«Αρκεί μία μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα, για να καταρρεύσει η κυβέρνηση» έλεγε ο σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ. Δυστυχώς για τον ίδιο, δικαιώθηκε πολύ γρήγορα. Η πρώτη κυβέρνηση που κατέρρευσε λόγω ασφαλιστικού ήταν η δική του.
Όπως αναφέρει η DW, χρειάστηκε να περάσουν άλλα 32 χρόνια, να «θυσιαστεί» πολιτικά ο Εμανουέλ Μακρόν και να εγγράψει υποθήκη για το Προεδρικό Μέγαρο η Μαρίν Λεπέν, ώστε να εφαρμοστεί μία «μεταρρυθμισούλα» που ανεβάζει το όριο συνταξιοδότησης στα 64 και να γίνει αποδεκτό ότι 42 διαφορετικά συνταξιοδοτικά ταμεία είναι κάπως πολλά, ακόμη και για τη Γαλλία.
Άλλες μεταρρυθμίσεις ματαιώθηκαν ή έμειναν μετέωρες εν μέσω διαμαρτυριών.
Τις επόμενες ημέρες αναμένονται νέες κινητοποιήσεις, δεν αποκλείεται να επανέλθουν δυναμικά και τα «Κίτρινα Γιλέκα».
Γαλλία, όπως ...Ελλάδα;
Αποτέλεσμα: Αυτή τη στιγμή η Γαλλία δανείζεται με υψηλότερο κόστος από την Ελλάδα (απόδοση 3,51% για το δεκαετές γαλλικό ομόλογο έναντι 3,45% του αντίστοιχου ελληνικού την Τρίτη).
Μία ανάσα στο «παρά πέντε» προσφέρει στον Μπαϊρού η απόφαση των κεντροδεξιών Ρεπουμπλικανών (LR) να στηρίξουν την κυβέρνησή του στην ψηφοφορία του Σεπτεμβρίου για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, κάτι που μόνο αυτονόητο δεν ήταν μέχρι σήμερα.
Σκοτεινά οράματα στη δημόσια σφαίρα
Αλλά δεν είναι μόνο οι οικονομικές εξελίξεις που ανησυχούν τους Γάλλους. Ζητήματα φυλετικής ή θρησκευτικής ταυτότητας και ετερότητας εντείνουν την κοινωνική πόλωση και την ατομική περιχαράκωση.
Εδώ και πολλά χρόνια τη δημόσια συζήτηση δεν ορίζουν οι φιλελεύθερες σκέψεις ενός Ζαν Ζακ Σερβάν Σρεμπέρ, αλλά τα σκοτεινά οράματα ενός Μισέλ Ουελμπέκ, ο οποίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, προβλέποντας την κατάπτωση του δυτικού πολιτισμού ή τη διάβρωσή του από ορδές αλλοφύλων.
Όλα αυτά μάλλον προμηνύουν δυσάρεστες εξελίξεις και για την «καθ' ημάς Ανατολή». Άλλωστε η Γαλλία θεωρείται το «πολιτικό εργαστήριο της Ευρώπης», γιατί από εκεί ξεκίνησαν ιδέες ρηξικέλευθες. Αρκεί να θυμηθούμε την ευρωπαϊκή ενοποίηση, τον «Μάη του '68», την συντηρητική στροφή με κοινωνικό φιλελευθερισμό τον Ζισκάρ ντ' Εσταίν στη δεκαετία του '70 και τον «τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό» με τον Φρανσουά Μιτεράν στις αρχές της δεκαετίας του '80.
