Η πιο απομακρυσμένη περιοχή του ηλιακού μας συστήματος, πολύ μακρύτερα από τον Ποσειδώνα, είναι ασφυκτικά γεμάτη από σκοτεινά, παγωμένα κοσμικά συντρίμμια. Αντικείμενα που βρίσκονται πέρα από την βεληνεκές του αρχαίου δίσκου αερίου και σκόνης που σχημάτισε τους πλανήτες και το Ηλιακό Σύστημα. Ακριβώς γι΄ αυτό τα υφιστάμενα επιστημονικά μοντέλα δεν μπορούν να αιτιολογήσουν την ύπαρξή τους. Τώρα, δύο ερευνητές «προσφέρουν» μια νέα θεωρία που μπορεί να λύσει αυτό το ανεξήγητο μυστήριο: Ο Ήλιος μας έχει ένα χαμένο δίδυμο και τα δύο άστρα πέρασαν τα «παιδικά» χρόνια τους μαζί, συλλέγοντας με την τεράστια συνδυασμένη βαρύτητα που διέθεταν, τους ουράνιους «τυχοδιώκτες» που ταξίδευαν στο διαστρικό κενό, συσσωρεύοντας τους στις εξωτερικές περιοχές του ηλιακού συστήματος.
Φυσικά δεν μπορούμε να δούμε αυτόν τον δίδυμο. Όπου κι αν είναι, αν υπήρξε ποτέ, διέφυγε από την τροχιά του - άγνωστο πως - εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Μάρτυρας της επιρροής του παραμένει το νέφος του Oort, η μυστηριώδης γειτονιά κομητών και διαστημικών βράχων στα απώτερα όρια της επιρροής του Ήλιου μας.
Το σύννεφο Oort είναι ένα απίστευτα παράξενο μέρος. Σε αντίθεση με τους πλανήτες και τους αστεροειδείς του εσωτερικού ηλιακού συστήματος που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο εξαιτίας της έλξης που ασκεί, το νέφος του Oort σχηματίζει μια κοίλη σφαίρα συντριμμιών που περικυκλώνει το Ηλιακό σύστημα σε κάθε κατεύθυνση. Σε σύγκριση με τους εσωτερικούς πλανήτες, αυτά τα αντικείμενα βιώνουν ελάχιστα τη βαρύτητα του Ήλιου και κατά συνέπεια θα μπορούσαν εύκολα να έχουν διαφύγει από τις τροχιές τους. Μάλιστα, τα πιο απομακρυσμένα από αυτά κινούνται 100.000 φορές πιο μακριά απ΄ ό,τι η Γη από τον Ήλιο.
Εδώ και αρκετά χρόνια οι επιστήμονες έχουν προτείνει τη θεωρία ότι μπορεί να υπάρχει ένας άγνωστος πλανήτης εκεί έξω που τους κρατά σε σχηματισμό. Αυτός ο πλανήτης «9» θα ήταν έως και δέκα φορές μεγαλύτερος από τη Γη, αλλά δεν τον έχουμε δει ακόμα. Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: πώς δημιουργήθηκε το νέφος του Oort. O Avi Loeb, αστροφυσικός στο Χάρβαρντ, και ο προπτυχιακός συνεργάτης του, Amir Siraj, προτείνουν ότι ο Ήλιος «συνεργάστηκε» με τον χαμένο δίδυμό του για να «συλλάβει» αντικείμενα που προέρχονται από βαθύ διάστημα.
Η θεωρία έχει ως εξής: Οι αστρονόμοι συμφωνούν ότι ο Ήλιος, όπως και τα περισσότερα αστέρια, πιθανότατα σχηματίστηκε μέσα σε ένα σφιχτό σύμπλεγμα με πολλά ακόμα αστέρια, σε μια γαλαξιακή φυσαλίδα σκόνης και αερίου. Αυτό το αστρικό φυτώριο ήταν πιθανότατα γεμάτο από διαστρικούς κομήτες και ίσως βαρύτερα αντικείμενα όπως πλανήτες. Αλλά από μόνη της η βαρύτητα του Ήλιου πιθανώς δεν ήταν αρκετά ισχυρή για να τραβήξει τόσα πολλά από αυτά τα αντικείμενα σε τροχιές στο νέφος του Oort.
Τι γίνεται όμως αν ο Ήλιος και ένα άλλο αστέρι περιστρέφονταν το ένα γύρω από το άλλο; Υποθέτοντας ότι τα δύο αστέρια είχαν περίπου το ίδιο μέγεθος και η μεταξύ τους απόσταση ήταν 1.000 φορές η απόσταση μεταξύ της Γης και 'Ηλιου (περίπου 1,5% ενός έτους φωτός), η συλλογική τους βαρύτητα θα μπορούσε να είχε «συλλέξει» κομμάτια βράχου και πάγου από το διαστρικό κενό. Μέχρι τη στιγμή που τα δύο άστρα απομακρύνθηκαν - πιθανότατα μετά από μια στενή επαφή με ένα τρίτο αστέρι – το καθένα θα είχε τυλιχθεί σε ένα δικό του νέφος Oort.
Σε κάθε περίπτωση, το αν ποτέ υπήρξε αυτό το αστρικό δίδυμο δεν θα το μάθουμε ποτέ. Τα πάντα στον Γαλαξία μας έχουν αναδευτεί αμέτρητες φορές μετά τη διάλυση του αρχικού νέφους αερίου και σκόνης που δημιούργησε τον Ήλιο, πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Μπορούμε όμως να φανταστούμε πώς θα έμοιαζε: όχι σαν ένας δεύτερος ήλιος, γιατί ακόμη και όταν τα άστρα ήταν αδελφοποιημένα, απείχαν πολύ μεταξύ τους. Αντ 'αυτού θα μπορούσε να φαίνεται σαν σαν ένας πολύ φωτεινός πλανήτης, που κινείται αργά στον ουρανό.
