Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Ούγγρος Lazlo Biro έφτιαξε ένα είδος στυλό διαρκείας (1935).Το 1940 βρέθηκε στην Αργεντινή και έχτισε εργοστάσιο. Το 1945, ο βαρόνος Marcel Bich αγόρασε την πατέντα τους και από το 1949 κατέκλυσε τις αγορές με τον «στυλό μιας χρήσης, bic». Αυτό το πάμφθηνο μικρό εργαλείο συνέβαλε καταλυτικά, στην αλλαγή του κόσμου ως σήμερα. Στην παιδεία, στην οικονομία, στην τέχνη, στην παραγωγικότητα των ανθρώπων.
Αν όμως ο Μarcel ήταν Έλληνας της Μεταπολίτευσης ποτέ του δεν θα μπορούσε να παράγει κανέναν στυλό. Γιατί θα ήταν πανάκριβος και μη ανταγωνιστικός για τη χρήση του!
Μπορεί το κόστος ενός στυλό να φτάσει από τα 30 λεπτά σε 70 ευρώ; Έρευνα του ΑΠΘ χαρτογράφησε τη διαδρομή των δαπανών από τη στιγμή που θα υποβληθεί ένα αίτημα πίστωσης, μέχρι την πληρωμή του δικαιούχου για να δείξει τι μας κοστίζει η γραφειοκρατία στην Ελλάδα. Και πόσο μπορούμε να ανεβάσουμε το κόστος παντού ώστε να καταστήσουμε την οικονομία μας ενταλώς αντιπαραγωγική.
Συγκεκριμένα, το Εργαστήριο Οικονομικής Ανάλυσης και Πολιτικής του Τμήματος Οικονομικών του ΑΠΘ υπολόγισε το διαχειριστικό κόστος των παραγγελιών συχνής χρήσης, δηλαδή μέτρησε σε χρόνο και χρήμα τη γραφειοκρατία του δημόσιου λογιστικού για τον έλεγχο των δαπανών του κράτους. Πρόκειται για την επικαιροποίηση -με στοιχεία έως τον Αύγουστο του 2018- της αναφοράς του έργου υπό τον τίτλο «Μίδας», το οποίο υλοποιήθηκε το 2014.
Τα ευρήματα της έρευνας, που παρουσίασε το ΑΠΘ, είναι αποκαλυπτικά. Μέσα από 40 βήματα, που ακολουθεί κάθε αίτημα δαπάνης από την υποβολή του, τίθενται ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα της διαδικασίας, όσο και για την αξιοποίηση των ανθρώπινων και οικονομικών πόρων των δημόσιων φορέων, καθώς και για το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της «χαρτούρας».
Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο συντονιστής της έρευνας και καθηγητής κ. Βαρσακέλης εξηγεί: «Για να αγοράσεις ένα στυλό μπορεί να σου κοστίσει εβδομήντα ευρώ. Αν η προμήθεια είναι μεγαλύτερη των 2.500 ευρώ θα πρέπει να γίνει σύμβαση. Τότε το κόστος ανεβαίνει γιατί υπάρχουν κι άλλα στάδια διαδικασίας. Θα πρέπει εκεί να γίνει νομική σύμβαση από το τμήμα προμηθειών, θα απασχοληθεί άτομο που θα συντάξει τη σύμβαση με τις προδιαγραφές, θα την υπογράψει ο προϊστάμενος του τμήματος προμηθειών, θα τη μονογράψει ο διευθυντής οικονομικών υπηρεσιών και αντίστοιχος αντιπρύτανης οικονομικών και θα πάει να την υπογράψει και ο ανάδοχος και το κόστος εκεί ξεπερνάει τα 150 ευρώ. Για κάθε διαδικασία έχουμε ένα τέτοιο κόστος σε ένα πανεπιστήμιο ή έναν δημόσιο φορέα».
Κατά συνέπεια, δεν μας ενδιαφέρει το φτηνό στυλό για να παράγουμε αλλά το πανάκριβο για να δανειζόμαστε. Η κυρίαρχη ιδεολογία του έθνους, κυρίως στη Μεταπολίτευση ήταν «Κομμουνισμός με λεφτά»! Ίσως είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που το πετύχαμε, χωρίς να πάρει χαμπάρι κανένας την ιδεολογική βάση του «υπαρκτού νεοελληνισμού» που εδραιώσαμε. Ας μην αναφέρω ονόματα αλλά φτάνει κανείς να ψάξει το παρελθόν πολλών σημερινών πλούσιων οικογενειών (επιχειρηματιών και πολιτικών). Από πού ξεκίνησαν, πως κινήθηκαν στη «αριστερή» τους διαδρομή τους, ποιών κομμάτων τη στήριξη είχαν και πως στο τέλος κατάφεραν να απλώσουν τα δίκτυά τους σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.
Οι πιο «ιντελεκτουάλ» όμως, η πνευματική αφρόκρεμα της Αριστεράς είτε έκανε καριέρα εδώ τραγουδώντας για το «λαό» είτε σπούδασε στα πανεπιστήμια του βρώμικου καπιταλισμού, συσσωρεύοντας πλούτο και εξουσία.
Και όλοι μαζί, βρίζοντας και λοιδορώντας τον κόσμο που τους έκανε πλούσιους, ήλεγχαν ή κατηύθυναν την εξουσία- ο Καραμανλής με τον Παυλόπουλο έτοιμοι ήταν να πουν ότι ήταν κι Αριστεροί κατά βάθος!
Η κοινωνία έχει σοβιετικές δομές που τις υπερασπίζονται φανατικοί εκατομμυριούχοι… κομμουνιστές! Πρωτοφανές αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ο μόνος τρόπος για να επανέλθουμε σε ένα μοντέλο αστικής δημοκρατίας είναι να σπάσουμε το ελληνικό κράτος και να το επανιδρύσουμε χωρίς αυτούς στην εξουσία. Δύσκολο έως ακατόρθωτο αλλά μόνο αυτό μπορεί να μας απελευθερώσει…
