Της Μαρίας Χούκλη
Οι καταγγελίες Πανούση, εφόσον αποδειχθούν αληθείς -και μέχρι στιγμής οι κυβερνητικές εξηγήσεις δεν κατάφεραν να τις κλονίσουν-συνιστούν σπουδαία ευκαιρία για τον Αλέξη Τσίπρα να κάνει τη δεύτερη εκκαθάριση του κόμματος του. Η πρώτη έγινε με την ιστορική απόφασή του να κρατήσει τη χώρα εντός ευρώ, να συνομολογήσει με τους δανειστές το «αριστερό» μνημόνιο και με τις εκλογές που ακολούθησαν.
Η ομάδα Λαφαζάνη, οι φανατικά δραχμιστές έμειναν όχι μόνο εκτός μαντριού αλλά και εκτός Βουλής, επιτρέποντας στον ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει περισσότερη ομοιογένεια. Ένα το κόμμα, μια η γραμμή πλέον. Ακόμη και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο θεωρούμενος ηγέτης της ομάδας των 53, έπεσε θύμα... των απαιτήσεων του ρόλου του. Κάνει την άχαρη δουλειά, βάζοντας στην άκρη τις μαρξιστικές ενστάσεις του. Ο μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ έγινε πιο συμπαγής στη δημόσια πολιτική εικόνα του, το αντιλαμβάνεσαι από τα πρωινά τηλε-πάνελ. Πιο προσγειωμένοι οι εκπρόσωποι του, λιγότερο εριστικοί με τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, με διάθεση αυτοκριτικής για τις προεκλογικές «υπερβολές».
Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν βγει όλοι οι σκελετοί από την ντουλάπα της Κουμουνδούρου. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να φέρει στο DNA του την ποικιλία των συνιστωσών που συναπάρτισαν τον αντιμνημονιακό εαυτό του, την αντιπολιτευτική εκδοχή του. Είναι απολύτως θεμιτό να υπάρχει εντός των κομμάτων πλούτος ιδεών, να ανοίγει πολύ η βεντάλια προσέγγισης των προβλημάτων, των αναγκών και των λύσεων που χρειάζεται μια κοινωνία. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τα κόμματα-ιδεολογικά εργαστήρια. Αναλόγως σε ποια άκρη του πολιτικού φάσματος βρίσκεσαι, μπορείς να φιλοξενείς αριστερά ή δεξιά ρεύματα μέχρι τις παρυφές των αξιών σου. Μέχρι τα όρια των κόκκινων γραμμών που είναι στην πραγματικότητα ένας κόκκινος κύκλος, κοινός για όλους. Αφήνει απέξω, πρέπει να αφήνει απέξω, όσους δεν αναγνωρίζουν το Σύνταγμα και τον σκληρό πυρήνα των προστατευόμενων αγαθών. Όσους επιδιώκουν με βίαιες πράξεις να ανατρέψουν τις συνθήκες ευημερίας και ασφάλειας των πολιτών. Υπό ποια σημαία δεν έχει καμιά σημασία.
Γι αυτό, λέω, είναι σπουδαία ευκαιρία για τον Αλέξη Τσίπρα, τώρα με αφορμή τις αποκαλύψεις Πανούση, να ζητήσει από τις «αντισυστημικές» συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσουν με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν. Είναι ευκαιρία να καταστήσει το κόμμα του από συμπίλημα αριστερών και αριστεριζουσών τάσεων, σε ώριμη πολιτική δύναμη- χωρίς έκπτωση στις ευαισθησίες και στις θέσεις της- ικανή να σηκώσει το βάρος της διακυβέρνησης της χώρας και της εξόδου από την κρίση που για αυτό άλλωστε ψηφίστηκε εκ νέου. Οι σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες ασφαλώς κρίνονται και από την προστασία των δικαιωμάτων κρατουμένων και καταδικασθέντων, ανεξαρτήτως αδικήματος.
Αλλά όπως είχε πει ένας μεγάλος Ευρωπαίος και υπερασπιστής των δημοκρατιών θεσμών, ο άρτι αποβιώσας, Χέλμουτ Σμιτ, «το κράτος Δικαίου δεν χρειάζεται ούτε να νικάει, ούτε να χάνει, απλώς να υπάρχει». Είναι, λοιπόν, εκτός λογικής και συνταγματικής τάξης, στελέχη κυβερνώντος κόμματος να διαβουλεύονται για θέματα δημοσίου συμφέροντος -αν όντως είναι έτσι- με καταδικασμένους ή κατηγορούμενους για τρομοκρατικές πράξεις και με ποινικούς. Να διαπραγματεύονται νομοθετήματα και να απολογούνται για την κρατική ολιγωρία. Το lobbying πρέπει να γίνεται με την κοινωνία όχι με όσους την επιβουλεύονται.
