Ο ηγέτης της Ουκρανίας δέχεται πυρά από δύο κατευθύνσεις.
1. Τον κατηγορούν γιατί άφησε την πατρίδα του απροετοίμαστη και ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τη ρωσική εισβολή. Όλοι αυτοί παριστάνουν τους μετά Χριστόν προφήτες. Μέχρι την 24η Φεβρουαρίου 2022 μόνον οι υπηρεσίες των ΗΠΑ μιλούσαν με βεβαιότητα για εισβολή. Ουδείς άλλος. Και κυρίως ουδείς διανοείτο την έκταση και την ένταση της εισβολής. Όλοι όσοι μιλούσαν γι' αυτή την πιθανότητα την περιόριζαν στις περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας που είχαν ήδη αυτονομηθεί από την ουκρανική κυβέρνηση. Επί πλέον, ουδείς διανοείτο πως θα υπήρχε εισβολή και από τη Λευκορωσία, για να καταληφθεί το Κίεβο.
Εκ των υστέρων, όταν γνωρίζουμε τι έγινε, είναι εύκολο να μοιράσουμε ευθύνες. Ο Ζελένσκι προφανώς δεν ήθελε να προκαλέσει τη Ρωσία του Πούτιν διενεργώντας επιστράτευση. Μια παράλειψη για την οποία κατηγορείται, αδίκως.
2. Τον κατηγορούν, από την άλλη πλευρά, γιατί δεν συνθηκολογεί και αφήνει, όπως υποστηρίζουν, τη χώρα του να καταστρέφεται. Όλοι αυτοί δεν αντιλαμβάνονται πως η κυβέρνηση του Ζελένσκι έχει οικοδομήσει την ηθική στάση της αντίστασης από την οποία δε δύναται να αποστεί. Πάνω σε αυτή την ηθική στάση επανασυγκροτείται η ουκρανική ταυτότητα. Συνεπώς, ο Ζελένσκι και οι συνεργάτες του έχουν μπει σε ένα μονόδρομο τον οποίο είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν, και όπου βγάλει.
Επιπροσθέτως οι ρωσικές προτάσεις, που βασίζονται επάνω στον συσχετισμό δυνάμεων όπως έχει διαμορφωθεί στα πεδία των μαχών, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για έναν έντιμο συμβιβασμό στους Ουκρανούς. Ο Ζελένσκι εκτιμώ πως ποτέ δεν θα αποδεχθεί τη φινλανδοποίηση της Ουκρανίας.
Συγχρόνως, ουδείς Ουκρανός πολιτικός θα βρεθεί για να βάλει την υπογραφή του στην de jure αποδοχή της προσάρτησης της Κριμαίας στη Ρωσία. Μια προσάρτηση που όλος ο πολιτισμένος κόσμος δεν αναγνώρισε ποτέ.
Ο Ζελένσκι, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, βρίσκεται στην ίδια θέση που βρέθηκε ο Γλαύκος Κληρίδης στις 13 Αυγούστου 1974 στη Γενεύη όταν κλήθηκε να αποδεχθεί τη διζωνική-δικοινοτική υπό τους όρους της Τουρκίας ή διαφορετικά η Τουρκία θα επιτύγχανε το στόχο της με τα όπλα. Απάντησε, πως δε νομιμοποιεί με την υπογραφή του τα τετελεσμένα της εισβολής.
Όντως, είναι πολύ δύσκολο για έναν ηγέτη να αποδεχθεί τον διαμελισμό της πατρίδας του, βάζοντας τη δική του υπογραφή. Κάποιοι -που αποτελούν ηρωικές μορφές και γίνονται σύμβολα- επιλέγουν την άμυνα μέχρις εσχάτων. Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες μορφές.
Το αξιοπερίεργο είναι πως όλοι αυτοί -κυρίως απόστρατοι- δεν ασχολούνται και δε σχολιάζουν τις «επιδόσεις» του ρωσικού στρατού που επί 16 ημέρες ταλαιπωρείται από την ουκρανική παλλαϊκή άμυνα και ασχολούνται και σχολιάζουν τον Ζελένσκι ο οποίος στο κάτω-κάτω, μέχρι στιγμής, κάνει καλά τη δουλειά του. Αντέχει και έχει γίνει παγκόσμιο σύμβολο.
Το πώς θα λήξει αυτή η εισβολή ουδείς το γνωρίζει. Πάντως μέχρι στιγμής τα εύσημα τα λαμβάνει η ουκρανική αντίσταση. Όλα τα υπόλοιπα είναι είτε εκ του πονηρού ή προδίδουν μιαν ανεξήγητη μεροληψία.
