Το ερώτημα δεν είναι μόνο αν εμείς ως Ελλάδα, μαθαίνουμε κάτι από τα φοβερά και τρομερά στρατιωτικά επιτεύγματα των Ισραηλινών ή των Ουκρανών που κάθε τόσο ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Κάτι θα μαθαίνουμε απ’ αυτό το «καινούριο είδος πολέμου», δεν μπορεί… Το πραγματικό ερώτημα είναι αν μαθαίνουμε περισσότερα εμείς ή οι Τούρκοι; Να το θέσω και ανάποδα. Είμαστε σίγουροι ότι οι Τούρκοι δεν είναι ικανοί να κάνουν πόλεμο όμοιο μ’ αυτόν που κάνουν οι Ισραηλινοί ή οι Ουκρανοί; Κι αν είναι ικανοί, πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς να τους αντιμετωπίσουμε σ’ αυτή την πίστα;
Είναι ολοφάνερο ότι τα πάντα έχουν αλλάξει στην τέχνη του πολέμου. Αιχμή του πλέον είναι οι νέες τεχνολογίες και τα έξυπνα επιτελικά μυαλά που τις εκμεταλλεύονται. Οι Ισραηλινοί είχαν κατασκευάσει βάσεις drones μέσα στο Ιρανικό έδαφος με ανθρώπους που είχαν φυτέψει εκεί από χρόνια. Οι Ουκρανοί άνοιξαν τα εμπορευματοκιβώτια που είχαν περάσει λαθραία στα βάθη της Ρωσίας, χρησιμοποιώντας ρώσικα κινητά τηλέφωνα του εμπορίου και ενεργοποιώντας τις ίδιες εφαρμογές με τις οποίες ανάβουμε από μακριά τον θερμοσίφωνα σ’ ένα έξυπνο σπίτι. Απελευθέρωσαν τα drones τους και με κάθε τέτοιο ιπτάμενο μπιχλιμπίδι αξίας 1000 ευρώ, κατέστρεψαν ένα παρκαρισμένο πολεμικό αεροπλάνο αξίας 50.000.000 ευρώ. Τρομερό και αστραπιαίο.
Ξέρουμε εμείς ως Ελλάδα αυτό το είδος του πολέμου; Δεν θεωρώ τον εαυτό μου εξυπνότερο από έναν αξιωματικό των Ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων, όπερ προφανώς κάποιου είδους γνώση θα χουμε και μια κάποια προετοιμασία πρέπει ήδη να έχουμε κάνει. Όμως ας το σκεφτούμε (ξανά) και αντίστροφα. Ξέρουμε εμείς αν ήδη οι Τούρκοι δεν έχουν ήδη μια κρυφή βάση drones δίπλα στα μεγαλύτερα πολεμικά μας αεροδρόμια; Ή κάπου στη δυτική Αττική, με στόχο τα διυλιστήρια μας; Ή κάπου κατά μήκος της γραμμής υψηλής τάσης που φέρνει ρεύμα από την Μακεδονία στην πρωτεύουσα;
Δεν τα γράφω για να κάνω τον στρατηγικό νου, ούτε για να τρομοκρατήσω κανέναν. Απλώς επισημαίνω ότι αν μπορείς να διεξάγεις τέτοιο είδος πολέμου, μπορείς και να αντιμετωπίσεις αντίστοιχες απειλές. Για να είμαι ειλικρινής, η στρατηγική σχέση που έχουμε με τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς, καθώς και οι κοινές εκπαιδεύσεις μ’ αυτούς, με καθησυχάζουν κάπως. Με ανησυχεί όμως βαθύτατα η γενική νοοτροπία του ελληνικού κράτους που παίρνει στροφές αργά-αργά σαν παραφορτωμένο αρματαγωγό, ενώ στις μέρες μας χρειάζονται δευτερολεπτικοί ελιγμοί. Διότι δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι οι ένοπλες δυνάμεις μας είναι μια όαση μέσα στην δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία μας. Ακόμα κι αν κάποια κομμάτια του κράτους μας ξεχωρίζουν, από κάτω υπάρχει το τέλμα και η δυσανεξία στο καινούριο, στο δύσκολο, στο πολύπλοκο.
Είχα μακρά και διαφωτιστική συνομιλία, όχι με πολιτικό που εύκολα ωραιοποιεί τα δεδομένα, αλλά με ανώτατο αξιωματικό που μιλάει τσεκουράτα και εκ της θέσης του μπορεί να γνωρίζει τι συμβαίνει. Με καθησύχασε. «Αυτά που εσάς τους πολίτες σας εξέπληξαν, εμάς δεν μας έκαναν καμία εντύπωση, τα ξέρουμε και τα έχουμε δοκιμάσει» μου είπε. Μακάρι…
