Φεύγω. Όχι για να λείψω ως τον Σεπτέμβριο, μην φανταστείτε σκηνές με καρπούζι κάτω από τα πεύκα, ραχάτι δίπλα σε αργόσυρτες καρέκλες και ανεμιστήρες που τρίζουν. Μόνο για μια εβδομάδα φεύγω. Ίσα να κάνω επανεκκίνηση, όπως τα παλιά Windows που πατούσες Alt+Ctrl+Del για να σταματήσει να κολλάει το σύστημα.
Όχι, δε θα απομονωθώ. Θα έχω και σήμα και Wi-Fi, και αιρκοντίσιον, καλοκαίρι του 2025 είναι, όχι δεκαετία του ’80. Απλώς δεν θα γράψω. Ό,τι έχω να πω, θα το πω πάλι από βδομάδα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω να προλάβουν να λείψουν από κανέναν σας τα βαθυστόχαστα γραπτά μου. Αντιθέτως.
Μένουν πίσω οι αναλύσεις, οι προανακριτικές, οι μεταρρυθμίσεις εξπρές, οι αναγγελίες παροχών, οι απειλές ανατροπών και όλα τα υπόλοιπα με τα οποία καταγινόμαστε όλο τον χρόνο, είτε ανόητα είναι είτε σημαντικά. Μένουν πίσω και οι προβλέψεις, που στην Ελλάδα καίγονται συχνότερα από τα δάση.
Πάω να ιδρώσω αλλού. Όχι στο γραφείο, αλλά σε κάποια παραλία που θα ψήνεται σαν τηγάνι. Πάω να κοιτάζω τη θάλασσα, χωρίς να υποχρεούμαι να βρω σε αυτήν κάποιον πολιτικό συμβολισμό. Πάω να πιω έναν καφέ χωρίς ειδήσεις. Να ακούσω κουβέντες απλές. Για το αν ακριβαίνουν τα παγωτά, αν πήγε ο γιος στο στρατό, αν έσπασε το ντουζ στο airbnb.
Μια βδομάδα αναστολή από την υπερπληροφόρηση. Από τις λέξεις που χάνουν τη δύναμή τους όταν τις πιπιλάς κάθε μέρα. Από τις κουβέντες που μοιάζουν σοβαρές μόνο επειδή λέγονται σε στούντιο. Από την ανάγκη να έχεις γνώμη για τα πάντα, ακόμα κι αν δεν έχεις προλάβει να νιώσεις τίποτα.
Θα επιστρέψω. Κατά πάσα πιθανότητα πιο γκρινιάρης, γιατί δεν φτάνει ποτέ η άδεια. Αλλά ίσως και λίγο πιο καθαρός στο μυαλό, σαν να μπήκε νερό στο κρανίο μου και ξεπλύθηκε από το τοξικό ή από το περιττό.
Μη με ρωτήσετε «που πας». Δεν έχει τόση σημασία ο προορισμός όσο η ελευθερία του να λες «δεν είμαι διαθέσιμος». Κι ας ξέρεις κατά βάθος ότι αν γίνει κανένα πολιτικό (ή άλλο) μπαμ, θα το μάθεις μέσα σε τρία λεπτά και θα σε τρώει το χέρι να γράψεις. Κάποτε η άδεια σήμαινε εξαφάνιση. Τώρα πια όχι.
Αλλά πού να πάμε και τι να κάνουμε κι εμείς οι άνθρωποι των λέξεων; Δεν ξέρουμε να σκάβουμε, δεν ξέρουμε να χτίζουμε, δεν ξέρουμε να οδηγούμε φορτηγά. Λέξεις κουβαλάμε. Οπότε πάμε να ξεκουραστούμε λίγο για να μην αρχίσουμε να γράφουμε ανοησίες, επειδή δεν μας περισσεύει σιωπή. Η εβδομάδα άδειας είναι, τελικά, μια προστασία όχι μόνο για μας, αλλά και για σας.
Μέχρι τότε, εύχομαι να δροσιστείτε με όποιον τρόπο βρείτε. Με ανεμιστήρα, με παραλία, με ορεινό πλατάνι, με θερινό σινεμά στην άδεια Αθήνα. Με κοκτέιλ, με ουζάκι, με πανηγύρι ή με σιωπή… με ό,τι τραβά η ψυχή σας και η τσέπη σας τέλος πάντων. Ραντεβού σε λίγες μέρες. Μην πάρετε και πολύ φόρα…
