Το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης έγκειται στο γεγονός πως ένα μεγάλο μέρος των πολιτών ξαναπιστεύει πως υπάρχουν τα λεφτόδεντρα. Περίπου 47 δισεκατομμύρια μοιράστηκαν σε διάφορα κοινωνικά στρώματα και επαγγελματικές ομάδες για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Έτσι, και μόνον έτσι, διατηρήθηκε η κοινωνική συνοχή.
Και ενώ η κανονικότητα -όπως την αντιλαμβάνεται ο κοινός νους- ήταν προ των πυλών, μας προέκυψε η Ουκρανία με τις αυξήσεις των τιμών. Νέος κύκλος αναγκαίων παροχών για να μη γονατίσουν οικονομικά οι πλέον ευάλωτες ομάδες. Δηλαδή αυτή η κυβέρνηση θα εξαντλήσει τη θητεία της μοιράζοντας επιδόματα, τα οποία βεβαίως ήταν και είναι αναγκαία. Κινούν ένα σημαντικό κομμάτι της οικονομίας της Ελλάδας.
Εννοείται πως η αριστερή αντιπολίτευση τα θεωρεί ανεπαρκή και πλειοδοτεί. (Η κυβέρνηση στην προεκλογική περίοδο οφείλει να υπενθυμίσει στους πολίτες την τυχοδιωκτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, την άνοιξη του 2020, οι ενισχύσεις για τον κορονοϊό να δοθούν εμπροσθοβαρώς).
Εάν η εκτίμηση πως ο πληθωρισμός σε παγκόσμια βάση ήρθε για να μείνει, τότε αυτή η επιδοματική πολιτική ή θα συνεχιστεί με άγνωστα αποτελέσματα για την οικονομία μας ή θα τερματιστεί με βέβαιο το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση. Το ανησυχητικό είναι πως ελάχιστοι ασχολούνται με το πώς προκύπτουν τα επιδόματα που μοιράζονται. Αν είναι αποτέλεσμα διανομής παραχθέντος πλούτου ή διανομή δανεικών.
Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει ένας ορθολογισμός, καθώς πρόκειται για διανομή κοινωνικού μερίσματος από το μεγάλωμα της πίτας. Στη δεύτερη περίπτωση βαδίζουμε στα αμέριμνα πλην καταστροφικά βήματα της δεκαετίας του 2000. Τότε που θεωρούσαμε ως κοινωνία πως τα δανεικά αποτελούν εισόδημα. Ευτυχώς οι αυξημένοι ρυθμοί ανάπτυξης τείνουν να δικαιολογήσουν αυτές τις παροχές. Σημαντικά θα είναι τα στοιχεία του δευτέρου τριμήνου γιατί θα δείξουν -πλην απροόπτου- πού θα κυμανθεί σε ετήσια βάση το μεγάλωμα της πίτας.
Η κυβέρνηση και οι φιλικά προσκείμενοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, σε ένα θέμα θα πρέπει να εστιάζουν την προσοχή τους. Στο πώς θα πείσουν τους πολίτες πως λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν. Είναι μια ιστορική απάτη της Αριστεράς. Αν κάτι υπάρχει, είναι η δημιουργία εθνικού πλούτου που θα διαχυθεί στην κοινωνία.
Αλλά για να παραχθεί πλούτος απαιτείται και σχέδιο και σκληρή και μεθοδική δουλειά. Όταν στη σκληρή δουλειά αντιπαρατάσσεται το λεφτόδεντρο, ο αγώνας είναι άνισος. Ένα μεγάλο μέρος των πολιτών προτιμά το λεφτόδεντρο, γιατί είναι η εύκολη λύση. Γιατί να πάει να δουλέψει; Εισπράττει τα επιδόματα και περνά μια χαρά και ξένοιαστα.
Εννοείται πως δεν είναι όλα μαύρα κι άραχνα. Υπάρχει κι ένας κόσμος που μοχθεί για να παραγάγει τον ατομικό του πλούτο - δε θα πρέπει να μας τρομάζει αυτή η λέξη. Ο πλούτος είναι ένα αγαθό πρωτίστως ατομικό και ακολούθως κοινωνικό. Είναι αγαθό, δεν είναι κλοπή, όπως ισχυρίζεται εδώ και δυόμισι αιώνες η Αριστερά.
Δεν ξέρω αν το έχουν αντιληφθεί οι κυβερνώντες, αλλά η μάχη για την παραγωγή πλούτου δεν είναι οικονομική μόνον. Είναι πρωτίστως ιδεολογική και πολιτική και είναι καιρός να αρχίσουν να τη δίνουν.
