Έβλεπα χθες τον Μητσοτάκη να μιλά για την προστασία των θαλασσών και σκεφτόμουν ότι στις κουβέντες που κάνω εδώ και κει με κόσμο, είναι φανερή μια προϊούσα αντίδραση σε κάθε φιλο-περιβαλλοντική πολιτική. Ενώ όλοι δηλώνουν λάτρεις και προστάτες της φύσης, των καθαρών θαλασσών, των όμορφων παραλιών, του αμόλυντου αέρα, των εντυπωσιακών βουνών και των άγριων ζώων που ζουν εκεί έξω, μετατρέπονται αυτομάτως σε σκεπτικιστές ή και σε εξτρεμιστές μόλις βρεθούν μπροστά σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία ή απόφαση προστασίας του περιβάλλοντος.
Αντιδρούν γα τις ανεμογεννήτριες, σιχαίνονται τα φωτοβολταϊκά, διαφωνούν οριζοντίως και καθέτως με την εγκατάλειψη του λιγνίτη ή της βενζίνης ή του πετρελαίου, τσαντίζονται με τα μεταλλικά καλαμάκια του καφέ, χλευάζουν την πολιτική για περιορισμό της χρήσης πλαστική σακούλας, εκνευρίζονται (οι αγρότες) με τους αυστηρούς κανονισμούς για τα χημικά φυτοφάρμακα, διαμαρτύρονται για την εξάπλωση των ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων, καταγγέλλουν τις πολιτικές αντικατάστασης των επαγγελματικών δραστηριοτήτων στις απολιγνιτοποιημένες περιοχές. Γενικώς διαφωνούν, αντιδρούν, τσαντίζονται.
Μεγάλη συμβολή σ’ αυτή την αντιπεριβαλλοντική κουλτούρα που εξαπλώνεται ραγδαία, έχει η αριστερά. Διότι σε αγαστή σύμπνοια με την ψεκασμένη ακροδεξιά, έχει επιδοθεί σ’ ένα μπαράζ διαστρεβλώσεων, συκοφαντίας και καταγγελίας τέτοιων φιλικών προς το περιβάλλον πολιτικών, που σιγά-σιγά πιάνει τόπο στο μυαλό του μέσου Έλληνα. Η ανεπαίσθητη διαφορά ορολογίας ανάμεσα στα δυο αυτά άκρα είναι ότι η μεν δεξιά θεωρεί τα της κλιματικής αλλαγής «μπούρδες», ενώ η αριστερά τα θεωρεί την πράσινη οικονομία «μια μεγάλη μπίζνα». Αποτέλεσμα; Και οι δυο λένε «όχι» σε κάθε μέτρο που κατατείνει στην πραγματική προστασία του περιβάλλοντος μας.
Ο Πούτιν ήταν από χρόνια ο βασικός μεγαλοχρηματοδότης όλης αυτής της παγκόσμιας καμπάνιας εναντίον των περιβαλλοντικών πολιτικών. Πετρέλαιο και φυσικό αέριο έχει να πουλήσει η Ρωσία, άρα ο ήλιος ή ο αέρας ως πηγές ενέργειας είναι εναντίον των συμφερόντων της. Τώρα προστέθηκε και ο Τραμπ, δίνοντας ένα ακόμα πάτημα σε κάθε παλαβό να αμφισβητεί αυτά που λένε στρατιές επιστημόνων και εκατομμύρια πειραμάτων και εφαρμογών.
Ο μέσος Έλληνας σήμερα αποδέχεται ότι ο Daniel ήταν αποτέλεσμα της κλιματικής κρίσης, δεν είναι όμως διόλου διατεθειμένος να συνδέσει την φυσική καταστροφή που τον χτυπάει κάθε τόσο, με τις δικές του καθημερινές πράξεις. Ενοχλείται σφόδρα όταν δει μια πλαγιά σκεπασμένη με φωτοβολταϊκά πάνελ ή μια κορυφή με ανεμογεννήτρια πάνω της, δεν αντιδρά όμως διόλου αν στην θέση τους δει τους τσιμεντένιους όγκους ενός πεντάστερου ξενοδοχείου. Αντιδρά βίαια όταν βλέπει ανεβασμένους τους λογαριασμούς ρεύματος, κλείνει τα αυτιά του όμως όταν του λένε ότι σήμερα, το ρεύμα που παράγεται από λιγνίτη είναι πολύ ακριβότερο από το ρεύμα που παράγουν ο ήλιος κι ο αέρας.
Πρόσφατα είχα μια εντονότατη συζήτηση με κάποιον ο οποίος υποστήριζε ότι οι 3000 ανεμογεννήτριες που υπάρχουν αυτή την στιγμή στην χώρα, θα αποτελέσουν την ταφόπλακα του περιβάλλοντος, διότι δεν έχουν προβλεφθεί υποδομές ανακύκλωσης τους μετά τα 25 χρόνια της ζωής τους. Αυτό διάβασε στις υπογείως πληρωμένες καταχωρήσεις, αυτό έλεγε. Ο καημένος, ανησυχούσε πολύ για την επιβάρυνση που θα επιφέρουν στο περιβάλλον μας 3000 σβούρες, αλλά καθόλου για τι θα απογίνουν τα 6.714.000 αυτοκίνητα που κυκλοφορούν σήμερα στους ελληνικούς δρόμους, όταν αυτά πεθάνουν. Είδατε μέτρα και σταθμά που φτιάχνει η παραπληροφόρηση; (Αύριο το δεύτερο μέρος).
