Το επισημαίνουμε σε κάθε ευκαιρία: το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος ούτε συνεπές προς την ιδεολογία του είναι ούτε γραφικό ούτε σοβαρό. Πρόκειται για κλασική περίπτωση αυταρχικού μορφώματος που νέμεται τα προνόμια της αστικής δημοκρατίας για να ασχημονεί με τον πιο επίσημο τρόπο σε αυτή τη χώρα: από το βήμα της Βουλής. Και θυμίζουμε, χαρακτηριστικά, όσα αηδιαστικά είχαμε ακούσει από τους βουλευτές του κατά την ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης.
Και αντί ορισμένοι να μας προτρέπουν να δείξουμε... ευγνωμοσύνη στο ΠΑΜΕ γιατί την Τετάρτη 5 Μαΐου 2010, την παραμονή της ψήφισης του πρώτου μνημονίου, βρέθηκε αυτό να υπερασπίζεται τη Βουλή από τους φαιοκόκκινους μπάχαλους που επιχειρούσαν να εισβάλλουν, καλύτερα να ζητήσουν εξηγήσεις πως η ΕΛΑΣ επέτρεψε αυτό να συμβεί.
Βέβαια, αν θυμηθούμε ότι τα δύο τελευταία πανδημικά χρόνια, την Πρωτομαγιά το ΚΚΕ κλείνει την Πλατεία Συντάγματος για να κάνει γυμναστικές επιδείξεις με τον τρόπο που το συνηθίζουν στη Βόρεια Κορέα, βρέθηκε κόσμος να θαυμάσει με αισθητικούς όρους το αποτέλεσμα αντιλαμβανόμαστε όλοι το πρόβλημα.
Όσα ακούμε από την Αριστερά και κυρίως το ΚΚΕ τις τελευταίες δύο εβδομάδες για όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, θα πρέπει να προβληματίσουν τον δημοκρατικό κόσμο της χώρας για τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει. Περισσότερο όμως από όλους πρέπει να προβληματιστεί η Νέα Δημοκρατία που την περίοδο 2012-2015 έκανε ένα διπλό στρατηγικό σφάλμα:
Αφενός αναγνώρισε τον ΣΥΡΙΖΑ ως την ιστορική αριστερά της χώρας «παίζοντας Εμφύλιο» μαζί του και αυτό το έκανε μια εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα συνονθύλευμα γκρουπούσκουλων χωρίς ενιαία ιδεολογική ταυτότητα, που βρέθηκε να στεγάζει πολιτικές φιγούρες που ξεκινούσαν από τον Ρούντι Ρινάλντι και έφταναν στους εθνικολαϊκιστές του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, με ένα ΣΥΡΙΖΑ αποξενωμένο τόσο από τη μαρξιστική παράδοση όσο και από τους ιστορικούς αγώνες της Αριστεράς.
Αφετέρου, ενώ έδινε υπόσταση στον ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζοντάς τον ως τον ιστορικό της αντίπαλο, η Νέα Δημοκρατία άφηνε στο απυρόβλητο, ως ακίνδυνο και γραφικό το ΚΚΕ.
Το φαινόμενο είναι απότοκο του γεγονότος ότι οι πολιτικές συγκρούσεις στη χώρα μας είναι τελετουργικές και όχι βαθιά ιδεολογικές. Ο εκάστοτε αντίπαλος είτε είναι η Αριστερά είτε η Χρυσή Αυγή, απλώς εργαλειοποιείται, γίνεται πιόνι στη σκακιέρα ενός πολιτικού παιχνιδιού που χαρακτηρίζεται κυρίως για τη ρηχότητά του ως προς τον μελλοντικό πολιτικό χρόνο.
Τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ποτέ δεν επιδόθηκαν στην ιδεολογική απογύμνωση του αντιπάλου. Και πως θα μπορούσαν να το κάνουν όταν ακόμα και σήμερα, μέσα στις τάξεις της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας, μπορεί κάποιος ανενόχλητος να υπερηφανεύεται ότι στα νιάτα του ήταν στην ΚΝΕ και το γεγονός αυτό αντί να εκλαμβάνεται ως δηλωτικό περιορισμένης αντίληψης για την πολιτική, να εξαίρεται ως κάποια έφεση στη στρατηγική ανάλυση;!
Όταν τα στελέχη της ΝΔ θαυμάζουν ως «έξυπνο» κάθε συμφερολοντολόγο πρώην ΚΝίτη που περιμάζεψαν στο κόμμα τους, τι περιμένουμε να ακούμε σήμερα;
«Αντικομμουνιστικές γραφικότητες, όλα αυτά», θα μας πει κάποιος. Πιθανώς. Όμως, αν το κριτήριο είναι αυτό τότε ο αντικομμουνισμός σήμερα είναι τόσο γραφικός όσο και το Αντισύριζα.
Το ΚΚΕ μπορεί να παράγει αυτή την ασχήμια για την εισβολή στην Ουκρανία γιατί έχει αφεθεί επί 50 χρόνια να αλωνίζει σχεδόν ανενόχλητο εξαιτίας της τελετουργικής αντίληψης της πολιτικής, εξαιτίας της απροθυμίας του πολιτικού συστήματος να συγκρούεται ιδεολογικά, προφανώς γιατί μια τέτοια σύγκρουση απαιτεί θεωρητική επάρκεια, διάβασμα και προετοιμασία. Και γι' αυτό ευθύνεται βασικώς η Νέα Δημοκρατία. Ποτέ δεν είναι αργά να το διορθώσει.
