Του Νίκου Φιλιππίδη
Στην αγορά όταν σχολιάζουν την απόφαση της κυβέρνησης με τις περιοχές που είναι δυνατό το άνοιγμα των καταστημάτων τους τις περισσότερες Κυριακές του χρόνου, το λένε ξεκάθαρα: «Με την απόφαση επιτρέπεται το άνοιγμα του πολυκαταστήματος του ενός επιχειρηματία και δεν θα επιτρέπεται το άνοιγμα των πολυκαταστημάτων του άλλου». Την φράση αυτή συνοδεύει ελαφρό μειδίαμα και ακολουθεί η βεβαιότητα ότι κάπως έτσι θα ξεμπλοκαριστεί μια μεγάλη επένδυση στην παραλιακή ζώνη της Αθήνας.
Άσχετο εάν όλα τα παραπάνω είναι απολύτως ακριβή ή πρόκειται για απλή φημολογία και συρραφή έωλων πληροφοριών, γεγονός είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πλέον πιστεύουν ότι η κυβέρνηση παίζει ανοιχτά «μπάλα» με τους επιχειρηματίες.
Μάλλον όμως δεν τα έχουν λογαριάσει όλα καλά στον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά εάν μπλέκεις με κάτι που αφενός δεν καταλαβαίνεις (επιχειρηματικότητα) και αφετέρου με κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις (συγκρουόμενα συμφέροντα).
Επί της ουσίας κάνουν πράξη αυτό που έλεγε ο παλαιός κωμικός ηθοποιός, Γκραούτσο Μαρξ, «η πολιτική είναι η τέχνη του να ψάχνεις για μπελάδες, να τους βρίσκεις, να κάνεις λανθασμένη διάγνωση και στη συνέχεια να εφαρμόσεις με λανθασμένο τρόπο τη λάθος θεραπεία».
Στην κυβέρνηση έψαχναν εδώ και καιρό «μπελάδες» αρχικά με τα media και τις κατασκευές και στη συνέχεια και με άλλους επιχειρηματικούς κλάδους. Πίστεψαν σε διάφορα στάδια ότι είχαν βρει την λύση για την προσέγγιση του «άγνωστου φρούτου» για πολλά από τα μέλη της κυβέρνησης. Αρχικά ξεκίνησαν με μικρούς ή μεσαίους επιχειρηματίες, οι οποίοι στην πορεία δεν τους βγήκαν.. Νόμιζαν ότι θα μπορέσουν να ελέγξουν τις δανειοδοτήσεις των τραπεζών και απέτυχαν. Συνέχισαν με διαδικασίες (διαγωνισμοί για τις τηλεοπτικές άδειες) φτιαγμένες στο ..πόδι, οι οποίες παρά την παταγώδη αποτυχία τους πέτυχαν τον σκοπό τους, που ήταν με αυτό το κομμάτι της επιχειρηματικότητας, τουλάχιστον, να υπάρξει μια προσέγγιση έστω και ως απλή διερεύνηση προθέσεων.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν στην κυβέρνηση είναι ότι δεν ζούμε στην δεκαετία του '80. Η πληροφορία και κυρίως η φήμη, εξαπλώνεται πλέον ταχύτατα. Η προσέγγιση από κυβερνητικά στελέχη σε έναν επιχειρηματία, αυτόματα συσπειρώνει απέναντι τους ανταγωνιστές. Άνθρωποι που δεν μιλιόντουσαν θα τους κάνει ο Τσίπρας να μιλήσουν, να τα βρουν και να στραφούν εναντίον του.
Κάτι που παραγνωρίζουν επίσης είναι ότι το επιχειρείν έχει αλλάξει. Οι νέοι επιχειρηματίες, άλλοι αυτοδημιούργητοι άλλοι αναλαμβάνοντας παραδοσιακές επιχειρήσεις, έχουν φρέσκιες ευρωπαϊκές ιδέες. Επιθυμούν σταθερό περιβάλλον, ενιαίους κανόνες για όλους. Δεν αντιλαμβάνονται τα «παιχνιδάκια» κυβερνητικών στελεχών, ούτε διακριτικές μεταχειρίσεις υπέρ ολίγων.
Επιπλέον το εγχώριο επιχειρείν πέραν από τους λίγους ισχυρούς Έλληνες, κυριαρχείται από πανίσχυρες θυγατρικές ξένων πολυεθνικών, οι επικεφαλής των οποίων υποβάλουν κάθε Παρασκευή ακριβή αναφορά για τα πεπραγμένα στην Ελλάδα προς τις διοικήσεις των μητρικών τους.
Στο κυβερνητικό επιτελείο πίστεψαν ότι αρκούσε για να τους «αγαπήσει» ένας επιχειρηματίας, να δείξουν ότι ευνοούν τον αντίπαλό του, ώστε να καταλάβει ο πρώτος πόσο σημαντικοί είναι και να έρθει αυτός σε αυτούς.
Και κάπως έτσι κατέληξε ο γνωστός Παναθηναϊκός από τους Αμπελόκηπους της Αθήνας Αλέξης Τσίπρας, να αποθεώνεται από τους Παοκτζήδες..
