Στο Μαξίμου το ‘χουν βέβαιο ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα κάνει πολύ σύντομα την κίνηση του. Θα αναγγείλει δικό του κόμμα ή κίνηση ή φορέα ή κάτι τέτοιο. Στα πάλαι ποτέ Συριζαϊκά μέρη, όπου πλέον υπάρχουν μικρά-μικρά δωματιάκια με την σημαία του το καθένα, έχουν την ίδια βεβαιότητα για τον Τσίπρα. Κάτι θα κάνει κι αυτός στο προσεχές διάστημα. Η βεβαιότητα ότι οι δυο πρώην «θα κινηθούν τώρα» δεν προκύπτει από κατασκοπευτικές δραστηριότητες ή υπόγειες πληροφορίες, αλλά από την απλή λογική. Τόσο για τον Αντώνη όσο και για τον Αλέξη, ο χρόνος τελειώνει.
Ο Σαμαράς πρέπει απαξάπαντος να επανεκλεγεί βουλευτής. Να παραμείνει στο παιχνίδι. Έτσι που ήρθαν τα πράγματα, άλλο τρόπο πλην της αυτόνομης καθόδου του, δεν έχει. Η ΝΔ χάθηκε γι αυτόν, στα υπόλοιπα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα δεν μπορεί να πάει ως απλός υποψήφιος. Αφενός γιατί δεν τον θέλουν –πλην ίσως της Λατινοπούλου- αλλά και διότι δεν θα άρμοζε στο πολιτικό του μέγεθος (λέμε τώρα) να βρεθεί υφιστάμενος του Νατσιού ή του Βελόπουλου. Άρα, η δημιουργία δικού του κόμματος είναι μονόδρομος για την επανεκλογή του.
Ο Αλέξης δεν έχει όσες ο Αντώνης βεβαιότητες και νομοτέλειες στον μελλοντικό του δρόμο. Κι αυτός ξέρει ότι οι επόμενες εκλογές είναι ορόσημο, δεν μπορεί όμως να σταθμίσει το «νωρίς» και το «αργά». Αν κινηθεί πριν τις εκλογές θα είναι πολύ νωρίς ή αν κινηθεί μετά τις εκλογές θα είναι πολύ αργά; Αυτό το βαρύ δίλημμα τον κατατρύχει. Όχι αδίκως. Μέχρι πρότινος, η πολιτική, κοινωνική και δημοσκοπική σμίκρυνση της κεντροαριστεράς και αριστεράς τον βόλευε. Του άνοιγε τον δρόμο της επιστροφής του ως σωτήρα. Όμως η πλήρης απαξίωση τους –ειδικά της αριστεράς- που βλέπουμε σήμερα, αρχίζει να τον ξεβολεύει. Αν κινηθεί αργά, ίσως να μην βρει τίποτα πάνω στο οποίο να στηριχθεί. Κάνει επιτακτική την ανάγκη άμεσων αποφάσεων.
Υπάρχει όμως διαφορά και στον τρόπο που οι μητρικοί σχηματισμοί αναμένουν τις κινήσεις των πρώην αρχηγών τους. Στο Μαξίμου πετάνε την σκούφια τους να φτιάξει κόμμα ο Σαμαράς. Δεν διαβλέπουν πουθενά την πιθανότητα ενοποίησης και ενδυνάμωσης του ακροδεξιού χώρου υπό τον Αντώνη. Ίσα-ίσα που πιστεύουν ότι η αναγγελία ενός ακόμα κόμματος στα δεξιά τους θα οδηγήσει σε ακροδεξιό εμφύλιο και σε μια αίσθηση συνολικής απαξίωσης του χώρου ως δύναμης που μπορεί να παίξει ευρύτερο ρόλο. Παράλληλα είναι βέβαιοι ότι αυτή θα είναι η ολοκληρωτική πολιτική καταστροφή του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά ως πρόσωπο. Αναμένουν, το λοιπόν, με ανοικτές αγκάλες την νέα Πολιτική Άνοιξη.
Στην αριστερή όχθη, η αναμονή της κίνησης του Αλέξη έχει πάρει χαρακτήρα Μεσσιανισμού. Έτσι που έχουν καταντήσει όλοι μαζί, όπως κι αν έρθει ο Αλέξης, ό,τι κι αν κάνει, θα είναι σίγουρα καλύτερο από το χάλι στο οποίο έχουν περιπέσει. Έτσι σκέφτονται. Δεν έχουν ιδέα για το «παρακάτω», το θεωρούν όμως de facto καλύτερο από το τσίρκο των αλληλοσπαρασόμενων πρώην Συριζαϊκών κομμάτων που υπάρχει σήμερα. Άρα θα κινηθεί ο Αλέξης κ ύστερα θα δουν –ο καθένας χώρια- τι θα κάνουν. Πλην ο Αλέξης και ο Αντώνης, θα ήθελαν να παίξουν έναν ευρύτερο και σπουδαιότερο ρόλο, από την ενοποίηση της ακροδεξιάς ή την επανασύσταση ενός μικρού ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ με άλλο όνομα.
Έχουν μεγαλύτερες φιλοδοξίες απ’ αυτές που θα ικανοποιούσαν έναν στενό κύκλο πιστών οπαδών τους. Το προσωπικό τους στοίχημα, που εν πολλοίς βασίζεται σε ονειρώξεις, ξεπερνά τα όρια και τους περιορισμούς που τους θέτει η συγκυρία. Θα τα καταφέρουν; Έστω ο ένας από τους δυο; Προφανώς όχι. Αρκεί να κοιτάξουν γύρω τους. Πλην ελαχίστων που δένουν τα προσωπικά τους σχεδιάκια ή τις κακίες τους πίσω από τις ονειρώξεις των δύο πρώην, η υπόλοιπη κοινωνία δεν ασχολείται καν μαζί τους. Δεν έχει πλοίο γι αυτούς, δεν έχει οδό…
