Οι αντιπολιτεύσεις κατηγορούν πάντα τους πρωθυπουργούς ότι ωραιοποιούν την κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας, δίνοντας την εντύπωση ότι οι υπήκοοι τους ζουν σε κάποιον παράδεισο. Οι πρωθυπουργοί αντιθέτως, κατηγορούν τις αντιπολιτεύσεις ότι μαυρίζουν τη γενική εικόνα της κοινωνίας και της οικονομίας, ότι απομονώνουν υπαρκτά προβλήματα για να τα υπερτονίσουν δραματικά, ότι αν τους ακούσει κάποιος άσχετος θα νομίσει πως η χώρα τους είναι μια κόλαση.
Υπάρχουν τέλος οι τρίτοι «αδέκαστοι» που κινούνται με το «ναι μεν αλλά», με «υπάρχουν αυτά πλην υπάρχουν και τα άλλα», με τα «οι δυο Ελλάδες που ζουν παράλληλα και ασύμβατα». Εντάξει, ο καθένας βγάζει το ψωμί του με όποιον τρόπο ξέρει και θέλει, ο καθένας έχει τη γνώμη του για όσα συμβαίνουν γύρω του και ο καθένας είναι ελεύθερος να αξιολογεί αυτά που τον ικανοποιούν κι αυτά που τον καταδυναστεύουν. Εγώ ένα βασικό πράγμα έχω μάθει μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης με τα κοινά.
Δεν υπάρχει περίοδος στις ανθρώπινες κοινωνίες που δεν συμβάδιζαν η ευτυχία με τη δυστυχία. Ο πλούτος με τη φτώχεια. Η μόρφωση με την αγραμματοσύνη, Η ευημερία με τη μιζέρια. Τα ιατρικά επιτεύγματα με τις αρρώστιες. Η απελευθέρωση του νου με τη θρησκοληψία και τις προκαταλήψεις. Ο πολυτελής βίος με την πλήρη ανέχεια. Δίπλα-δίπλα και παράλληλα πορεύονται όλα αυτά και όποιος ψάχνει χώρα ή κοινωνία μονοσήμαντα ευτυχή και ευημερούσα απλώς δεν θα τη βρει διότι δεν υπάρχει.
Σημασία έχουν οι μέσοι όροι και η βελτίωση τους. Αν η πρόθεση μας είναι να αρπάζουμε τον έναν που είναι δυστυχής, φτωχός, ταλαίπωρος, ανήμπορος και αδικημένος για να τον κραδαίνουμε ως δήθεν απόδειξη της μαύρης κοινωνίας μας, τότε πάντα θα τον βρίσκουμε. Ένας άνεργος θα υπάρχει πάντα, έχει όμως σημασία αν η ανεργία είναι στο 35% ή στο 9% του πληθυσμού. Αν λοιπόν οι μέσοι όροι βελτιώνονται, τότε υπάρχει κοινωνική και οικονομική πρόοδος. Αν επιδεινώνονται, τότε υπάρχει κοινωνική και οικονομική οπισθοδρόμηση.
Θέλουμε να το δούμε έτσι; Θα είμαστε πιο έντιμοι στον λόγο μας, λιγότερο λαϊκιστές, κοντύτερα στην πραγματικότητα του μέσου πολίτη. Θέλουμε να πουλάμε εξατομικευμένη δυστυχία και οργή, πιστεύοντας ότι κάτι αποφέρει στο πολιτικό μας ταμείο; Εύκολο είναι, αν και όχι τόσο πιστευτό όσο παλιότερα. Ο Τσίπρας το έκανε την περίοδο 2019-23 κι έφαγε τα μούτρα του. Βλέπω κι άλλους της αντιπολίτευσης που έχουν τον ίδιο πειρασμό. Θα την πατήσουν κι εκείνοι. Καθότι ο Κυριάκος, για κάποιο άγνωστο λόγο είναι πολύ πειστικός όταν μιλά για τους μέσους όρους και πολύ αποτελεσματικός στο να τους βελτιώνει σταδιακά.
