Της Νικολέττας Μουτούση
«Θέλω να μείνω στην Ελλάδα, δεν θέλω να επιστρέψω στο Ιράν. Αν επιστρέψω, θα με σκοτώσουν». Με αυτά τα λόγια η 37χρονη Ιρανή Σαραρέ Κχαντεμί αποτυπώνει την απόγνωσή της εν όψει της συζήτησης στον Άρειο Πάγο την ερχόμενη Τρίτη για την έκδοσή της ή μη στην πατρίδα της και επαναφέρει στο προσκήνιο τις απάνθρωπες προβλέψεις της σαρίας, του άγραφου ισλαμικού συστήματος κανόνων δικαίου.
Η 37χρονη πέρασε παράνομα τον Έβρο μαζί με την 6χρονη κόρη της Ντιάνα το περασμένο καλοκαίρι. Το μακρύ ταξίδι της από το Ιράν ξεκίνησε για να ξεφύγει από τον βασανιστή σύζυγό της, ο οποίος κακοποιούσε τόσο εκείνη όσο και τη μικρή Ντιάνα. Ωστόσο, η περιπέτειά της δεν είχε τέλος. Ο σύζυγος φρόντισε να υποβάλει μήνυση με το πρόσχημα της απαγωγής ανηλίκου -της Ντιάνας-, με αποτέλεσμα να εκδοθεί ένταλμα της Ιντερπόλ και η Σαραρέ να συλληφθεί πριν από λίγο καιρό μαζί με την κόρη της στην Ορεστιάδα.
Έκτοτε, η Σαραρέ κρατείται στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και η 6χρονη κόρη της μένει σε δομή φιλοξενίας. Η πρωτόδικη απόφαση του Εφετείου Κομοτηνής έκρινε πως η 37χρονη Ιρανή πρέπει να εκδοθεί μαζί με την κόρη της με επιχειρήματα που χαρακτηρίζονται επιεικώς «ακατανόητα».
Κακοποίηση με... αποζημίωση
Εν όψει της εκδίκασης της υπόθεσης στον Άρειο Πάγο, ο Απόστολος Δοξιάδης, με ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον μητέρας και παιδιού, επισημαίνοντας το ενδεχόμενο να βρεθεί στα χέρια του ιρανικού καθεστώτος μία ταλαίπωρη γυναίκα που πήγε να σώσει τον εαυτό της και το παιδί της από έναν τυραννικό άνδρα.
Μητέρα και κόρη είχαν πέσει θύματα κακοποίησης κατ'' επανάληψη. Εξάλλου αυτό επιβεβαιώνεται ακόμη και από το ιρανικό αίτημα έκδοσης, που βγήκε μετά τη μήνυση του συζύγου της Σαραρέ και όπου αναφέρεται πως της είχε σπάσει το χέρι. Ωστόσο, το «αμίμητο», όπως το χαρακτηρίζει ο κ. Δοξιάδης, είναι πως στο αίτημα έκδοσης αναφέρεται πως «ναι μεν ο άνδρας της Σαραρέ της έσπασε το χέρι, αλλά της έδωσε μία μικρή οικονομική αποζημίωση!».
Σύμφωνα με τον ιρανικό νόμο, η πράξη της Σαραρέ να πάρει την κόρη της θεωρείται απαγωγή και τιμωρείται με ελάχιστο δεκαπέντε έτη φυλάκισης. «Αλλά τα πράγματα είναι χειρότερα για εκείνη: ο άνδρας της την έχει κατηγορήσει στο Ιράν για συμμετοχή σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, πράγμα που μπορεί να τιμωρηθεί μέχρι και με την ποινή του θανάτου» σημειώνει ο Απόστολος Δοξιάδης.
Σχολιάζει βέβαια πως η κατηγορία για συμμετοχή στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις δεν συμπεριλαμβάνεται στους λόγους έκδοσης, καθώς δεν περνούσε στο ένταλμα της Ιντερπόλ, αλλά εάν τελικώς εκδοθεί θα ισχύσει στο Ιράν. «Επιπλέον, και ακόμα χειρότερο, οι Ιρανοί πολίτες που ζητούν άσυλο σε ξένη χώρα και τελικά εκδίδονται, θεωρούνται με την επιστροφή τους αυτοδικαίως “προπαγανδιστές κατά του καθεστώτος και εχθροί του”, κατηγορίες που έχουν σχεδόν σίγουρη τη θανατική καταδίκη» τονίζει.
Εκτέλεση και γάμος
«Αν η Σαραρέ εκδοθεί στο Ιράν, κατά πάσα πιθανότητα θα εκτελεστεί. Όσο για τη μικρή Ντιάνα, θα περάσει στην “επιμέλεια” του βασανιστή της πατέρα, ο οποίος έχει το δικαίωμα, μόλις η μικρή κλείσει τα εννιά της χρόνια, να την παντρέψει (!) με γαμπρό που θα διαλέξει ο ίδιος» εξηγεί.
«Δεν φοβάμαι για μένα, αλλά για το παιδί μου. Αν με σκοτώσουν, τι θα απογίνει το παιδί μου; Στο Ιράν η κυβέρνηση είναι πολύ κακή. Πρώτα φυλακή και μετά θάνατος. Θα με συλλάβει η αστυνομία και θα με σκοτώσει. Ο άνδρας μου θέλει να παντρέψει την κόρη μου έως ότου κλείσει τα 9. Ο άνδρας μου τη χτυπούσε. Την τραυμάτισε στο κεφάλι μια φορά που τη χτύπησε» ήταν οι αφοπλιστικές δηλώσεις της Σαραρέ (ΑΝΤ1).
