Τα προνόμια μιας ιδιότυπης κληρονομικής ελίτ

Τα προνόμια μιας ιδιότυπης κληρονομικής ελίτ

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα, δεν ήταν τίποτε άλλο από συνέχεια των κοινοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για να καταλάβουμε τι έχει συμβεί, αξίζει να συγκρίνουμε τα δύο ελληνικά κράτη που σχηματίστηκαν στην νεώτερη Ιστορία, το ελληνικό και το κυπριακό.

Στη μεν Κύπρο, οι Άγγλοι επέβαλαν την κυριαρχία τους, μεταφέροντας τις δομές της βρετανικής διοίκησης απευθείας. Επρόκειτο φυσικά για ένα αντιπροσωπευτικό  σύστημα στηριγμένο στους ευγενείς αστούς οι οποίοι, αφού εξασφάλισαν τον πλούτο, ασχολήθηκαν με την πολιτική και έχτισαν την Βρετανική Αυτοκρατορία. Οι Κύπριοι, αποτέλεσαν κι αυτοί ένα κομμάτι της Κοινοπολιτείας υιοθετώντας αναγκαστικά, το κράτος δικαίου που τους επιβλήθηκε με τη βία.

Αντίθετα, στο ελληνικό Βασίλειο του 1832- το πείραμα του Καποδίστρια απέτυχε-, προτιμήθηκε μία υποκριτική, μεσοβέζικη και ταπεινωτική λύση, για ένα ανεξάρτητο υποτίθεται, κράτος: ο διορισμός ενός ανήλικου Μονάρχη, με την επιστασία της Αντιβασιλείας. Και από πίσω, τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας να αλωνίζουν δομές και συστήματα, μέχρι και το τέλος του Εμφυλίου (1949). Μετά ανέλαβαν οι Αμερικάνοι.

Στο διάστημα αυτό, οι ρωμιοί πρώην «φύλαρχοι» της οθωμανικής περιόδου φρόντιζαν πάντα να διατηρούν καλές σχέσεις με τους ξένους και ειδικά με τους Άγγλους. Πουλούσαν «σανό» ανεξαρτησίας στο εσωτερικό και έπαιρναν την «διαπίστευση» από το εξωτερικό! Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, η χώρα έμεινε υπανάπτυκτη και εξαρτημένη πάντα από τον ξένο παράγοντα ο οποίος έκανε απλά τη δουλειά του, χωρίς να ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη και τον εκδημοκρατισμό της ελληνικής κοινωνίας- αντίθετα από την Κύπρο που την διοικούσαν οι ίδιοι οι ξένοι χωρίς εγχώριους καταστροφικούς μεσάζοντες.

Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε  μία ελίτ πολιτικών οικογενειών και σιγά σιγά, άπλωσε τα παρακλάδια της σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Εν τω μεταξύ, φρόντισε με έξυπνο τρόπο, να ισοπεδώσει κάθε ταξική συνείδηση (Μεγάλη Ιδέα) και πολιτική διεκδίκηση (με το Σύνταγμα του 1844, δόθηκε ψήφος σε όλο τον αντρικό πληθυσμό, με τους αναλφάβητους να φτάνουν σε ποσοστό το 90%!). Οι «ευγενείς» κατσαπλιάδες, με λίγα λόγια, έφτιαξαν τους κομματικούς στρατούς τους, με την επίφαση της παγκόσμιας πρωτοτυπίας της καθολικής ψήφου!

Και φτάσαμε αισίως, στο 2016. Πέρασαν σχεδόν δύο αιώνες και κάθε φορά απορούμε για τα προνόμια των βουλευτών και όλων αυτών που συνωστίζονται γύρω από την ακτίνα επιρροής τους. Απορούμε πως ο υπουργός Κατρούγκαλος εξαιρεί προκλητικά τις συντάξεις των βουλευτών από τις περικοπές και μάλιστα του προσάπτουμε ότι είναι Αριστερός!

Ακόμα 200 χρόνια να περάσουν θα συνεχίσουμε να απορούμε. Γιατί η προκλητικότητα δεν είναι μόνο προνόμιο του Κατρούγκαλου αλλά ολόκληρης της ελίτ του πολιτικού συστήματος. Έτσι έμαθαν να λειτουργούν, έτσι τους δίδαξε ο πελατειακός βιόκοσμος που τους εξέθρεψε και έτσι θα συνεχίσουν μέχρι το τέλος. Εν τω μεταξύ, όσο πιο λαϊκή καταγωγή έχουν τόσο πιο αρπακτικοί θα γίνονται, αφού μόλις εντάσσονται στο σύστημα εξουσίας, σπεύδουν να αποτίσουν φόρο τιμής στους κανόνες του. Και όποιοι διαθέτουν ήθος και χαρακτήρα, απλά ακολουθούν τους πιο «αποφασισμένους», μη έχοντας πολλές επιλογές αντίδρασης.

Σε μία κοινωνία που μαστίζεται από τη κρίση, που διαλύεται η μεσαία τάξη και καταστρέφεται κόσμος, ο «κομμουνιστής» Κατρούγκαλος θεωρεί ότι η εξαίρεση των βουλευτών είναι απλή υπόθεση διακριτικής δικαιοδοσίας της εξουσίας! Συνεχίζοντας την παράδοση δύο αιώνων, δίνει την εντύπωση ότι οι τελευταίοι που θα περπατήσουν πάνω στα ερείπια της κοινωνίας, θα είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έφεραν την καταστροφή.

Υπάρχει τρόπος αντίδρασης; Όχι από τον λαό. Ο λαός συνηθίζει να  χορεύει στο Σύνταγμα, όταν εκλέγονται Κατρούγκαλοι. Μόνο από ένα κίνημα ευσυνείδητων βουλευτών όλων των κομμάτων που θα αισθανθούν μια εσωτερική ανάγκη να αντιδράσουν, αθόρυβα χωρίς να μπουν στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Αν δεν βρεθούν αυτοί  οι «γενναίοι» τίποτα δεν πτοεί την βουλιμία της ελέω ιδεολογίας, ελίτ που απολαμβάνει την «εμπιστοσύνη» του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τις ταξικές κοινωνίες που ζουν συνεχώς με την ψευδαίσθηση ότι είναι αταξικές…