολιθώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πιέζοντας το Ισραήλ τακτοποιούν τους λογαριασμούς με τη συνείδησή τους.
Δε χρειάζεται να κάνω μακρά ιστορική αναδρομή για να αποδείξω ότι οι Άραβες ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για ένα παλαιστινιακό κράτος. Ως γνωστόν η Δυτική Όχθη και η Γάζα κατελήφθησαν από το Ισραήλ κατά τον πόλεμο των 6 ημερών, τον Ιούνιο 1967. Μέχρι τότε βρισκόταν όχι υπό παλαιστινιακή διοίκηση αλλά ήταν περιοχές της Ιορδανίας και της Αιγύπτου, αντίστοιχα. Και οι κάτοικοί τους αποκαλούνταν Άραβες και όχι Παλαιστίνιοι. Και τα αλλεπάλληλα τείχη που έχει υψώσει η Αίγυπτος στα σύνορά της με τη Γάζα θυμίζουν το Τείχος του Βερολίνου. Γιατί άραγε;
Πάμε παρακάτω. Σήμερα, όσο η παλαιστινιακή συνείδηση είναι διαμορφωμένη με το σύνθημα «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα», δηλαδή με τον αφανισμό του Ισραήλ, καμιά λύση δεν πρόκειται να «περπατήσει» στην πράξη. Συνεχώς θα ξεπηδούν τρομοκρατικές ομάδες, με τη νοοτροπία των μαρτύρων, που θα θέλουν να κάνουν αυτό το σύνθημα πράξη. Αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα και κραυγαλέο παράδειγμα η 7η Οκτωβρίου 2023. Τώρα, μετά την ισοπέδωση της Γάζας, στη Νάκμπα προστέθηκε και η εκδίκηση. Άλλωστε, και αυτό είναι γνωστό, η Χαμάς και οι άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις ποτέ δεν είχαν στο καταστατικό τους τον στόχο των δύο κρατών. Στην καταστροφή του Ισραήλ στοχεύουν.
