Ελπίζω να κάνω λάθος και να πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, που τυχαία έπεσαν μπροστά μου όλα μαζί, έτσι χωρίς λόγο. Βλέποντας όμως τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και τις αντιδράσεις τους, κάτι μου λέει ότι οι έκτακτες συνθήκες που ζούμε επιδρούν καταλυτικά και αρρωστημένα στην συμπεριφορά ορισμένων προσωπικοτήτων και ομάδων. Το βλέπω καθαρά τις τελευταίες μέρες.
Όπως το 2012-15 που ξαφνικά είδαμε να πλημμυρίζουν οι δρόμοι και οι πλατείες με λογής-λογής απερίγραπτους τύπους που παρίσταναν τους κοινωνικούς και πολιτικούς δικαστές, έτσι και σήμερα αρχίζουν σιγά-σιγά να ξεπροβάλλουν διάφοροι ασυνάρτητοι που έχουν λυμένο το ζωνάρι για καυγά. Ίσως σας κάνει εντύπωση, αλλά συνάντησα τρεις-τέσσερις μέσα σε διάστημα μόλις δύο ημερών. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο, άλλωστε η βάση της επιχειρηματολογίας τους είναι ανατριχιαστικά ταυτόσημη, ανεξαρτήτως του θέματος που επιλέγουν να θίξουν για να τσακωθούν επ’ αυτού. Διότι εκεί καταλήγει κάθε συγχρωτισμός μαζί τους.
Φαίνεται ότι κάθε παρέκκλιση από την κανονικότητα, κάθε έκτακτη συνθήκη που συναντά την ζωή μας, ερεθίζει αφάνταστα κάποιους και από την κατάσταση κοινωνικού και πολιτικού περιθωρίου που ζουν, αυτοεξακοντίζονται στην θέση του γενικού εισαγγελέα επί παντός του επιστητού. Είτε πρόκειται για τον κορονοϊό, είτε για την αντιπαράθεση στον Έβρο, είτε για οτιδήποτε προέρχεται απ’ αυτές τις κρίσεις, αυτοί ψάχνουν να βρουν έναν εχθρό. Και μόλις τον ανακαλύψουν (εντός του ανταριασμένου κρανίου τους) ορμούν εναντίον του.
Αναφέρομαι σε εσωτερικό εχθρό, εχθρό που ζει δίπλα τους και που το παιχνίδι της διεθνούς συνωμοσίας που εξυφαίνεται παγκοσμίως αυτός το παίζει εντός των τειχών. Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι διάσημοι, οι δημοσιολόγοι, οι εμπειρογνώμονες, οι κατέχοντες μια κάποια θέση στο κράτος ή στον δημόσιο διάλογο, μετατρέπονται σε φερέφωνα μιας κάποιας αόρατης συνωμοσίας που της αξίζει η καταδίκη, ο διασυρμός και μελλοντικά το λυντσάρισμα. Το ζήσαμε το 2012-14, αρχίζω να διακρίνω τα πρώτα σημάδια και σήμερα.
Όλοι κάτι τους κρύβουμε, κάτι πάμε να περάσουμε στο μυαλό του κοσμάκη, σε κάποιο ύποπτο κέντρο συμμετέχουμε, από κάπου τα αρπάμε και κάποιους συνειδητά διαφθείρουμε. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για ιατρικό ή εθνικό θέμα, ο ερεθισμός στο μυαλό αυτών των ημίτρελων και άρρωστων ανθρώπων δεν εξετάζει την αφορμή. Αρκεί που κάποια έκρυθμη κατάσταση διέλυσε την κανονικότητα γύρω τους και τους έδωσε τη δυνατότητα να βγουν στην επιφάνεια.
Με θεωρείτε υπερβολικό, έτσι; Μακάρι να είμαι, όμως τα έχω ξαναζήσει αυτά και βλέπω επανάληψη όλων των σημαδιών. Εμείς φταίμε που άργησαν να κλείσουν τα σχολεία οπότε θα μεταδοθεί ο ιός, εμείς φταίμε και που έκλεισαν μαζικά ενώ δεν θα γίνει τίποτα. Εμείς φταίμε που παίζουμε εθνικιστικά παιχνίδια στον Έβρο, εμείς φταίμε και που κάποια εθνική προδοσία εξυφαίνεται εκεί πάνω. Ασύνδετα και αντίθετα μεταξύ τους όλα τούτα, όμως ο κοινός παρονομαστής δεν είναι η ενότητα των απόψεων αλλά η υποτιθέμενη οργή που έχουν εναντίον ενός συστήματος που πάλι άρχισε να τους βρωμίζει.
Λες και η ανωμαλία τους τρέφει και τους εξοπλίζει. Θα μου πείτε ότι οι πειραγμένοι, οι λούμπεν και οι ακραίοι από κάτι τέτοια έκτακτα τρέφονται. Είθε να κάνω λάθος. Το επόμενο διάστημα θα δούμε. Το εύχομαι, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν το πολυελπίζω.
