Χθες έγραφα στο κείμενο μου ότι κακώς εμείς εδώ στην Ελλάδα θεωρούμε δεδομένη την ομοφωνία των μελών της ΕΕ για να επιτραπεί σε μια τρίτη χώρα να μπει στα προγράμματα της Κοινής Ευρωπαϊκής Άμυνας. Δεν πέρασαν δώδεκα ώρες και το επιβεβαίωσε εμφατικά ο Νίκος Δένδιας από τον Μυστρά, όπου είπε: «Η τυχόν ερμηνεία, εκ μέρους εταίρων μας, ότι ο κανονισμός SAFE αφορά την χωρίς όρους δυνατότητα χρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Βιομηχανίας των επιβουλευόμενων και απειλούντων, δεν συνιστά καν ουδετερότητα». Κοντολογίς, εμείς κομπάζουμε για ομοφωνία, αλλά οι μισοί εταίροι μας έχουν ήδη βάλει την Τουρκία με το ένα πόδι μέσα στην Κοινή Ευρωπαϊκή Άμυνα.
Θα είναι ήττα της εξωτερικής μας πολιτική, αν επιβεβαιωθεί αυτό; Θα είναι ήττα της κυβέρνησης και του Μητσοτάκη προσωπικά; Σύσσωμη η αντιπολίτευση μας αυτό θα πει, δεν υπάρχει αμφιβολία. Εδώ έχει κατηγορηθεί ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του για άλλα κι άλλα επουσιώδη ζητήματα, θα αφήσουν ανεκμετάλλευτο ένα τέτοιο μείζον γεγονός; Όχι βέβαια. Πλην δεν θα πω «δικαιολογημένα λειτουργούν έτσι, αντιπολίτευση είναι» ούτε το στερεοτυπικό «έτσι είναι το πολιτικό παιχνίδι». Αλλιώς πρέπει να παίζεται το πολιτικό παίγνιο στα εσωτερικά ζητήματα κι αλλιώς στα εθνικά. Στα μεν συγχωρούνται υπερβολές και λαϊκισμοί, στα δε είναι καταστροφικοί.
Όμως, κάποια στιγμή πρέπει ως έθνος, ως χώρα, ως κράτος και ως λαός, να βάλουμε το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Οι Τούρκοι σήμερα είναι 80 εκατομμύρια κι εμείς 10, έχουν νεανικό πληθυσμό κι εμείς γερασμένο, το ΑΕΠ τους είναι τετραπλάσιο από το δικό μας, έχουν πολεμική βιομηχανία κι εμείς δεν έχουμε, αυτοί πολεμούν διαρκώς σε διάφορα μέτωπα ενώ εμείς έχουμε να πολεμήσουμε μισό αιώνα, τα μεγέθη τους αντικατοπτρίζονται στο γεωπολιτικό τους αποτύπωμα ενώ εμείς αποκτούμε αποτύπωμα μόνο ενταγμένοι στην αγκαλιά διεθνικών οργανισμών. Αυτή είναι η φωτογραφία της στιγμής, που λένε κι οι γκαλοπατζήδες.
Αυτή η φωτογραφία δεν δημιουργήθηκε σήμερα, αλλά σε μια εξελικτική πορεία ενός αιώνα. Το 1925 η Τουρκία και η Ελλάδα είχαν σχεδόν ίδιο πληθυσμό, το δε ελληνικό ΑΕΠ ήταν μεγαλύτερο από το δικό τους. Μέσα σε εκατό χρόνια μας πήραν φαλάγγι σε όλα τα μέτωπα. Σήμερα, αυτή η διαφορά δυναμικότητας και δυνατοτήτων είναι πια ολοφάνερη. Και σε κάθε διεθνή διαπραγμάτευση θα φαίνεται το αποτέλεσμα της διαφοράς αυτής, είτε μας αρέσει είτε όχι. Βρισκόμαστε πλέον σε άμυνα απέναντι σ’ έναν εχθρό με υπέρτερες δυνάμεις.
Φυσικά, ούτε θα υποχωρήσουμε, ούτε θα παραδοθούμε εύκολα, όπως λέει και ο Μπρους Σπρίνκστιν στον Τραμπ. Θα εξοπλιζόμαστε, θα ετοιμαζόμαστε, διπλωματικά θα κάνουμε καθημερινό πόλεμο χαρακωμάτων. Αλλά πρέπει να έχουμε και επίγνωση ότι εφεξής θα βρισκόμαστε μπροστά στα αποτελέσματα μιας αρνητικής για μας πορείας ενός αιώνα. Υπό τις παρούσες συνθήκες, μια δική μας λάθος κίνηση μπορεί να μας κοστίσει ακριβά, μια λάθος κίνηση των Τούρκων δύσκολα θα αποβεί μοιραία γι αυτούς.
Η συνειδητοποίηση αυτή, καλό θα είναι να μας οδηγήσει σε βαθιά αυτογνωσία για τις δικές μας δυνατότητες και τις ικανότητες των απέναντι. Αν κάθε φορά που βλέπουμε την Τουρκία να κάνει ένα βήμα, το μόνο στο οποίο θα καταφεύγουμε θα είναι να χαρακτηρίζουμε ανίκανους ή προδότες τους δικούς μας κυβερνήτες, τότε η πορεία μας είναι μακροπρόθεσμα προδιαγεγραμμένη. Αν βαυκαλιζόμαστε ότι ο Ανδρουλάκης ή ο Φάμελλος ή η Ζωή θα κατάφερναν να ανακόψουν τον Ερντογάν αποτελεσματικότερα από τον Κυριάκο, διότι είναι πιο μάγκες και καταφερτζήδες απ’ αυτόν, τότε δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Χώνουμε το κεφάλι στην άμμο και προετοιμαζόμαστε να δούμε τα παιδιά μας να ζουν σε τουρκικό προτεκτοράτο. Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο.
