Σ' αυτό το αριστούργημα του Μαν, η διάχυτη παρακμή από την εξαφάνιση εξαιτίας της διάσπαρτης σωματικής νόσου, που σύντομα γίνεται και διάχυτος καταθλιπτικός αφανισμός, δίνει ως τελευταία επιθυμία στον πνεύμα την ευκαιρία να αντικρίσει το άφυλο κάλλος, πριν μαραζώσουν και τα δυο οριστικά.
Η αισθητική αποτίμηση του αναχωρούντος μολυσμένου οργανισμού, δίνει μια απεγνωσμένη προσπάθεια για μια τελευταία μνήμη, μνήμη πλαστής και γι' αυτό άφυλης πεπερασμένης παρουσίας της δήθεν ελπίδας.
Διαβάζοντας και παρακολουθώντας τα όσα γίνονται, τα όσα λέγονται, τα όσα προσδοκώνται αναφορικά με την πολιτική ομοσπονδία ΚΙΝΑΛ, αυτοματικά – σάμπως οι πρώιμοι υπερρεαλιστές – το μυαλό μου βάφτισε την παρακμιακή πολιτική αισθητική, που αποπνέεται από έναν παλιό και κραταιό χώρο με την σήψη της πανώλης στην Βενετία του Μαν. Μόνον που εκεί – σε αντίθεση με την μίζερη πολιτική παρουσία (ως οντότητας) του μεσαίου χώρου αυτοτελώς – υπήρξε συμβολικά μια απελπισμένη εμφάνιση της ζωής ως αυλαίας του Ενετικού Θανάτου.
Η ύστατη ουσιαστική προσφορά της πολιτικής συμπαράταξης ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί να είναι άλλη από την μετεκλογική συμβολή του – φυσικά με όρια, κανόνες μα και συσχετισμούς πολιτικής ισχύος – στην διαμόρφωση μιας άλλης πλειοψηφίας, εμβρυουλκού της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πολιτικά και του ενδημούντος εθνολαϊκισμού διανοητικά. Κι επειδή το δεύτερο είναι ταυτόχρονο μακροχρόνιο, ταυτόχρονα καρκίνος εν υπνώσει ή επιθετικός, που διατρέχει οριζοντίως την ελληνική κοινωνία κι όχι μόνον αυτή, απαιτείται η στρατηγική ήττα ως λύση για την πολιτική αποκατάσταση και ως προαπαίτηση για την ίαση, μάλλον μερική από το δεύτερο.
Η στρατηγική ήττα – όρος που σιγά -σιγά και επικαιροποιούμενος – απέκτησε μιαν ιδεολογική – πνευματική και πλέον πολιτική υπόσταση από τότε που την πρωτοανέφερε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Η μορφή αυτή επανεγκατάστασης των όρων, των πλαισίων – κάποιων από αυτά, τουλάχιστον – έχει την αμιγώς ποσοτική αριθμητική εκδοχή της. Πλειοψηφίες τουλάχιστον 180 εδρών μιας προγραμματικής μεταρρυθμιστικής συμμαχίας, ώστε να αποκατασταθεί κατά το ήμισυ η πολιτική ομαλότητα με την εκλογή ενός διαπρεπούς ανθρώπου στο αξίωμα του ΠτΔ. Άμεσο παρακολούθημα αυτού θα είναι η δειλή αρχική συναίνεση για τον καθορισμό ενός καλού συμψηφιστικού εκλογικού νόμου μέσα από μιαν αλληλουχία δράσεων. Το γράφω έτσι καθώς η πλειοψηφία των 200 σε πρώτη ανάγνωση με τις συνθήκες του τώρα είναι ακατόρθωτη.
Τα άλλα είναι τα στοιχεία τα πολιτικά, οι προτεραιότητες και οι ιεραρχήσεις της ερχόμενης διάδοχης καταστάσεως.
Επανέρχομαι στο ΚΙΝΑΛ, μετά την παρένθεση της στρατηγικής ήττας, για να πω πως είναι πολύ πιθανόν μέσα στην επόμενη πολιτική περίοδο ο κεντρώος χώρος – με τα ίδια ή άλλα ονόματα – να βρει εμπράγματα ερείσματα ώστε να διαμορφωθεί σε κάτι άλλο από αυτό, που σήμερα δείχνει.
Αν διαβάσει κάποιος αφανάτιστος σκεπτόμενος ως συνέχεια την αλληλουχία και την επαγωγή της ασκήσεως βαθύτερης πολιτικής, που περιλαμβάνει φυσικά και τον αυτοπροσδιορισμό, θα αντιληφθεί πως ο τελευταίος γίνεται στην βάση του ούτε –ούτε, όχι στον έναν όχι στον άλλον. Ακόμα και σε κείμενα θέσεων- ας πούμε- η λεκτική ένταση, που θα κεντρίσει την προσοχή δεν είναι στις καλές ή μέτριες θέσεις μα στο ούτε – ούτε.
Κατά συνέπεια διόλου δεν εκπλήσσει η οβιδιακή κατά διαστήματα μεταμόρφωση της πολιτικής πορείας, της ΔΣ παλιότερα, της ομοσπονδίας ΚΙΝΑΛ τώρα …άλλοτε πιο κοντά στα φαντασιακά αντιδεξιά των περασμένων εποχών, άλλοτε σ' έναν αναποτελεσματικό βομβαρδισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι τόσο ξαφνικός και βίαιος ώστε να μυρίζει τακτικισμό.
Ανέκαθεν τα κόμματα αναλόγως της ισχύος των επεδίωκαν διευρύνσεις …είδαμε έτσι τον Μαύρο, τον Μπούτο, τον Μάνο, τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου και άλλες ευκλεείς πολιτικές προσωπικότητες να διευρύνουν τα όρια του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Στον τωρινό χώρο του ΚΙΝΑΛ, οι συμβολικές διευρύνσεις – που απασχολούν τμήμα της κοινωνικής δικτύωσης – εκτός από ψήγματα αμφίβολης πολιτικής αποτελεσματικότητας διαθέτουν στον επαρκέστερο βαθμό οπορτουνισμό, αγένεια, ατελή αντίληψη των επιγενομένων θυμίζοντας γύφτικο παζάρι ληγμένων προϊόντων της όποιας μαζικής κουλτούρας, αυτής δηλαδή του όχλου, της συνωμοσιολογίας και των πνευματιστικών πολιτικών αναζητήσεων της δεκαετίας του 20. Στην ουσία είναι τα δείγματα της επεκτεινόμενης πολιτικής πνευμονίας του οργανισμού ΚΙΝΑΛ και της πολιτικής αισθητικής της ηγετικής ομάδος του, που επιμελώς κρύβεται πίσω από τους 212000 ανθρώπους και τα κλασσικά θούρια ενότητας.
Μόνο που δεν κρατάνε αυτά. Η ακροτελεύτια συμβολή του φορέα ΚΙΝΑΛ με την πρωτοτυπία του διορισμού στελεχών χωρίς ΑΣΕΠ, είναι η αναπόφευκτη ανεύρευση λίγων ουσιωδών χαρακτηριστικών φιλελευθερισμού, που θα το οδηγήσουν από θέση ευθύνης στον μαρασμό του ΣΥΡΙΖΑ και στην συγκρότηση μιας άλλης πλειοψηφίας, μιας άλλης μετεκλογικής κυβέρνησης. Ίσως είναι η τελευταία αναλαμπή ελπίδας, όπως και στο Θάνατο της Βενετίας.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
