Του Σάκη Μουμτζή
Η αφίσα κατά των αμβλώσεων είναι γνωστή. Όπως γνωστή, εδώ και πολλές δεκαετίες, είναι η θέση της Εκκλησίας για το ίδιο θέμα.
Είναι αυτονόητο πως σε μια ανοιχτή-φιλελεύθερη κοινωνία κυκλοφορούν ανεμπόδιστα όλες οι απόψεις. Το ποια θα είναι κυρίαρχη, εξαρτάται κάθε φορά από τον συσχετισμό των ιδεολογικών, των πολιτικών και των κοινωνικών δυνάμεων.
Έτσι οι αμβλώσεις νομιμοποιήθηκαν -και καλώς έγινε- στην Ελλάδα, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, με τον νόμο 1609/1986.
Όμως σήμερα, ανακύπτουν μερικά ερωτήματα που αφορούν την ποιότητα της δημοκρατίας μας.
1.Έχουν δικαίωμα όλοι αυτοί που αντιτίθενται στον νόμο για τις αμβλώσεις να εκδηλώνουν την αντίθεση τους; Προφανώς και το έχουν.
2.Έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν αυτήν την αντίθεση τους με πανό και προκηρύξεις, πέραν των λόγων; Ασφαλώς και το έχουν.
3.Έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν την άποψη τους με πληρωμένες καταχωρήσεις και αναρτήσεις σε δημόσιους χώρους; Ασφαλώς και το έχουν.
Είναι επίσης λογικό όσες και όσοι αντιδρούν σε αυτήν την προσπάθεια να ξανανοίξει το ζήτημα των αμβλώσεων, να διαμαρτύρονται.
Από πού όμως αντλούν το δικαίωμα να απαγορεύσουν την έκφραση της αντίθετης γνώμης; Πώς απαιτούν να κατέβει το ταμπλό που προπαγάνδιζε την αντίθεση στις αμβλώσεις; Και με ποια κριτήρια το ΔΣ της ΣΤΑΣΥ αθέτησε μια εμπορική συμφωνία;
Τα μέλη του ΔΣ της ΣΤΑΣΥ έχουν το δικαίωμα να πιστεύουν ό,τι θέλουν για τις αμβλώσεις. Δεν δικαιούνται όμως να λογοκρίνουν—γιατί περί αυτού πρόκειται—μηνύματα επί πληρωμή, εφ όσον δεν είναι προσβλητικά. Αντιλαμβάνομαι πως πιέστηκαν.
Έτσι, στην Ελλάδα του 2020, επειδή το ταμπλό κατά των αμβλώσεων δεν άρεσε στο σοσιαλ-φιλελευθεράτο, αυτό εξαφανίσθηκε από τους τοίχους του μετρό.
Προφανώς, αυτός ο ιδεολογικοπολιτικός χώρος ελάχιστη αντοχή διαθέτει απέναντι στην διαφορετική άποψη. Με μεγάλη ευκολία την δαιμονοποιεί, της προσδίδει μύρια όσα αρνητικά χαρακτηριστικά και τελικά την εξορκίζει και την εξοστρακίζει.
Ο διάλογος με όσους διαφωνούν, είναι ξένος σε αυτόν τον χώρο, ακόμα και όταν βρίσκεται σε θέση υπεροχής και ισχύος.
Έχουν τόση ανασφάλεια για τις απόψεις τους;
Προτιμούν τις υστερικές κραυγές και την επίκληση διοικητικών μέτρων για να μην ακουστεί η φωνή των αντιφρονούντων. Γιατί η αποκαθήλωση του ταμπλό κατά των αμβλώσεων είναι ένα οιονεί διοκητικό μέτρο.
Αποφασίζομεν και διατάσσομεν.
όποια ομάδα ή συλλογικότητα—γιατί υπάρχουν συλλογικότητες και από την άλλη πλευρά—επιθυμεί να ξανανοίξει θέματα που η πλειοψηφία των πολιτών τα θεωρεί πως έκλεισαν, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να το πράξει. Και ή αυτές οι προσπάθειες τους θα πέσουν στο κενό με τον μανδύα του γραφικού ή αν βρούν πρόσφορο έδαφος θα ευδοκιμήσουν και θα ξανανοίξουν κλειστοί φάκελοι. Η κοινωνία αποφασίζει.
Έτσι παίζεται το παιχνίδι της δημοκρατίας. Οι αγώνες είναι ιδεολογικοί και πολιτικοί, σκληροί και αδιάκοποι, αλλά χωρίς διοικητικούς αποκλεισμούς.
Στον χώρο των ιδεών και την πολιτικής πάλης δεν χωρούν απαγορεύσεις, όποια και αν είναι η διακύβευση.
