«Μας έχει σκίσει (άλλη λέξη χρησιμοποίησε, αλλά αφήστε το) ο Ερντογάν κι αυτοί κάθονται σαν τις κότες και τον κοιτάζουν. Δεν υπάρχουν ηγέτες στην Ελλάδα πια, μας κυβερνούν οι ψοφοδεείς.» Ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση η χρήση της λέξης «ψοφοδεής» από τον συνομιλητή μου, σε κάποια «πατριωτική» εφημερίδα της καθαρευούσης θα την διάβασε. Συνήθως, οι ακατέργαστοι εθνοπατριώτες δεν έχουν τόσο πλούσιο ή εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο. Με ένα «πουλημένοι» κι ένα «προδότες» κάνουν την δουλειά τους, τα υπόλοιπα ραφινάτα είναι για τους διανοούμενους, όχι για κείνους που ζητάνε γιουρούσια.
Τέλος πάντων, ο συνομιλητής μου και οι ομοϊδεάτες του πατριωτάρες, ανησυχούν πολύ για τις κινήσεις του Ερντογάν και των Λίβυων. Δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ από την αγωνία τους. Και εύχονται να είχαν στη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη, έναν Κώστα Καραμανλή, έναν Αντώνη Σαμαρά ή έναν Κυριάκο Βελόπουλο, οπότε θα κατάφερναν να κλείσουν τα μάτια τους, ήσυχοι ότι η τύχη του τόπου είναι σε καλά χέρια. Διότι αυτοί είναι πολιτικοί ατρόμητοι και πατριώτες, με την πρώτη πρόκληση του Ερντογάν ή του κάθε Χαφτάρ θα πατούσαν το κουμπί και θα έβαζαν φωτιά στην ανατολική Μεσόγειο. Κι όχι απλή φωτιά –να εξηγούμαστε. Φωτιά νικηφόρα για τα ελληνικά όπλα, εξασφαλισμένο αυτό.
Ενώ τούτος εδώ που μας κυβερνά, ευρωπαϊστής όπως είναι, γκλομπαλιστής, φιλοαμερικάνος, φιλοϊσραηλινός, νεοφιλελεύθερος και ψοφοδεής (να μην ξεχνιόμαστε), αγοράζει Bella@ra και Rafale, αλλά το κουμπί του πολέμου φοβάται να το πατήσει. Οπότε αφήνει τον κάθε Τούρκο και τον κάθε βεδουίνο της ερήμου να μας πηγαίνει καροτσάκι, αντιδρώντας σαν δειλό λαγουδάκι. Με δήθεν διπλωματίες, ρηματικές ανακοινώσεις, ταξίδια του ΥΠΕΞ δίχως αντίκρισμα και άλλα τέτοια χαζά. Μωρέ εδώ χρειάζεται πυγμή, «ελευθερία ή θάνατος» χρειάζεται.
Κι αν θέλει πραγματική διπλωματία, να αφήσει τις Συνόδους Κορυφής και τα συμβούλια υπουργών της ανίκανης Ευρώπης, να κάνει ένα μπραφ και να πάει με τον Πούτιν. Αυτή μάλιστα, θα ήταν πραγματική διπλωματία που θα ανακάτευε την τράπουλα. Η οποία, μαζί με την αποφασιστικότητα να πατήσουμε το κουμπί, θα μας ξαναέκανε κυρίαρχους στην περιοχή. Αλλά υπάρχουν ηγέτες στην Ελλάδα; Αμ δεν υπάρχουν.
Κι εκεί που αγόρευε με φοβερό οίστρο, τον έκοψα με μια απλή ερώτηση. «Γιο έχεις;». Δεν κατάλαβε την έννοια της ερώτησης μου. «Και γιο έχω και εγγονό, γιατί ρωτάς;» μου είπε γεμάτος απορία για την αλλαγή –νόμισε- του θέματος. «Ωραία, άρα έχεις κάποιον να δώσεις για την πρώτη γραμμή, όταν θα πατηθεί το κουμπί» του ξανάπα. «Διότι εγώ –ο ψοφοδεής- κόρες έχω. Αλλά εσένα που έχεις κάποιον στο σπίτι να θυσιάσεις για την πατρίδα, πραγματικά σε συγχαίρω.» Δεν του καλάρεσε το σκεπτικό μου, ούτε αντιλήφθηκε το τρολάρισμα μου. Και στην φούρια του να μου απαντήσει, την ξεφούρνισε την ενδότερη σκέψη του. «Δεν γίνονται πια έτσι οι πόλεμοι. Με drones και πυραύλους και τα κομπιούτερ γίνονται. Δεν βλέπεις στην Ουκρανία και στην Γάζα;»
Όπερ, και ο πατριωτισμός του ακέραιος και η ψοφοδεής μειοδοσία των άλλων επιβεβαιωμένη και ο εγγονούλης του μια χαρά πίνει τα κοκτέιλ του στο μπιτσόμπαρο μακριά απ’ τις πρώτες γραμμές. Αυτός μάλιστα… είναι πατριωτισμός που αξίζει…
