Το να πας σ’ ένα πανηγύρι με βιολιά και λαούτα στην Αμοργό στις 2.30 μετά τα μεσάνυχτα και να το διαλύσεις φωνάζοντας «λευτεριά στην Παλαιστίνη», το λες και παλαβομάρα. Και μέλος της Χαμάς να είσαι, που λέει ο λόγος, το τελευταίο σημείο που θα σκεφτείς να μεταφέρεις τον «αγώνα» σου είναι μια πλατεία στα Κατάπολα, όπου μεθυσμένοι καλοκαιρινοί γλεντοκόποι χορεύουν το «τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε».
Έμεναν λέει στο κάμπινγκ και από κει εξέδραμαν εναντίον των πανηγυριωτών. Τι διάολο, τα αντιεξουσιαστικά και αντιφά παιδιά άφησαν την Γαύδο κι έπιασαν την Αμοργό; Κρίμας και λογάριαζα να πάω στο νησάκι, καθότι παραμένω διαχρονικός οπαδός των Μικρών Κυκλάδων. Αλλά αν είναι να πέσω πάνω σε τίποτα οπαδούς του Κουφοντίνα, να λείπει το βύσσινο. Θα προτιμήσω το Κουφονήσι κι ας μου την βαράνε οι γκλαμουράτοι με τα κότερα. Τουλάχιστον αυτοί δεν κάνουν καταδρομικές επιχειρήσεις σε γιορτές, αφήνουν τα γλέντια, τους χορούς και τις οινοποσίες να ολοκληρωθούν.
Θα μου πείτε πως όλοι όσοι μιλούν για υπερβολική και δυσανάλογη αντίδραση των Ισραηλινών στην Γάζα, δεν είναι οπαδοί του Κουφοντίνα. Σύμφωνοι. Αλλά εκείνοι που εκστρατεύουν εναντίον πανηγυριών και τραβάνε τις πρίζες από τα όργανα διότι θεωρούν φασίστα τον τραγουδιστή και σιωνιστή τον λαουτιέρη, είναι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Χαζά παιδιά χαρά γεμάτα, χρήσιμοι ηλίθιοι (ή κάποιοι απ’ αυτούς πληρωμένα υποχείρια) της τουρκικής και Πουτινικής πολιτικής, νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση, ενώ κάνουν απλώς ζημιά στη διεθνή εικόνα της χώρας και στις τοπικές οικονομίες.
Πάντα βέβαια είχαμε τέτοιους. Γκρούπες έξαλλων και ανόητων, που όσο η κοινωνία τους αρνείται την απαθή συμπάθεια της και το πολιτικό σύστημα την νομμοποίηση, η ζημιά που κάνουν είναι μικρή. Αν όμως τους δώσεις θάρρος και κάλυψη, είναι ικανοί να τα κάνουν όλα μαντάρα, θυμηθείτε την περίοδο 2008-15 και θα καταλάβετε τι εννοώ. Να έχουμε υπόψη ότι τα παλικαράκια αυτά, παίρνουν τόσο θάρρος (που γίνεται θράσος), όση η ανοχή των αρχών και της κοινωνίας γύρω τους. Μόλις δουν αντίδραση, κλείνονται στα κατειλημμένα κτίρια και στα κάμπινγκ τους. Αν δουν φόβο ή αδιαφορία αντίδρασης (πόσο μάλλον έμμεση υποστήριξη), κάνουν ό,τι τους καπνίσει.
Κι επειδή ο Χρυσοχοίδης δεν γίνεται να φυλάει κάθε καλοκαιρινό πανηγύρι σε χωριά και νησιά, καλό θα είναι ο απλός κόσμος να τους λέει κατάμουτρα την γνώμη του για τις πράξεις τους, όπου τους συναντά. Μόλις δουν αντίσταση, κωλώνουν. Μπορεί να πηγαίνουν πάντα μπούγιο, αλλά αν δουν άλλο μπούγιο απέναντι τους σουφρώνουν αυτομάτως. Δεν είναι τίποτα ψωμωμένοι και μπαρουτοκαπνισμένοι αγωνιστές, καλομαθημένα και αποθρασυμένα παιδάκια είναι που τα χουν βρει όλα εύκολα.
Και να χετε επίγνωση για ένα πράγμα. Από τους τριάντα δεκαοκτάρηδες και εικοσάρηδες που διέλυσαν το πανηγύρι στην Αμοργό, σε δέκα χρόνια, οι δύο θα ναι στην φυλακή ως ταραξίες και τρομοκράτες, οι εικοσιπέντε θα είναι κακομοιρούληδες αποτυχημένοι και συμβιβασμένοι μικροαστοί (που θα αναπολούν την εφηβεία τους), ενώ δυο-τρεις θα είναι χρηματιστές και βαριά στελέχη του καπιταλισμού που τώρα πολεμάνε. Η στατιστική της πραγματικής ζωής είναι αυτή…