«Ο Άρειος Πάγος είναι πλέον το μόνο τείχος δικαιοσύνης και ανθρωπιάς, που μπορεί να εμποδίσει ένα εφιαλτικό μέλλον για τη Σαραρέ και την Ντιάνα» επισημαίνει ο κ. Δοξιάδης. «Είναι αυτός ο ίδιος, ελληνικός Άρειος Πάγος, που με την απόφαση της μη έκδοσης των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, παρά τη μανία του Ερντογάν και τη φιλική σε αυτόν στάση της τότε κυβέρνησής μας, τίμησε την ελληνική Δικαιοσύνη» προσθέτει. Και καταλήγει: «Θέλω να ελπίζω ότι η ίδια λαμπρή παράδοση θα συνεχιστεί με την απόφαση για τη Σαραρέ και την Νάντια, θύματα ενός βάρβαρου, απάνθρωπου και βέβαια μισογυνικού καθεστώτος».
Ακρωτηριασμοί, λιθοβολισμοί
Ακρωτηριασμός χεριού και ποδιού για το έγκλημα της κλοπής, λιθοβολισμός μέχρι θανάτου σε περίπτωση μοιχείας ή εάν κάποιος αποδειχθεί πως είναι ομοφυλόφιλος, ενώ σε κάθε περίπτωση -περιγράφει ο κ. Δοξιάδης- «οι γυναίκες θεωρούνται κατώτερα όντα, κάτι ανάλογο από νομικής πλευράς με ζώα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την εξουσία του άνδρα-αφέντη τους». Αυτά είναι μερικά από όσα προβλέπει η σαρία.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση η σαρία δεν εφαρμόζεται, με μόνη εξαίρεση την περίπτωση της Ελλάδας όπου ο ισλαμικός νόμος ίσχυε στη Θράκη στη λεγόμενη μουσουλμανική μειονότητα. Για την ακρίβεια, η Ελλάδα δεν είναι μόνον η μόνη χώρα της Ευρώπης αλλά και η μόνη μη μουσουλμανική χώρα στην οποία εφαρμοζόταν η σαρία για ένα τμήμα του πληθυσμού της! Ακόμη και στην Τουρκία, καταργήθηκε από τον Κεμάλ Ατατούρκ με την εισαγωγή του Ελβετικού Αστικού Κώδικα. Ισχύει σε καθαρά μουσουλμανικές χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία, τόσο στο Αστικό όσο και στο Ποινικό Δίκαιο.
Υποθέσεις γάμου, διαζυγίου, διατροφών, επιτροπειών, κηδεμονιών, χειραφεσίας ανηλίκων, διαθηκών και άλλων έπρεπε να περάσουν από το ιεροδικείο του Μουφτή. Τον Δεκέμβριο του 2018 ήρθε, όμως, μία καταδικαστική απόφαση στη χώρα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία έκρινε παράνομη την υποχρεωτική εφαρμογή της σαρία στη μουσουλμανική μειονότητα, ανοίγοντας τον δρόμο να προσφεύγουν τα μέλη της στα κοινά δικαστήρια και τον Αστικό Κώδικα.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έπειτα από προσφυγή μελών της μουσουλμανικής κοινότητας έκρινε ότι «η θρησκευτική ελευθερία δεν απαιτεί από τα συμβαλλόμενα κράτη να δημιουργήσουν ένα συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, προκειμένου να παραχωρήσουν στις θρησκευτικές ενότητες ειδικό καθεστώς με συγκεκριμένα προνόμια. Επιπροσθέτως, ένα κράτος που έχει δημιουργήσει ειδικό καθεστώς καλείται να διασφαλίσει ότι κάθε ομάδα απολαμβάνει τα ίδια κριτήρια, χωρίς διακρίσεις».
Η απόφαση εκδόθηκε μετά την προσφυγή για να αποφασιστεί εάν Έλληνας υπήκοος μουσουλμάνος της Θράκης έχει δικαίωμα να διαθέσει την περιουσία του με (δημόσια) διαθήκη ενώπιον συμβολαιογράφου ή εάν πρέπει, υποχρεωτικά, να είναι η σαρία το εφαρμοστέο δίκαιο. Πρόκειται για προσφυγή που υπέβαλε Ελληνίδα μουσουλμάνα, καθώς ο Άρειος Πάγος είχε κρίνει ότι η δημόσια διαθήκη του συζύγου της, Έλληνα μουσουλμάνου της Θράκης, ήταν άκυρη.
Η σύζυγος του εκλιπόντος προσέφυγε στο ΕΔΔΑ υποστηρίζοντας ότι η εφαρμογή της σαρίας στις κληρονομικές της υποθέσεις, παρά το γεγονός ότι ο σύζυγός της συνέταξε τη διαθήκη σύμφωνα με τον ελληνικό Αστικό Κώδικα, αποτελεί παραβίαση των διατάξεων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και ότι η ίδια έτυχε διαφορετικής μεταχείρισης από τα ελληνικά δικαστήρια λόγω της θρησκείας της.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο Παρασκευής 11 Οκτωβρίου
